Tag: haken

Ik zou nog schrijven over waar ik mee bezig ben, maar inmiddels heb ik alweer iets af. Ik heb de Clair Shrug gemaakt, een patroon van Vicky Chan. Dit is een bijzonder patroon waarvoor je moet kunnen haken en breien, dat zie je niet zo vaak. En het is heel ingenieus, want je haakt de meeste motieven achter elkaar, in plaats van steeds de draad af te hechten. Fijn als een hekel hebt aan draadjes wegwerken, zoals ik. Ik was in eerste instantie vooral benieuwd naar de constructie van dit patroon, ik wilde het eerder maken dan dragen, zeg maar. Maar toen kocht ik na een tip van L. een Mystery Box van Sticks & Cups en kreeg ik daarin alles om dit vestje te maken (garen en het patroon, en allerlei goodies). Die Mystery Box is trouwens een aanrader, ik werd er zo door opgevrolijkt. Je kiest een bedrag, vult een vragenlijst in over wat je wel en niet graag maakt, mooi vindt enzovoort en dan kiezen zij iets voor je uit. Bij mij hadden ze ook op Ravelry gekeken wat er op mijn Wish List stond, het voelde heel persoonlijk. Nou ja, en toen moest ik er dus wel aan geloven.

In het begin was ik een beetje geïntimideerd door het patroon, dat heel uitgebreid is, vol schema’s en foto’s. Die foto’s zijn helaas dan weer niet allemaal even duidelijk, dus ik moest er een beetje in komen. En ik heb ook uitgebreid het nadeel ervaren van achter elkaar door haken, namelijk dat je álles uit moet halen als je een stuk terug een fout ontdekt. Dit was misschien niet het ideale patroon voor tijdens een pandemie. Uiteindelijk heb ik trouwens wel enigszins valsgespeeld ,omdat ik toen ik de tweede mouwboord wilde breien nog een fout tegenkwam in de eerste rij motieven. Ik kon het toen echt niet meer opbrengen om alles uit te halen tot dat punt (oftewel meer dan drie kwart van het werk). Dus toen heb ik het foute deel afgeknipt en er een stukje tussen gezet. Daar is mijn perfectionistische zelf niet blij mee, maar ja. Verder is het wel mooi geworden.

Ik werk nu nog aan de Sandbank Shawl, een patroon van Lea Viktoria. Het is een grote, lichte shawl in dun garen. Ik had voor dit garen, Organic 350 van Hjertegarn, eigenlijk een ander project in gedachten, maar daarvoor bleek het te dun. Ik was al langer geïnteresseerd in de Sandbank, maar aarzelde vanwege de opmerkingen dat het patroon slecht/onduidelijk zou zijn. Tot nu toe valt me dat erg mee. Daarnaast waren veel mensen wel heel blij met het eindresultaat, dus daarom besloot ik het er toch op te wagen. De shawl heeft een bijzondere vorm, een beetje tussen een halvemaan en een halve cirkel in. Die vorm krijg je door vanuit het midden te beginnen en dan rond te breien. Dat had ik nog nooit gedaan. Het is schijnbaar dezelfde techniek als wanneer je sokken vanaf de teen breit, maar dat heb ik ook nog nooit gedaan en dit is met veel meer steken dan je daarvoor nodig hebt. De cast-on uit het patroon lukte me niet, maar de Turkish cast-on ging redelijk, leuk om weer iets nieuws te leren! Na de eerste rondes kom je bij een herhaling over zestien rondes en dan wordt het relaxed. Zeker met een rondbreinaald van 150 cm, die ik speciaal hiervoor heb gekocht op de Handwerkbeurs. Prima tv-project. Er zitten nog wel wat meerderingen in hier en daar, maar inmiddels is de shawl al zo groot dat het steeds ook heel lang rechtuit is. De rand komt langzamerhand in zicht, en veel kritiek richt zich daarop, dus daar moet ik nog wel even in duiken. Gelukkig is het typisch zo’n patroon waar veel mensen notities over hebben gemaakt op Ravelry, dus daar ga ik dankbaar gebruik van maken.

Verder werk ik nu vooral aan een dekentje voor een baby, want M. en ik hopen komende herfst voor het eerst tantes te worden. Ik kan er nog niet veel over zeggen, want de moeder van de baby (mijn schoonzus) volgt mijn projecten op de voet. Wat ik er wel over kan zeggen:
– Ik heb het patroon zelf ontworpen. En nu ben ik er natuurlijk extra onzeker over, zeker als ik dan zie wat voor dekentjes S. zelf favoritet op Ravelry. Voordeel is wel dat ze het daar niet per ongeluk gaat vinden. Ze heeft zelf gevraagd of ik een dekentje wilde maken (alsof ze dat moest vragen!), ze weet wat voor dekentjes ik eerder heb gemaakt, dus het zal allemaal echt wel goed komen, maar dat heb ik altijd als ik een dekentje maak, dan moet het ook wel echt mooi worden.
– Het dekentje is niet roze of paars, want die kleuren mocht ik niet gebruiken. Nu zou ik die kleuren voor iemand anders sowieso niet snel kiezen, maar ze willen het geslacht van de baby ook nog niet weten, dus het is zeker iets neutralers geworden.
– Het kan in de wasmachine. Ik weet dat S goed voor breisels kan zorgen, maar ik ben er natuurlijk niet op uit om het leven van nieuwe ouders moeilijker te maken dan het al kan zijn.
– Het garen werd razendsnel thuisbezorgd door Elitt, dat was fijn. Ik had wel het gevoel dat ik het systeem had gehackt, want de winkel vroeg hoe dan ook verzendkosten en dat vind ik bij grote bestellingen altijd een beetje jammer. De garenfabrikant berekende echter geen verzendkosten boven een bepaald bedrag, dus toen heb ik het daar direct besteld. Alleen bleek toen dat de fabrikant de bestelling doorzette naar een lokale winkel, dus toen kreeg ik het alsnog van de winkel, maar dan zonder verzendkosten. Dat was dan misschien ook de reden dat ze het persoonlijk kwamen bezorgen in plaats van het per post te versturen, maar daar klaag ik natuurlijk niet over!

Momenteel moet ik trouwens enorm veel moeite doen om het niet aan de kant te gooien en aan tig nieuwe projecten te beginnen. Ik weet dat ik dit echt eerst af moet maken (en idealiter mijn Sandbank ook), omdat het er anders gewoon niet meer van komt, maar het valt me zwaar. Het is een groot project en ik heb het zelf ontworpen, dus het verrast me niet. Het is nu gewoon een kwestie van héél lang zo doorgaan. In dit geval zou het dus positief zijn als ik een poosje weinig te melden heb!

Er is nog niet veel terechtgekomen van het bloggen over handwerken na januari. Ik heb wel heel veel gehandwerkt, zeker aan het begin van de lockdown. Het zorgt voor iets meer rust in mijn hoofd. Ik pik de draad maar weer op (jaja). Vandaag eerst maar eens met de dingen die ik af heb gemaakt, anders wordt het wel een erg lang verhaal.

In januari was ik nog bezig aan mijn Varma-pullover. Die is inmiddels al een tijdje af. Het is een patroon van Sari Nordlund en ik heb ’m gebreid in Organic Trio van Hjertegarn. Daar zit wat zijde in, en daar ben ik achteraf niet zo blij mee, want voor ecologische zijde blijken zijderupsen net zo goed vermoord te worden. Het kostte me best veel moeite om de trui netjes in elkaar te zetten, en toen ontdekte ik ook nog een foutje in het voorpand. Daar heb ik toen maar een soort nepsteek overheen geborduurd, en dat is best goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik heb de trui overigens nog niet gedragen, vooral omdat ik veel in het gezelschap verkeer van een dreumes die het liefst haar handen vol yoghurt of lasagne aan mijn mouw afveegt.

Ik schreef toen ook dat ik nog niets had gedaan aan mijn Celestarium. Ook dat project is inmiddels af. Wat een ding. Een mooi ding, maar pfoe. Het patroon is van Audry Nicklin en ik heb Malabrigo Sock gebruikt in de kleur Côte D’Azur. En het stelt dus de sterrenhemel boven het noordelijk halfrond voor. Met in mijn geval glow-in-the-dark kralen in vier verschillende maten. Ja, dit was nogal een ambitieus project, vandaar dat ik er zo’n drie jaar aan bezig ben geweest (met bijzonder lange pauzes, dat wel). Het is eigenlijk een sjaal, maar ik wil het uiteindelijk ergens in huis ophangen. Ik weet alleen nog niet hoe. Ik heb geprobeerd of ik ijzerdraad door de rand kon rijgen, maar dat werkte totaal niet, zoals mijn tante overigens al had voorspeld. Van die metalen ringen die mensen gebruiken voor mandala’s zijn precies niet verkrijgbaar in een goede maat. De ontwerpster zelf suggereerde dat een lijstenmakerij misschien nog ideeën had (ik geef het gewoon toe, ik vind het fantastisch als ontwerpers op mijn projecten reageren). Ongetwijfeld, maar dat moet maar wachten tot na deze pandemie. Ik ben in ieder geval wel heel blij dat het eindelijk af is. Er was nog even een dramatisch moment toen ik eindelijk mezelf zover had dat ik er verder aan ging werken en plotseling twee gaten ontdekte. Nog altijd geen idee hoe die erin zijn gekomen. Een mysterieus beest op zolder dat graag aan garen knaagt? Ergens achter blijven haken? Een te ruwe binnenkant van de projecttas? Ik heb op het punt gestaan om het in een hoek te smijten en er niet meer naar om te kijken, maar toen heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en aan de hand van een tutorial van Patty Lyons de boel zo vakkundig mogelijk gerepareerd, als een huisvrouw anno 1930. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want je ziet er echt bijna niets van.

Dan heb ik nog een boodschappennetje gemaakt, de Ilene Bag van Hannah Mason. Ik denk dat dit niet de laatste is, fijn patroon. Het lijkt een klein tasje, maar het rekt enorm mee, er passen zo meerdere hele broden in. Ik breide het met een restje DMC Natura Just Cotton en nu wil ik dat het liefst in allerlei andere kleuren kopen zodat ik er meer kan maken. Ik heb bij dit exemplaar wel gemengde gevoelens omdat ik er onder andere aan heb gewerkt toen ik midden in de nacht aan D.’s bed zat op de IC.

Met mijn Varma-pullover en mijn Ilene Bag heb ik nog meegedaan aan een make-a-long van Tommi. Het ging om projecten die je maakte met materiaal van een handwerkbeurs (ik heb het garen voor mijn trui vorig jaar op de Breidagen gekocht) of die je maakte om te dragen naar een handwerkbeurs. Dat laatste werd imaginair toen de coronacrisis uitbrak, maar het was toch leuk om mee te doen.

En dan heb ik mijn tweede patroon gepubliceerd! Mijn eerste haakpatroon, de Sketchbook Scarf. Eerlijk gezegd heeft nog niemand zich eraan gewaagd, maar ik ben er toch heel blij mee. Je vindt het hier. Ik heb het patroon waar ik eerst aan werkte even weggelegd omdat ik even niet zo goed meer wist hoe het verder moest, maar ik ben wel bezig aan een babydekentje dat ik zelf heb ontworpen, dus ik hoop daar uiteindelijk ook een patroon van te maken. Daarover de volgende keer meer!

Ik ben de laatste tijd nogal onrustig, wat onder andere tot uiting komt in het beginnen aan tig verschillende handwerkprojecten in plaats van dingen af te maken. Nu heb ik deze week zowaar iets heel kleins afgemaakt, dus ik hoop dat de stijgende lijn nu weer is ingezet, want ik vind het juist zo leuk om projecten te kunnen laten zien en gebruiken. Ik ben van plan om binnenkort te laten zien waar ik allemaal aan bezig ben, maar besloot eerst maar eens op een rijtje te zetten waar ik allemaal níét meer mee bezig ben. Voor de verwerking. :) Normaal gesproken maak ik het meeste (uiteindelijk) wel af, maar ook ik heb zo mijn UFO’s (Un-Finished Objects). Als er een speciale term voor is, kan ik onmogelijk de enige zijn die ze heeft. Deze projecten zwerven in mijn bak met garen:

Ik vind granny squares er heel leuk uitzien, maar ik vind het niet leuk om ze te maken. Vooral omdat je achteraf zoveel draadjes weg moet werken. Zeker bij deze mini’s in verschillende kleuren (het zijn deze). Ik was van plan om kussentjes voor op stoelen te maken en noemde dit project dan ook Granny Chairs. Met zo’n foute woordgrap wordt het natuurlijk nooit wat. Ik heb er ook al weleens eentje tussenuit gepeuterd als ik net nog een heel klein restje van een bepaalde kleur nodig had voor iets anders. Ik zie nu pas dat ik ‘maar’ zes granny squares tekortkom voor een vierkant van 6 x 6 granny squares. Als ik dan de achterkant van stof doe, of in ieder geval niet van granny squares, zou je zeggen dat het niet zo heel veel werk meer is (afgezien dan van al die losse draadjes, je wilt niet weten hoe de achterkant eruitziet). En ik vraag me af of ik dat witte garen nog wel ergens heb. Hm. Als ik zou moeten gokken welke UFO ik alsnog af ga maken zou ik mijn geld op deze inzetten, maar ik garandeer niks.

Dit is meneertje Opsekop. Mr. Topsy-Turvy in het origineel. Meneertje Andersom in een nieuwere vertaling (kwalijk niet me neem, maar ik kan er niet aan wennen). Mijn favoriete meneertje uit de serie van Roger Hargreaves. Van een aantal andere meneertjes bestaan patronen, van meneertje Opsekop voor zover ik weet niet. En dus heb ik ooit geprobeerd hem te haken. Hijzelf is nog wel redelijk gelukt, maar ik heb nooit een echt goed idee gekregen voor zijn omgekeerde bolhoedje en wandelstok, en blijkbaar vond ik hem nu ook weer niet zo goed gelukt dat ik eraan wilde blijven prutsen.

Ik moest echt even zoeken naar het patroon, maar ik heb het gevonden: Podster Gloves. Dit is er dus maar een en de flap voor over je vingers ontbreekt. O, en hij is mij te groot… Ik weet nog dat ik een keer wilde kijken hoe je handschoenen breit, of ik dat kon. Bij handschoenen blijk ik hetzelfde probleem te hebben als bij sokken: gaatjes. Bij handschoenen tussen de vingers, bij sokken tussen de spie en de bovenvoet (ik ben de trotse bezitter van Sokken brei je zo!, dus ik ken zowaar deze termen). Ik kan het op zich wel, en het lijkt me nog steeds leuk om een keer iets voor om mijn handen te breien, maar blijkbaar ook weer niet zo leuk, want ik heb het nog steeds niet gedaan. Ik weet wel zeker dat ik hier niet nog een tweede van ga breien.

Ik weet dat dit een pakketje was dat ik een keer heb gekregen om een of ander schildpadje te haken. Ik vraag me af waar het patroon en de rest van het pakketje zijn… Ik hou niet zo van amigurumi/knuffeltjes, weet nooit zo goed wat ik ermee moet. Ik vind het soms wel leuk om ze te maken als cadeautje voor een baby of om een ander cadeautje op te leuken. Ik heb weleens een konijnenbruidspaar gehaakt toen ik mensen geld ging geven voor een bruiloft. En twee maanden terug een leeuwtje omdat mijn tante ons mee had genomen naar The Lion King. Maar verder?

Dit zou een gehaakte ballonhond moeten worden. Erg leuk idee, vind ik nog steeds. Maar ook in dit geval vraag ik me af wat ik ermee moet. Ik vrees trouwens dat ik dit niet eens af kán maken. Ik kwam erachter dat het patroon dat ik destijds gebruikte niet meer online staat en als dit al het garen is, kom ik tekort.

Oké. Misschien moet ik deze rommel nu gewoon weggooien of uithalen. Al heb ik nu toch weer wat hoop gekregen dat ik dat granny square-kussentje ga afmaken. En ik heb het nog niet eens gehad over mijn blik vol frivolitéspoeltjes en dun garen (dat in meer of mindere mate in de knoop zit), mijn stofjes (deels geknipt) en die ene boekenlegger waarop ik een stapel boeken aan het borduren ben. Die laatste ligt nog altijd voor het grijpen, gebroederlijk naast M.’s borduurwerk (een restaurantje aan het water waar ze al evenveel aan werkt als ik). Tja.