Maandag 8 juli

Dit leek een goede dag om ook een dagboekje te beginnen (mijn favoriete rubriek op blogs van anderen). Omdat ik echt iets overwonnen heb vandaag. Iets wat voor anderen waarschijnlijk niets voorstelt, maar voor mij wel. C. mocht na een onderzoek niet aan het verkeer deelnemen, dus heb ik haar opgehaald bij het ziekenhuis en naar huis gebracht. Dit was trouwens een concrete aanleiding om vier jaar geleden (toen reed ik helemaal niet) een aantal opfrisrijlessen te nemen en een auto te kopen. Dus ik ben superblij dat dat nu kan, maar ik heb er wel wekenlang over gestrest. Alleen rijden, parkeren in de parkeergarage, door Utrecht rijden in de spits, alles vond ik er doodeng aan. Maar ik heb het gedaan, en daarbij alleen een doosje van een cd gesloopt. En mezelf weer eens voor aap gezet omdat het fileparkeren voor ons huis aanvankelijk niet lukte (parkeren is vaak een klein drama hier in de straat).
’s Ochtends probeerde ik te werken en ’s avonds hing ik trots maar uitgeput op de bank, met cakejes die C. op de een of andere manier ook nog had weten te bakken. S. was wel weer naar de crèche, maar werd ‘s middags wakker met koorts. Dan moet ze eigenlijk worden opgehaald, maar ze had tegen de juf gezegd dat ik niet kon komen omdat ik naar het ziekenhuis moest (altijd handig, zo’n geïnformeerd kind), dus hadden ze M. gebeld, maar die kon er niet eerder zijn dan ze er al zou zijn, dus lieten ze het maar zo. We aten door al het gedoe pas laat, maar S. bleef maar zeggen hoe lekker het was (gekookte aardappelen, broccoli en zalm/vissticks, haute cuisine).

Dinsdag 9 juli

Slecht geslapen doordat S. nog steeds ziek is en D. 5 uur ’s ochtends tegenwoordig een prima tijdstip vindt om te ontwaken. We moeten boodschappen doen, hoewel S. opmerkt dat we geen brood hoeven te kopen, omdat we toch cakejes hebben. Hm, waar hebben we dat meer gehoord? Uiteindelijk besluit ik S. in de buggy mee te nemen naar de supermarkt en D. in de draagzak. Niet mijn favoriete vervoeroptie. Helemaal niet als S. in de supermarkt per se met een klein karretje wil lopen en ik ervoor moet zorgen dat ze niet tegen al te veel mensen aan botst, terwijl ik de lege buggy duw. Als we eindelijk terug zijn, is het alweer bijna tijd voor de lunch. S. is het er niet mee eens dat D. eerst borstvoeding krijgt. We hebben een lekker broodje gekocht in de supermarkt, maar ze eet het amper op, daaraan kun je merken dat ze echt nog niet lekker is. Na de lunch gaat ze slapen en dat probeer ik ook even te doen op de bank, maar al snel wordt D. weer wakker. Met haar op schoot lukt het nog wel om een stukje podcast te luisteren. Als de boodschappen worden bezorgd, is S. weer uit bed en mag ze eindelijk ook een cakeje. Daarna spelen we op de grond domino terwijl D. erbij ligt op een kleed en kijken we een tijdje in Nederland van Charlotte Dematons. Terwijl S. een filmpje kijkt (op dit moment meestal een onride van Carnaval Festival of een aflevering van Het Zandkasteel, vandaag Carnaval Festival), probeer ik alvast te koken. Als M. thuiskomt, is de pasta (met vegaspekjes, doperwten en ricotta) zowaar bijna klaar, en maak ik me zorgen omdat ik vlekjes heb gezien in S.’ nek en ik panisch ben voor hersenvliesontsteking. Gelukkig blijkt dat ze vooral aan haar nek heeft gekrabt en zien we er later niks meer van. Het douchen en naar bed gaan verloopt in redelijke harmonie, D. slaapt een poos in de kinderwagen en wij kijken een aflevering van De Campus Cup (inmiddels al afgelopen, maar wij lopen achter).

Woensdag 10 juli

Voor het eerst weer de constructie waarbij M.’s moeder komt oppassen en ik ga werken bij mijn moeder en haar man. Ik schiet best lekker op, vooral nadat mijn broertje ervoor heeft gezorgd dat het toetsenbord werkt. En al moest ik bij mijn ene opdracht al achter een ontbrekend stuk vertaling aan en moet ik er bij mijn andere opdracht nog achter zien te komen in hoeverre ik bepaalde dingen moet/mag/kan herschrijven.
Thuis bleek S. oma te hebben wijsgemaakt dat ze nog een cakeje mocht en dat ze de voor D. bestemde broccoli vast mocht opeten. Geslapen had ze ook niet, dus het was bij het avondeten echt wel klaar. Erg vermoeiend, zeker als je zelf ook al moe bent. Verder ook gewoon veel dingen die veel werk zijn, maar waar niet zoveel over te vertellen valt: poepincidenten, kolven, zooi enigszins proberen op te ruimen.

Donderdag 11 juli

Er zijn grenzen aan hoe vaak je kinderen in je gezicht kunnen hoesten en niezen zonder dat dat gevolgen heeft. Keelpijn. Hoesten. Hoofdpijn. Ook vandaag weer geen volledige werkdag. Zo frustrerend, het lukt zelden om echt meters te maken, zeker zolang ik nog borstvoeding geef (en dus moet kolven als D. er niet is). Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat borstvoeding voor ons het beste is en hoop ik er nog lang mee door te kunnen gaan.
Gelukkig is M. vandaag ook thuis, want we moeten vanmiddag weer naar het ziekenhuis met S. Die kan daardoor alleen ’s ochtends naar de crèche. Ze wil dat wel graag, want haar favoriete juf is er. We laten D. de hele dag gaan, zodat we die niet mee hoeven nemen naar het ziekenhuis. De afspraak verloopt redelijk, het kost wat stress om er op tijd te zijn en de wachtkamer is erg vol. Maar we zitten aardig op een lijn met de arts en hij stelt zowaar een open vraag in plaats van dat hij veronderstelt dat we zussen zijn. S. doet het goed, zegt na afloop dat ze het leuk vond bij de dokter en er hoeft nu even niks te gebeuren. We besluiten D. gelijk op te gaan halen en blijken een snelle route naar de crèche te volgen. Alwaar ze in de barbecuelucht zitten van de bso. D. heeft belachelijk lang geslapen op de crèche en goed gedronken, dus dat is fijn. Het valt me nog tegen hoe moeilijk ik het vind om haar weg te brengen. Ik loop naar huis met D. in de draagzak en de fiets aan de hand, M. en S. gaan vast vooruit. Ik ben erg moe als ik thuiskom en daarna gaat het bergafwaarts, ik ga niet veel later dan S. naar bed, ook al moet ik nog wel voeden.

Vrijdag 12 juli

Ik ben ziek, inclusief koorts. Nog een geluk dat het vandaag geen dinsdag is. Ik lig veel in bed, behalve als M. met de auto naar de garage is. ’s Middags lukt het om te douchen, maar ik sla het feestje van de buren over. S. heeft een waardeloze dag qua zindelijkheid. Ze is wel dolgelukkig met de ballon die ik voor haar opblaas, en D. vindt het ook fantastisch als ik en S. ermee spelen. Niet vergeten dat dat er ook is, twee giechelende kindjes.

Zaterdag 13 juli

Nog steeds ziek. M. gaat met S. naar gym, laatste keer voor de vakantie. Ik ben sinds de geboorte van D. pas een keer geweest, dus het gaat allemaal een beetje langs me heen. En sowieso, omdat ik ziek ben. Hele happen uit m’n weekend. Ik werk wel af en aan aan een gedicht voor een wedstrijd, lang geleden dat ik dat nog eens deed. Goed teken. We denken dat D. kan omrollen, maar we hebben het nog niet gezien (‘Had jij haar op haar buik gelegd?’ ‘Nee, jij?’). M. is alleen getuige van een mislukte poging, waarbij D. hard op haar hoofd valt, dus misschien durft ze nu niet meer. ’s Avonds kijken we naar de nieuwste vlog van Scarlet en Joyce. Er zit veel gesponsorde zooi tussen, maar we kijken toch omdat zij ook twee moeders zijn en hun kindje zo schattig is.

Zondag 14 juli

Nog steeds niet beter, ik word er steeds chagrijniger over. S. en M. gaan zomaar een stukje met de trein en ik zorg voor D. D. is meestal heel vrolijk, maar het is best moeilijk om voor een baby te zorgen als je eigenlijk wil slapen (vooral als die baby niet zoveel slaapt). Er is wel enige vooruitgang, want het lukt om deze hartige taart te maken als avondeten. D. traint haar buikspieren, ze tilt steeds haar hoofd op als ze in haar stoel zit of op haar rug ligt. Na het eten doen we haar in bad. S. wil supergraag helpen en is druk in de weer met een washandje en bekertjes. D. trappelt keihard met haar beentjes, na afloop is S. doorweekt. Ach ja. Als S. in bed ligt, bestellen we boodschappen. We proberen sinds een tijd een weekmenu te maken. Ik snap nog steeds niet hoe het mensen lukt om een keer in de week alle boodschappen te doen, maar we doen nu wel minder vaak boodschappen, eten gevarieerder en proberen meer recepten uit, en dat is heel fijn.

Ieder jaar neem ik me voor een ode aan De Mol te schrijven, en toch kwam het er tot nu toe niet van. Bij dezen.

De Mol. Mijn lievelingsprogramma. En dan heb ik het dus over het Vlaamse origineel. De Nederlandse Wie is de Mol kijk ik natuurlijk ook wel. Ik ben zeker geen zogenaamde ‘molloot’ die elke aflevering drie keer ziet, op internet discussieert over mogelijke aanwijzingen en naar de livefinale in het Vondelpark trekt, maar ik kijk wel en stem ook in de bijbehorende app op mijn verdachten (ik zat dit jaar toevallig goed aan het eind :)). Het enige wat je echt mollotig aan mij zou kunnen vinden, is dat ik altijd mopper over hoe het programma veranderd is. Ik heb alle seizoenen gezien, en die met onbekende Nederlanders waren toch echt beter.

Na vier seizoenen met onbekende Nederlanders, ging Wie is de Mol over op bekende en minder bekende Nederlanders. En vanaf toen ging het bergafwaarts. In mijn beleving wordt er steeds minder tijd besteed aan opdrachten, en zijn veel opdrachten ook nog eens een stuk saaier. O, en die livefinales vind ik niks. Laat zien wat de Mol allemaal gedaan heeft en laat de kandidaten vertellen, in plaats van alles eindeloos te rekken en willekeurige kinderen in het publiek te vragen wie zij denken dat de Mol is.

Nee, dan De Mol, de Vlaamse dus (gemaakt door productiehuis Woestijnvis). Bij de zuiderburen verdween het programma na drie seizoenen met onbekende Belgen van het scherm (ik moet bekennen dat ik het allereerste Vlaamse seizoen niet heb gezien, toen wist ik nog niet dat het bestond). Mede daardoor was en is het legendarisch. Als dát toch eens terug zou komen, mijmerde ik vaak bij weer een matige aflevering van Wie is de Mol.

De bedenkers hebben lang gezegd dat die kans klein was, maar een paar jaar geleden kwam het toch terug. En het is beter dan ooit. Het vierde nieuwe seizoen is nu bezig. Het wordt uitgezonden door de commerciële zender VIER, dus in Nederland kun je het alleen online terugkijken.

Waarom zou je dat moeten doen?

Het is Vlaams. En Vlaams en de Vlamingen, daar heb ik een boontje voor, al zolang ik me kan herinneren (ik heb het over jullie, Samson en Gert). En dan bedoel ik niet op zo’n irritante Hollandse ‘wat klinkt het allemaal toch schattig’-manier, maar meer zoals anderen anglofiel of francofiel zijn. Ik ben trouwens wel serieus geïnteresseerd in de taal, maar dan in het woordgebruik en de zinsbouw, niet in het imiteren van een of ander accent (mijn eigen accent zal me ook altijd verraden, maar ik mag graag denken dat ik redelijk wat woorden en uitdrukkingen ken). In die zin kan ik mijn hart ophalen bij alle Vlaamse programma’s, en dat doe ik bij De Mol ook zeker.

Maar ook al is het Vlaams, dan moeten ze er natuurlijk nog wel iets van maken. En dat doen ze dus. Dat zit hem allereerst in de originele opdrachten, die vaak bestaan uit een opdracht in een opdracht in een opdracht en soms de volledige aflevering duren, inclusief allerlei addertjes onder het gras en keuzemogelijkheden. In Nederland maken ze er zich maar al te vaak van af met iets als: ‘En nu gaan jullie Jenga spelen in tweetallen.’ Met ervoor en erna eindeloze dronebeelden en zogenaamde ‘biechten’ van de kandidaten. De Belgen zetten er een voice-over onder, maken visueel hoe de opdracht in elkaar steekt en laten verder gewoon de opdracht zien. Dat is zo fijn! Ik wil kijken naar kandidaten die opdrachten doen, niet naar kandidaten die vertellen dat ze een opdracht gaan doen of hebben gedaan en wat ze overal van vonden. Hier vertellen de kandidaten bij het maken van de test kort wie ze verdenken, en dat is het.

De Vlaamse afleveringen duren ook nog eens langer dan de Nederlandse, dus er gebeurt véél. Het is geweldig, ik kan echt even alles vergeten als ik kijk. Ik wil zo min mogelijk concrete voorbeelden geven voor wie nog iets wil gaan terugkijken, maar die cliffhangers aan het eind van een aflevering! Zo vaak kippenvel. In Nederland begon het seizoen van twee jaar geleden met een opdracht waarbij de kandidaten zich in vijf verschillende steden in Oost-Europa bevonden, terwijl ze niet wisten dat ze niet in dezelfde stad waren. Dat komt nog enigszins in de buurt. Stel je zoiets voor, maar dan het hele seizoen lang.

De Mol is spannender, duisterder, wreder dan Wie is de Mol. Tegelijkertijd is het soms ook lichter en grappiger. Lastig uit te leggen. Er staat vaak veel op het spel bij opdrachten, maar de kandidaten houden zich minder/niet bezig met bondjes sluiten en jokers stelen (die zijn er niet eens). Je ziet meer van de reis zelf, je ziet ze ‘s ochtends aan de dag beginnen, souvenirs kopen, samen eten (vaak met presentator Gilles er ook bij). In eerdere seizoenen zag je ze zelf naar de volgende locatie rijden. Soms hoort het bij het spel, gaat het door aan tafel, betekent het iets wat voor muziek er wordt gedraaid in de auto, soms niet. Natuurlijk proberen ze in Vlaanderen net zo goed spraakmakende en memorabele kandidaten te casten. Natuurlijk is het gemonteerd. Maar toch lijkt het echter dan Wie is de Mol. Omdat de kandidaten niet gewend zijn op tv te komen. Omdat er tot nu toe in ieder seizoen een moment was waarop partners of familieleden van de kandidaten langskwamen (en die deden dan ook mee aan opdrachten!). Omdat ik het makkelijker vind om me te identificeren met onbekende Vlamingen dan met bekende Nederlanders.

Het maakplezier van het productieteam spat er voor mij af. Doordat het geheel zo goed in elkaar zit, maar ook door de details, de moeite die ze vaak in een bepaalde opdracht steken (in dit seizoen hadden ze bijvoorbeeld jongleerballen laten maken met de gezichten van de kandidaten erop). Door de humor, vaak met een wreed of absurdistisch tintje (zo ketenden ze de kandidaten voor een opdracht aan elkaar vast terwijl ze nog moesten ontbijten. Het ontbijt werd in buffetvorm geserveerd). Doordat ze de kijker serieus nemen. Zijn er ook minpunten? Mja, ze willen nog weleens dieren gebruiken bij opdrachten, ik denk dat dat ethischer zou kunnen.

Overigens zit ik bij De Mol standaard vol overtuiging op de verkeerde Mol. Opzet geslaagd. Maar eigenlijk maakt het me vaak niet eens uit wie de Mol zou kunnen zijn, omdat de opdrachten en de wendingen zo fantastisch zijn.

Dat ze nog maar heel veel seizoenen mogen maken.

Ineens was daar het bericht dat KID voor lesbische en alleenstaande vrouwen ‘zonder medische indicatie’ niet langer wordt vergoed. Het wordt ook daadwerkelijk ineens niet meer vergoed, niet pas volgend jaar of zo.

Edit: Het wordt dit jaar ineens toch nog wél vergoed (bron). Aangezien het echter de vraag is wat er daarna gaat gebeuren en de hele gang van zaken vooralsnog weinig vertrouwen bij me oproept, heb ik deze blog verder niet aangepast.

Niet dat het iemand iets aangaat, maar wij hebben onze twee dochters gekregen via KID. We gaan hoogstwaarschijnlijk niet proberen om er nog meer te krijgen, dus in praktische zin hebben we er niets mee te maken. Maar daarbuiten uiteraard wel.

Natuurlijk kun je erover discussiëren of dit vanuit de basisverzekering moet worden vergoed. Misschien past het beter binnen een aanvullende verzekering, maar dan moet die er wel zijn. Dat is op dit moment niet het geval. Of misschien vinden we met z’n allen wel dat iedereen z’n vruchtbaarheidsbehandelingen maar uit z’n eigen zak moet betalen. Maar dan moet ook iedereen dat doen.

En heterostellen dus ook. Want dat is nu het verschil: voor vrouwen met een onvruchtbare mannelijke partner verandert er niets, de behandeling blijft vergoed. Beschik je echter niet over zaad omdat je partner een vrouw is, of omdat je geen partner hebt, dan moet je de behandeling voortaan zelf betalen (voor alle duidelijkheid: het donorzaad werd al niet vergoed, maar de inseminatie dus wel).

Er wordt dus gediscrimineerd op basis van relatiestatus, en angstaanjagend veel mensen lijken het daarmee eens te zijn. Geen man hebben is ‘immers’ geen medisch probleem. De vrouwen met een onvruchtbare man hebben zelf meestal echter even weinig problemen als de vrouwen zonder man. Het weigeren van een KID-behandeling aan lesbische stellen is directe discriminatie, oordeelde de Commissie gelijke behandeling in 2001 al. Er werd een motie aangenomen door de Tweede Kamer dat er ‘geen onredelijke drempels’ voor zo’n behandeling mochten zijn. Minister Els Borst verwoordde het standpunt van de regering ‘dat ook andere leefvormen dan het traditionele gezin met een vader en moeder een zorgzaam en stabiel opvoedingsklimaat kunnen bieden aan de kinderen die daarin opgroeien’. (bron). Dat waren nog eens tijden. Nu wordt lesbische stellen de toegang tot KID niet ontzegd, maar worden er dus wel financiële drempels opgeworpen die voor hetero’s niet worden opgeworpen. Klinkt nogal onredelijk.

Er zijn toch genoeg andere manieren om aan zaad te komen, roepen mensen. De kroeg in duiken. Een oproep plaatsen op internet. Co-ouderschap. En ongeacht hoe je aan zaad weet te komen, je kunt toch ook gewoon thuis insemineren, zo ingewikkeld is het allemaal niet. Natuurlijk ben ik op de hoogte van andere wegen. Wij hebben weloverwogen voor deze weg gekozen. Iedereen die voor deze weg kiest, doet dat weloverwogen. Zo’n traject is niet niks. Als we op de een of andere manier kinderen hadden kunnen krijgen zonder hulp van derden, hadden we dat absoluut gedaan.

Wat me hierbij opvalt: niemand heeft het over de andere opties voor heterostellen. Natuurlijk gaan heterovrouwen niet naar bed met iemand die niet hun eigen partner is om zwanger te raken. Natuurlijk krijgen heterostellen geen kinderen met een alleenstaande man of een ander stel met wie ze dan co-ouderschap aangaan. Waarom eigenlijk niet? (Het ergste vind ik misschien nog wel dat ik dat tot voor kort zelf óók niet ter discussie stelde. Lang leve de heteronormativiteit.)

De situatie is hetzelfde: een vrouw zonder medische problemen met een partner die haar niet zwanger kan maken. Maar jullie hebben geen man, zeggen mensen dan. Jullie kinderen hebben geen vader. Dat klopt. En wat dan nog? Belachelijk dat ik dit moet staven, maar dat kan ik: uit wetenschappelijk onderzoek komen geen aanwijzingen naar voren dat dat een probleem is. Kinderen met twee moeders of twee vaders zijn even gelukkig als kinderen met een vader en een moeder (bron).

De enige negatieve gevolgen worden veroorzaakt door discriminatie, door homofobie. O, en de hetero’s die besluiten om te verzwijgen voor hun kinderen dat ze gebruik hebben gemaakt van donorzaad, doen de zaak ook geen goed. Volledig anoniem donorschap mag in Nederland niet meer, wat mij betreft terecht. Onze donor is voor ons onbekend, maar zijn gegevens zijn geregistreerd. Onze dochters kunnen deze later opvragen, mochten ze dat willen, en dan zullen we ze daar uiteraard ook in steunen.

Volgens mij ontnemen we ze helemaal niets, maar er zijn blijkbaar nog altijd mensen die niet kunnen handelen dat onze relatie, ons gezin zo compleet is. Zonder vader, zonder man. En dan is het extra naar als je je moet afvragen of de overheid dat soms ook vindt. Zoals Meredith Greer schreef: ‘Het klinkt verdacht veel als een beleidstechnische “daar-moet-een-piemel-in”.’ (bron)

Gelukkig is er inmiddels enige ophef over ontstaan. Er is een petitie. Er komt een Kamerdebat. Jinek had er een item over, waarin Liliane Ploumen geweldige dingen zei.

Ik vond het wel lastig dat ik me niet kon herkennen in de vrouwen die daar werden geïnterviewd. Ik ben dus niet alleenstaand, en het klonk alsof de alleenstaande vrouw aan tafel extra verontwaardigd was over de discriminatie omdat ze daar normaal gesproken nooit mee te maken had. Ik weet het, als witte, hoogopgeleide vrouw zonder migratieachtergrond heb ik ook een heleboel privileges, maar ik ervaar deze beleidswijziging toch als het zoveelste bewijs dat sommige mensen lesbische relaties minder waard vinden dan heterorelaties. Volgens de minister is dit trouwens helemaal geen beleidswijziging. Het was al nooit de bedoeling dat het voor ons werd vergoed, ze zijn er nu alleen achter gekomen dat de behandelingen ‘ten onrechte’ werden gedeclareerd (bron). Volgens dit bericht van de NVOG speelde dit al in 2017. Bij de zwangerschap van onze tweede dochter ging het dus om een gedoogconstructie, of hoe moet ik dat zien? Gedoogd, dat is in ieder geval hoe ik me vaak voel.

Aan tafel bij Jinek zat overigens ook een lesbische vrouw, door wie ik me helaas ook niet echt gerepresenteerd voelde. Zij voert actie met de hashtag #magikjekwakkiedan (inclusief carnavalshit). Ik vrees dat je daar weinig mensen mee gaat overtuigen die KID voor lesbische vrouwen toch al te ver vinden gaan. Maar goed, sommige vrouwen komen met een goedkope hashtag, anderen publiceren een stuk op een matig gelezen blog. Als het mensen maar aan het denken zet. Als het maar helpt.

PS: Hier kun je de petitie waar ik over schreef ondertekenen, als je wilt. Dank je wel!