Een extra aflevering, omdat ik crèche-anekdotes in een apart concept aan het verzamelen was. En dat er al best veel waren.

S. gaat twee dagen naar de crèche, naar een groep met ‘kortere’ dagen: van 8.30 tot 16.30 uur. Wij vinden dat lang genoeg (ook al betekent dat dat ik haar altijd moet brengen en halen en vind ik het soms lastig met werk plannen). Natuurlijk kun je je kind in andere groepen altijd later brengen of eerder ophalen, maar dan betaal je die extra uren alsnog. Ze zit in een verticale groep (kindjes van 0-4 jaar) en is de jongste momenteel, de enige baby. En verbazingwekkend populair. Zo vroeg de moeder van L. me of dit nu ‘baby S.’ was, omdat L. het daar zo vaak over had thuis.

A. is een van de oudste kinderen in de groep en zorgt zo’n beetje als een grote zus voor S. Ze begroet S. vaak heel bewust ‘s ochtends (‘Hoi S.!’), pakt speelgoed voor haar, vertelt mij waar ik haar kan vinden als ik haar op kom halen. ‘S. is in de babybox!’ Om vervolgens daar keihard naartoe te rennen: ‘S.! Je mama is er!’ Er zijn meer kinderen die weten dat S. en ik bij elkaar horen, en om de een of andere reden blijf ik het vreemd vinden dat ze mij herkennen. Dat ze mij als moeder zien. A. meldde laatst ook dat S. nog een baby was. Ja, dat klopt. ‘Ik ben geen baby. Ik ben volwassen!’ En haast nog voor ik een correct maar ook vriendelijk antwoord had verzonnen: ‘Jíj bent volwassen!’ Best confronterend.

R. en A. waren aan het kleien en vroegen aan mij of S. mee mocht doen. Ik antwoordde dat S. daar nog een beetje te klein voor was, dat ze de klei waarschijnlijk zou opeten. In koor: ‘Ooooo, dat mag niet!’ Nee, inderdaad, daarom. Maar ze kan wel kijken! Even later: ‘Kijk, S.! Dit heb ik voor jou gemaakt!’

S.’ groep is in de zomervakantie vier weken dicht. We maakten ons wel wat zorgen over hoe het na die vier weken zou gaan, omdat ze steeds beter door lijkt te hebben dat wij haar moeders zijn en soms protesteert als we weglopen. Ik bracht S. naar de crèche en zette haar op de grond. Ze kroop naar het speelkeukentje, trok zich eraan op en keurde mij geen blik meer waardig.

Het is zeker niet alleen maar fantastisch. Ik kwam er niet huilend vandaan, maar ik vond het in het begin wel moeilijk om haar erheen te brengen. Dat gaat nu wel beter, ook omdat S. nu wat groter is, goed duidelijk kan maken wat ze wel en niet wil en onverschrokken overal tussendoor tijgert. Ik denk dat ze het dienblad met boterhammen voortaan wat verder bij haar uit de buurt zullen zetten, want ze greep er zo een nadat ze haar eigen boterham al ophad. :) Ik kan me voorstellen dat ik het wel weer moeilijker zal vinden als ze echt eenkennig wordt. De crèchegroepen zijn mooi gemengd, ik zou het fijner vinden als de inpandige peuterspeelzaal/voorschool dat ook wat meer was. Er werd na de vakantie geen enkel kindje met een ‘Nederlandse naam’ welkom geheten (ik hou zo van voornamen, maar ik weet niet hoe ik dit anders moet formuleren) op de deur. Ik vang iets te vaak gesprekken op tussen leidsters en ouders in de trant van: ‘Begrijpt u wat ik bedoel? Nee? Oké…’ Een leidster heeft dat trouwens ook al eens tegen mij heeft gezegd, doordat ze zelf zo slecht Nederlands spreekt, daar ben ik ook niet blij mee. Ik schaam me soms voor mijn vooroordelen, dat het daarom geen goede omgeving kán zijn voor S. (met haar twee moeders). Ze zijn echt wel lief voor haar. Maar goed, ze is nu nog zo klein, we hopen op ‘een echt huis’, we moeten maar zien hoe het straks allemaal is.

Er komt zo veel overleg en vertrouwen bij kijken. Ik vind het soms lastig dat ze zich overal mee ‘bemoeien’, maar ik vind het soms ook lastig om me duidelijk uit te spreken. Ik heb me wel duidelijk uitgesproken toen ze met Moederdag aan kwamen zetten met een gedichtje dat maar aan een moeder gericht was. Dat wil zeggen, nadat ik er met Moederdag zelf ineens alsnog heel verdrietig van werd (en de lieve mensen van Samen Bevallen me troostten door geweldige gedichten te appen die wel voor twee moeders waren ♡). Ze hadden er totaal niet bij stilgestaan, dit was allemaal nieuw voor hen, sommige medewerkers vonden het moeilijk om er iets over te vragen, blablabla. Soms wil ik meer schrijven over hoe het (voor ons) is om twee moeders te zijn, soms maakt het me vooral somber.

Er is een leidster die het helemaal niet moeilijk lijkt te vinden om erover te praten. Zij weet meestal wel een ‘de mama’s’ in onze gesprekjes te fietsen (Als in: ‘De mama’s gaan hun handen nog vol hebben aan jou, S.!’) Zij vertelde een keer dat ze S. niet naar bed had mogen brengen van F. en R., ze zeiden dat S. hun baby was. F. en R. zijn twee jongens, dat vond ik er extra grappig aan.

En dan zeggen ze dat je zo in het nu leeft met een baby. S. wil altijd sneller, altijd meer, geniet nooit eens rustig van een vaardigheid die ze heeft opgedaan. Ze laat soms een hand los bij het staan en loopt soms een stukje langs de tafel (vooral als daar iets op ligt wat ze wil hebben).

Ze heeft ook eindelijk een tand. Nu echt. En dus hebben we een tandenborstel voor haar gekocht. Het schijnt goed te zijn om haar zelf ook even te laten ‘poetsen’. Dat vindt ze erg leuk, ze wordt boos als je de tandenborstel van haar afpakt.

Sommige dingen vindt ze ineens heel grappig. Dat gegrinnik van haar. Ik moet mijn gedicht veranderen. Het mooiste geluid is als je dochter lacht. Op dit moment:
– Uit de lift komen.
– De klank ‘oef’.
– Als iemand lager is dan zij, bijvoorbeeld als zij in de kinderstoel zit en we haar eten van de vloer vissen.
– Als iemand in de (open) keuken is, vooral als diegene dan omhoogkomt na iets uit een kastje te hebben gepakt.

Toen we bij haar opa aten, deden we met de hele tafel de wave. Zo veel heb ik niet met voetbal, maar het is mooi dat het voor haar vanzelfsprekend zal zijn dat meisjes het kunnen. Dat je alles kunt doen wat je wilt, dat zou ik haar graag meegeven.

Ze was weer zo populair deze week. De vriend van M.’s zusje is groot fan, hij zei speciaal: ‘Leuk ook om S. weer te zien.’ Op de verjaardag van mijn tante vond iedereen haar zo lief en vrolijk. Dat was ze ook. Ze kan heel goed zelf spelen, vinden wij. Oké, ze speelt werkelijk overal mee en het ligt aan hoe interessant het speelgoed is hoeveel dingen ze gaat doen die niet mogen, maar ze kan zichzelf echt wel een poosje vermaken. Het speelgoed bij mijn tante was erg interessant, vooral ook de bak waar het in zat. Het scheelde misschien dat we er als eerste waren, maar ze huilde helemaal niet bij het zien van al het bezoek, ze huilde eigenlijk alleen toen ze uren later een beetje moe werd. O, en toen de buurvrouw van m’n tante haar ineens oppakte. Ze kan goed aangeven wat ze wel en niet wil. Ze at haar eten helemaal op, deed een power nap in haar tentje en feestte toen nog even lekker door. Thuis ging ze voor haar doen ook heel snel slapen. Dat is ook deze week weer weleens anders, zo heeft ze Dafne Schippers brons zien winnen op de 100 meter. Ik moet heel vaak tegen mezelf zeggen: Het geeft niet. Ik kan dit aan. Ik geef haar wat ze nodig heeft. Nu telt niet meer iedere minuut slaap. Nu leven we niet meer in blokken van drie uur.

Ik ging met S. naar het tuincentrum om een cadeautje te kopen voor mijn tante en het was zo leuk. Ik ben nog steeds belachelijk verbaasd als ik zoiets weer kan doen. Zo’n winkel is natuurlijk helemaal ingericht op grote karren, en dus ook op kinderwagens. En S. vond de aquaria geweldig.

Als ik een man was, zou ik vertederd constateren dat ze ‘papa’ zei. Want dat zegt ze dus. Ik vind het niet zo erg als ik dacht dat ik het zou vinden. Het hoort bij haar taalontwikkeling, ze bedoelt er niets mee.

Toen we wegreden bij haar opa, waren hij en C. de straat opgelopen. Op de hoek van de straat zwaaide ik automatisch. Altijd als we vroeger wegreden bij mijn opa en tante zei mijn moeder op de hoek: ‘Zwaai nog even.’ Hoe je alles ergens weer opnieuw beleeft.

Ze staat! We waren nog niet gewend aan het feit dat ze kan zitten, en nu trekt ze zich ineens al overal aan op. Ze is niet kieskeurig waaraan en weet nog niet hoe ze handig weer beneden komt. We kunnen niet altijd voorkomen dat ze valt. Bovendien heeft ze zichzelf een gigantische kras op haar voorhoofd bezorgd.

We zijn een paar dagen gaan logeren bij mijn schoonmoeder en dat ging best goed. S. sliep grote delen van de avonden in haar slaaptentje, terwijl ze thuis nooit vroeg naar bed kan, omdat ze dan blijft huilen. Het was fijn, maar ook weer niet, omdat ik liever thuis van vrije tijd zou hebben genoten. Omdat ik altijd bang ben dat mensen niet geloven hoe zwaar het kan zijn als S. zich in hun bijzijn voorbeeldig gedraagt. Het was vooral verwarrend. Misschien was ze moe van het spelen met al het mooie oude speelgoed van Ambi Toys. We deden niet veel. Overoma bezoeken, wandelen, winkelen, boodschappen doen (ik ben niet gewend om op te moeten letten welke kassa ik met de kinderwagen neem en kwam dus vast te zitten).

We hoopten ergens dat ze naderhand ‘gereset’ zou zijn, maar ze pakte haar oude ritme moeiteloos weer op. We denken nog steeds dat laten huilen slecht is, en dus laten we haar nog steeds niet huilen. We proberen haar nu wel als het even kan in bed te laten als we haar daarheen hebben gebracht en hopen dat we dan steeds korter bij haar hoeven te blijven. Ik vind het vermoeiend, zeker als ze steeds gaat zitten en staan. Als ze eindelijk slaapt, wil ik bij wijze van beloning niet meteen naar bed en dus gaan we te laat naar bed.

Ze zegt nu ‘ta-ta’, als een standaardbaby. En ‘dè-dè’. En pffffft. Veel pfffft. En ‘huuuuu’, als het eten niet snel genoeg komt of als ze niet weet wat ze met zichzelf aan moet (dan zwaait ze erbij met haar armen). Het zijn niet bepaald babygebaren, maar toch, ze maakt dingen duidelijk.

Eenmaal weer thuis tijgerde ze steeds naar dingen waar ze niet aan mag komen. We dachten dat het aan het speelgoed lag. Toch maar vast de vormenstoof gegeven. Ze kan er natuurlijk nog niet mee spelen zoals bedoeld, maar hij rolt en rammelt. En ze mocht iets nieuws voor de vakantie. Een houten giraf op wieltjes met een kralenspiraal eromheen. Al ben ik steeds ongerust als ze daarmee speelt, omdat zijn staart ook uit kraaltjes bestaat. Ze mag die dus niet in haar mond stoppen van mij. Dat is erg lastig, want ze wil de hele tijd alles in haar mond stoppen.

We zochten haar kleertjes uit. Het grijze berenjasje waarin ze naar huis kwam. Haar regenboogmuts (die we aanvankelijk nergens meer konden vinden). Het jurkje dat ze met kerst droeg. Haar vissenrompertje. Als ik daar nu al zo sentimenteel over ben, hoe moet dat over een paar jaar? Het was bijna maar goed ook dat er ook een praktisch probleem was om op te lossen: de gele vlekken (van de moedermelk?) die zijn verschenen terwijl we dachten alles schoon te hebben opgeborgen. Hopelijk werken de tips die we bij elkaar googelden.

Vertaler H. vroeg of ik over mijn dochter schrijf. Ze dacht van niet, dat het daarvoor nog te vroeg is. Haar man kon twintig jaar later pas een gedicht schrijven over het feit dat hun dochter in de couveuse had gelegen. Ze had gelijk, ik schrijf nog niet over S. Niet echt. Dit zijn maar aantekeningen. Zodat ik later weet hoe ik toen dacht dat het was.