Veel breivlogs hebben altijd dezelfde opzet: breiers vertellen wat ze dragen, wat ze af hebben, waar ze mee bezig zijn, wat ze verder nog kwijt willen. Wie weet helpt dat stramien mij ook om weer eens wat te schrijven.
Ik vind het deze dagen te warm voor gebreide shirtjes, maar ik draag wel veel de paracord-armband die ik vorige week eindelijk heb gemaakt. S. kwam een keer van de bso met dat ze dat hadden geprobeerd, maar dat het niet was gelukt. Een tijdje later vond ik toevallig materiaal bij de kringloop: paracord en van die kliksluitingen. Toen natuurlijk weer heel lang niks, S. is alweer acht projecten verder, maar vorige week dacht ik: laat ik het eens proberen. De goede lengte afmeten en de sluiting bevestigen was even lastig, en de meeste mensen smelten de uiteinden zodat alles goed vast blijft zitten. Het duurde ook nog even voor ik dat aandurfde (ik heb het bij de gootsteen gedaan en het huis is niet in de fik gevlogen, bedankt voor je belangstelling). Het knopen vond ik dan weer simpel, ervaring met frivolité en kumihimo helpt dan toch. Het is een standaardknoop, die volgens mij allerlei namen heeft (cobra, square knot, weitas). Ik ga nog eens verder kijken welke knopen nog meer leuk zijn. Ik denk alleen niet dat ik alles kan maken, want dit paracord is vrij dik en de strengen zijn niet zo lang. Maar wie weet.
Ik had veel last van startitis en besloot mijn vierkantjes er nog eens bij te pakken. Ik heb een tijd geleden het plan opgevat om van al mijn restjes sokkengaren en crèmekleurig katoen dat ik nog had liggen vierkantjes te breien, en dan… dat weet ik nog niet echt. Een restjesdeken zou kunnen, maar misschien is een restjeskussenhoes realistischer. Al is het daarvoor niet nodig om in ribbelsteek te breien. Ik heb eens goed mijn voorraad doorzocht en in korte tijd iets van 20 vierkantjes erbij gebreid. Wel mooi om te merken dat ik bij vrijwel alles meteen wist waar het van was. Mijn idee was dat door de crèmekleur de andere kleuren wat meer naar elkaar toe zouden komen, dat het daardoor beter bij elkaar zou passen. Maar je ziet nu vooral mijn voorliefde voor blauw en donkergroen. Ze lopen niet weg en ze boden een fijne afleiding. Ik heb nu al mijn restjes verwerkt, dus ik moet nu eerst weer andere dingen breien. Van een deel van het garen heb ik nog wel genoeg voor meerdere vierkantjes, maar dat vind ik geloof ik niet zo leuk.
De sok waar ik aan was begonnen, heb ik weer uitgehaald. Dat ging zo. Ik twijfelde al de hele tijd over of de opzet wel rekbaar genoeg was. Ik had de German twisted cast-on gebruikt, en ik denk dat ik dat met een dikkere naald had moeten doen. Toen dacht ik: laat ik wat ik nu heb eens op mijn sock blocker doen. En toen klonk er een zeer onheilspellend geluid. M’n sock blockers zijn van hout en over het algemeen best mooi glad, maar ik had toch het idee dat de draad ergens achter was blijven hangen. Ik was bang dat er later ineens een gat in zou verschijnen en ik twijfelde dus al over de opzet, dus toen heb ik de sok maar weer uitgehaald. Ik zag overigens geen beschadigde draad, maar misschien heb ik niet goed gekeken. Ik zal het vanzelf tegenkomen als ik er weer mee ga breien. Dat is vooralsnog niet gebeurd, zoveel houd ik blijkbaar toch niet van sokken breien (ik vind het fijne meeneemprojecten, maar verder mwoah).
Ik werk vooral nog steeds aan de sjaal die ik hier nog niet ga laten zien. Die vordert wel, maar langzaam, omdat hij dubbelgebreid is en ik voor minimaal 2 meter wil gaan. Inmiddels is hij wel langer dan S., dus op naar M.’s en mijn eigen lengte. Om mezelf gemotiveerd te houden verplaats ik elke maandag een steekmarkeerder omhoog zodat ik kan zien wat ik in een week brei. Ik schrijf zelfs het aantal toeren op. Vorige week vestigde ik een nieuw record, wat betekent dat het goed gaat met de sjaal en slecht met mijn mentale welzijn.
Omdat ik mijn Ryo-trui af heb, mag ik nog steeds een nieuw kledingstuk kiezen om te maken. Inmiddels heb ik M. een tegoedbon voor een muts cadeau gedaan, dus die gaat er komen, alleen had ze het erover dat ze wilde wachten met kleuren kiezen tot ze een andere winterjas had gekocht. Gelukkig staat er geen vervaldatum op. Ik denk dat ik eindelijk mijn keus gemaakt heb voor het volgende project voor mezelf: de COOMO cardigan van ANKESTRiCK. Ik heb al veel vaker gekeken naar vesten met brioche, maar kon nooit echt iets geschikts vinden. Het is me snel te grof. Dit is trouwens geen brioche, maar fishermen’s rib. Ik weet nog niet hoe je dat doet, maar daar maak ik me niet zo’n zorgen over. Ik twijfel nog over of ik de knopen en knoopsgaten eraan zou willen. Ik denk dat ik het niet dicht zou doen, dus misschien niet, al vond M. de knopen leuk staan. Ik heb het idee dat je die rand er meteen aan breit, dus dan zou ik het wel al vroeg moeten beslissen. Ik moet het patroon eigenlijk gewoon gaan aanschaffen, ik heb het verdiend. Volgens mij is het garen ook in Nederland te verkrijgen, dus ik denk dat ik dat ga gebruiken, ik heb mijn oog al laten vallen op saliegroen.
Vandaag is het World Wide Knit in Public Day, maar ik heb niet in het openbaar gebreid. Daar hoeft het voor mij op zich ook niet die dag voor te zijn. Ik ben gisteren wel naar het Handwerkfestijn in Hoevelaken geweest. Ik ben er al vaker geweest en ik weet niet altijd zo goed waarom, want er is meestal vooral een heleboel oude rommel en het kan er snikheet zijn (het is grotendeels in tenten op het terrein van een kwekerij), en gisteren was het dat natuurlijk zeker. Maar ik moest er gistermiddag echt even uit, dus ik besloot toch te gaan. Laat ik het erop houden dat ik toch altijd wel graag door oude rommel struin, in de hoop iets leuks aan te treffen. Dit keer kwam ik weinig tegen, ik vond alleen een aanwinst voor mijn bescheiden maar geliefde collectie ‘boeken over breien’: Things I Learned From Knitting …whether I wanted to or not van Stephanie Pearl-McPhee. Klinkt veelbelovend, toch? Maar liefst 25 cent voor het goede doel (het Diabetesfonds). Ik lees haar blog en ik weet dat ze leuk kan schrijven. Dit is al een oud boek (uit 2008), dus haar leven ziet er nu anders uit, maar ik zal het vast met plezier lezen en instemmend knikken. Daarna nog een razendsnel smeltend maar lekker ijsje en toen weer naar huis. Vast beter dan thuis blijven piekeren.