Ik mocht een deken breien voor een nu al hippe baby en dat deed ik graag. Een geometrisch patroon moest het worden, en dat vond ik uiteindelijk op deze Japanse site. Extra leuk omdat de ouders fan zijn van dat land. Daadwerkelijk aan het patroon komen viel nog niet mee, aangezien ik geen Japans spreek. Eerst lukte het helemaal niet, waarop ik besloot dan maar gewoon heel goed naar het breiwerk te kijken en zelf een patroon te tekenen. Daarna nog één keer proberen te downloaden, hoe moeilijk kan het zijn? Toen ging het natuurlijk ineens wel. Ik bleek het goed te hebben nagetekend.
Garen kopen was ook een hele onderneming. De eisen leken redelijk bescheiden – katoen en in twee kleuren, bijvoorbeeld zwart en wit – maar de winkel werkte niet echt mee. De eigenaresse wilde veel garen amper laten zien, want ‘veel te donker voor een baby’. Ook nadat ik drie keer had gezegd dat zwart-wit een serieuze optie was. Haar dochter was wel iets behulpzamer, maar telkens als ik eindelijk iets uitgekozen had, bleken ze daar niet meer genoeg van op voorraad te hebben. En dat kwam dan ook niet meer binnen. Het was natuurlijk erg dom van mij om ervan uit te gaan dat zij het wel het beste zouden weten toen ze zeiden dat twee garens van twee verschillende merken ook best samen konden. Dat komt, ik ben erg verwend sinds ik deze wolwinkel in Utrecht ken, waar ze het ook echt het beste weten.
Thuis bleek natuurlijk al snel dat die garens helemaal niet bij elkaar pasten, maar het garen van merk A (Phildar Etik) was wel erg mooi, dus ik heb het garen van merk B teruggebracht en het garen in de tweede kleur van het goede merk op internet besteld. Sindsdien niet meer naar die winkel geweest. Ik heb ook nog flink wat garen over, want ze begrepen totaal niet wat dubbel breien is, dus hun berekeningen van hoeveel ik nodig zou hebben liepen nogal uiteen. Nou ja, daar maak ik dan wel weer iets anders van. Alleen weet ik nu niet hoe het met grootmoeder gesteld is. Die bleek boven de winkel te wonen en vaak te weigeren te drinken, er was namelijk ook nog een man die steeds naar beneden kwam om te vertellen in hoeverre het oude mens haar thee al ophad.
Het dekentje-in-wording heeft niet zo veel van de wereld gezien. Ik ook niet, vandaar, en toen we naar Londen gingen was het al te groot om mee te nemen (het is uiteindelijk ongeveer 80 bij 100 cm geworden). Het is wel op familiebezoek geweest, in de trein en op Texel. En nu is het bij de baby thuis, precies zoals de bedoeling was.
