1.

prinsentuin

Zelfs als ik verdwaal in ons verhaal
loop jij nog steeds naast mij

Wij hebben plannen. Wat hebben we dat vaak tegen elkaar gezegd dit jaar. Dat we die kunnen hebben. Dat we sommige uitvoeren. Dat ze niet altijd groots hoeven zijn. Dat ze soms groots mogen zijn.

We blijven ons verbazen over hoeveel er elk jaar weer gebeurt. En dan eindeloos praten en schrijven, lachen en huilen. Totdat we daar genoeg van hebben en we iets leukers verzinnen. Dat we vaak iets leuks verzinnen. Dat we vaak nauwelijks iets hoeven te verzinnen om het leuk te hebben. Dat we al zoveel herinneringen hebben. Dat we soms precies weten hoe iets moet, en soms helemaal niet, en dat we dat dan ook gewoon toegeven. En er het beste van proberen te maken. Dat het beste vaak zo goed is.

Al bijna negen jaar. Ik zou niet anders willen.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

2.

DSC_0423

Leusden, 2007
EXAMINATOR 5: Ik neem aan dat je normaal gesproken wel wat besluitvaardiger rijdt?
NICOLE: Eh…
EXAMINATOR 5: Ik zou maar ja zeggen als ik jou was, want je bent geslaagd.

Daarna durfde ik nog steeds niet echt te rijden. Ik woonde in Utrecht op kamers, had geen auto tot mijn beschikking en maakte mezelf wijs dat ik die ook niet nodig had, want ik had een studenten-ov. Ik reed dus bijna nooit en al snel helemaal niet meer. M. reed destijds iets vaker dan ik (wat al snel was), maar had er misschien nog wel een grotere hekel aan.

Amersfoort, 2015
‘Met het CBR hebben wij niets te maken,’ zegt R. Hij kan me dat niet vaak genoeg zeggen. Net als: ‘Ik zou nu rustig de krant durven te gaan lezen.’ Hij is rij-instructeur, gespecialiseerd in rijangst en faalangst. Ineens had ik zo genoeg van mijn eigen angst. En van het openbaar vervoer. Ik kon met C. mee naar het ziekenhuis, maar kon haar niet met de auto brengen. Ik werd lastiggevallen in de trein. Ik viel bijna flauw omdat het zo druk was in de trein. Andere C. mocht een halfjaar niet rijden om medische redenen en ik mocht wel, maar deed het niet.

Al mocht het officieel, het leek me niet verstandig om zomaar in een auto te stappen en weg te rijden. Voor zover dat nog zou lukken. Vandaar R. Een van de beste beslissingen van dit jaar. En het is bizar snel gegaan. In september durfde ik hem amper te bellen en achter het stuur te gaan zitten. Ik was bang voor invoegen, dubbele rotondes, onbekende knopjes en lampjes, smalle straatjes, parkeren, hellingen, tegenliggers, oranje stoplichten en nog een heleboel dingen meer. Ik sliep er slecht van en kon zomaar ineens in huilen uitbarsten.

Nog geen drie maanden later reden we in onze eigen auto naar de schoonfamilie, meer dan honderd kilometer verderop. En over het Eemplein in de spits. En veel in het donker in de regen, wat M. mijn specialiteit is gaan noemen. Al die tijd heb ik het moeilijk gevonden om mensen duidelijk te maken hoe moeilijk autorijden voor mij was. Het wordt nu al moeilijker voor mezelf om me dat voor te stellen.

Misschien ben ik er nu gewoon meer aan toe. Ja, we hebben voor een automaat gekozen en nee, nog niet alles lukt altijd helemaal. Maar het gaat steeds beter en we hebben hopelijk nog veel meer tijd. Het is vaak gewoon heel leuk om samen met M. (en onze Vlaamssprekende navigatie ‘Genevieve’) ergens heen te rijden. Soms rijd ik en heb ik het idee dat ik bang zou moeten zijn, omdat ik dat zo lang ben geweest, maar voel ik tegelijkertijd dat ik het niet ben. En dat daar ook geen reden voor is.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

3.

Het landschap waar ik vaak doorheen ren.

Ik heb het hele jaar regelmatig gerend. Zelden zo vaak als ik wilde, maar wel het hele jaar door. C. zei laatst nog: ‘Eigenlijk heb je aan best veel wedstrijden meegedaan dit jaar, hè?’ En dat is ook wel zo. Ik deed mee aan drie wedstrijden over 10 kilometer (van de Marathon Amersfoort, de Halve van Hoogland en de Vlasakkerloop) een wedstrijd over 10,5 kilometer (de Royal Run) en een social run van 5 kilometer (de Rainbow Run in Amersfoort). En meestal genoot ik ervan en had ik een gezellige dag.

Wedstrijden helpen me om te blijven trainen, want uit mezelf heb ik daar meestal weinig zin in. Erover schrijven helpt. In het najaar bleek dat mijn telefoon toch wel een gps-signaal kon ontvangen (waarschijnlijk al die tijd daarvoor te ongeduldig geweest), dus Runkeeper helpt inmiddels ook.

Ik liep voor het eerst de 10 kilometer onder het uur (mijn beste tijd staat momenteel op 55:35), waarmee ik mijn oorspronkelijke doel haalde. Een nieuw doel heb ik nog steeds niet echt, maar ik zou het graag bijhouden en volgend jaar weer een paar leuke wedstrijden lopen. En ik moet van mezelf onthouden dat het nu ook weer niet zo vanzelfsprekend is dat mijn lichaam dit kan, ook al kunnen zoveel andere mensen verder en sneller. 10 kilometer is best ver, een uur achter elkaar is best lang. Net als een heel jaar.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

4.

De boeken bewaar ik voor een aparte boekenblog na de boeken van december, vandaag deel ik wat favorieten uit andere categorieën.

Maaike Ouboter

Ik zou naar haar concert, maar toen werd het verzet en bleken we op vakantie op de nieuwe datum. Dat is dus dit jaar niet gelukt, maar ik heb wel haar album En hoe het dan ook weer dag wordt gekocht. Ik hou erg van haar stem en haar teksten. Speciale vermelding voor ‘Jij de koning’, dat me altijd weer weet te ontroeren.

unnamed

Bloglovin’
Ik lees nog steeds zo graag blogs, grotendeels via Bloglovin’ (niet alles, want sommige bloggers posten te veel wat ik saai vind, dus hun blogs lees ik af en toe). Ik lees nog steeds het liefst persoonlijke blogs. Ze mogen dagboekachtig zijn of literair, zolang ze maar niet te weinig tekst bevatten of te veel spelfouten, niet te commercieel zijn en niet te veel over mode en interieur gaan. Een van mijn favorieten is en blijft Eenvoudig leven van Teunie, een streng gereformeerde huisvrouw met tien kinderen. Haar leven staat zo ver van het mijne af (al handwerkt zij ook graag :)) en ik vind het fascinerend om te lezen over hoe ze haar huishouden runt en bezig is met bijen houden, brood bakken en groente inmaken. Al lees ik het liefst over haar kinderen, die je op haar blog kunt zien opgroeien (ik volg haar blog echt al jaren). Het voelt fijn vertrouwd. Mijn grote angst is dat ze er op een dag mee zal stoppen wegens kritiek vanuit haar kerk (ze laste daarom ooit al eens een pauze in). Ik zou haar blog oprecht missen! Volgens mij was het voor Teunie ook wel een goed jaar, want ze won een nieuwe keuken en haar oudste dochter trouwde.

image (1)

My Singing Monsters
Favoriete app van dit moment. ‘Maar wat moet je dóén?’ vraagt vrijwel iedereen die hem ziet. Nou, je moet weinig in dit spel, maar je kunt monsters met elkaar kruisen en eieren uitbroeden, en dan eilanden vullen met zingende en dansende monsters (waarvan sommige momenteel in kerstsfeer zijn). En het is dus heel ontspannend om even bij je monsters te gaan kijken, C.’s eilanden te bezoeken en hier en daar een lantaarn aan te steken zodat de kans op zeldzame monsters voor anderen groter wordt. Verder kun je gelukkig niet aangevallen worden en is het ook weer niet te tijdrovend, want je moet vaak gewoon lang wachten voor een ei uitkomt.

K3zoektK3

K3 zoekt K3
Het mocht van mij dit jaar best vrolijk en kinderlijk zijn, dat blijkt hier ook weer uit. Tegenwicht voor alle serieuze, moeilijke dingen. Al leek dit programma op een gegeven moment bijna cult. M. en ik waren op een gegeven moment echt verslaafd, inclusief speculeren over de uitkomst, een crush op Karen (nee, geen girl crush, voor die term ben ik allergisch omdat het klinkt alsof vrouwen eigenlijk geen crush kunnen hebben op andere vrouwen) en liedjes luisteren onder de afwas. Maar wat had je dan verwacht van twee zelfverklaarde Vlaandrofielen? Het was ook gewoon echt vaak heel grappig. En zielig voor Lauren en Jindra. En bizar hoe erg de stem van Demi op die van Ruth Jacott lijkt. Favoriete quote van jeugdheld Gert Verhulst: ‘Het was redelijk wild, het was woest, het was bouwvakkerig…’

machiavelli

Machiavelli
Ik ben geen enorme spelletjesfan, maar ik kreeg Machiavelli voor mijn verjaardag van C. en heb dat dit jaar best vaak gespeeld. Het is een kaartspel waarbij je in verschillende ronden een stad moet bouwen die zo veel mogelijk punten waard is. Je hebt dus allemaal verschillende gebouwen, geld en iedere ronde een andere rol (onder andere koopman, moordenaar, dief of bouwmeester). De rol bepaalt wanneer je in een ronde aan de beurt bent, elke rol heeft zo zijn eigen voor- en nadelen. Je weet van de andere spelers niet welke rol zij hebben, maar moet dat natuurlijk wel proberen in te schatten. Zowel goed met z’n tweeën te spelen (dan heb je ieder twee rollen) als met meer. Als iemand nog tips heeft voor spelletjes houd ik me aanbevolen!

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te
maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

5.

DSC00199

Dit was niet leuk, want eng en vervelend en met veel gezeur en enige lichamelijke klachten tot gevolg. Maar we hebben het overleefd. Ik wist weer wie mijn mensen zijn. Door dit gebeuren probeer ik nog eerder mijn schroom te overwinnen, te vragen of ik kan helpen. Al kan ik vaak alleen even naar iemands verhaal luisteren. Het is zo belangrijk om te weten wat belangrijk is. En het was een van de momenten waarop I. heel dichtbij was. Ik weet zeker dat ze erom zou hebben gelachen zodra bleek dat niemand echt iets had. Haar aanstekelijke hese lach. Zoveel dingen die ik nooit meer wil vergeten.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

6.

Ik kwam terug van het hardlopen en zag een fiets ondersteboven staan met twee vrouwen erbij. Ik vroeg of ze hulp nodig hadden. ‘Ja!’ zeiden ze in koor, dus ik stak de straat over. De ene vrouw, een meisje eigenlijk nog, was met haar lange jurk vast komen te zitten in de ketting van haar fiets. Dat soort dingen overkomen mij nu ook altijd. Ze mopperde: ‘Dat je dat zelf nou niet doorhebt, hè!’ En ik zei dat je het dan wel doorhebt, maar te laat. Doordat zij degene was die vastzat, kon ze niet echt iets doen. De andere vrouw en ik probeerden haar los te krijgen. We hadden alleen onze sleutels om een beetje mee te duwen. Het meisje werd ondertussen gebeld door een vriendin. Ze riep: ‘Ik kan nu niet praten, ik zit vast!’ Dat was eigenlijk heel grappig. Ik vroeg me af of ik naar huis moest rennen om een schaar te halen, toen het meisje ineens zei: ‘Ik heb hier een broek onder aan, denken jullie dat het helpt als ik mijn jurk uittrek?’ Wij dachten wel dat dat zou helpen, dus trok ze hem uit. Daarna ging het beter, al moet ik zeggen dat ik voornamelijk de fiets vasthield, het was voor een groot deel aan die andere vrouw te danken dat de jurk uiteindelijk loskwam zonder dat de ketting van de fiets lag. De jurk was ook nog heel, alleen vies.

Al die tijd was ik er om de een of andere reden van uitgegaan dat de vrouw en het meisje elkaar kenden, misschien zelfs moeder en dochter waren. Toen het meisje ons bedankte en iedereen een andere kant op ging besefte ik pas dat dat laatste wel apart zou zijn, aangezien het meisje donker was en de andere vrouw niet. Dat kun je negatief opvatten, alsof ik niet verder keek dan het feit dat ze allebei een hoofddoek droegen, maar ik geloof niet dat dat zo was. Het gaf me weer even wat meer vertrouwen in de mensheid.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

7.

badi

Niet alles ging even goed, juist daarom was het heerlijk om daar te zijn, in Strandbad Tiefenbrunnen in Zürich. Zwemmen, lezen, in de zon zitten, lekkere dingen eten. Even niets hoeven. Het heldere water. Van de glijbaan gaan omdat er een glijbaan is. Meteen nog een keer van de glijbaan gaan. En op de dag van vertrek terug naar het strandbad in de hoop dat het er net zo fijn zal zijn. En dat dat dan zo is.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

8.

bookface2

Ik heb dit jaar al zo veel geschreven over mijn bundel, maar natuurlijk kan die niet ontbreken in dit overzicht. Eindelijk is het gelukt!

Ik ben enorm dankbaar voor alles wat ik daardoor heb mogen doen. Voor de mensen die ik heb ontmoet, iedereen die mij geholpen en gesteund heeft. Iedereen die er enthousiast over was, en benieuwd naar. Dat geldt voor mijn leven in het algemeen, maar dit was een fantastische gelegenheid om te merken met hoeveel jullie eigenlijk zijn.

Ik heb me heel bewust voorgenomen om vooral heel erg van alles te genieten, en meestal lukt dat goed. Ik heb veel tijd verspild aan mezelf vergelijken met anderen en gefrustreerd en teleurgesteld zijn over wat zij wel kunnen/mogen/bereiken en ik niet. Dat is niet ineens weg, en dat hoeft ook niet, want het zorgt ook voor nieuwe ideeën en ambitie, maar het is door mijn bundel gelukkig wel een stuk minder geworden. Dit pakt niemand mij nog af.

Ik wil nog heel veel, maar ik heb ook dingen ontdekt die ik niet per se hoef, of in ieder geval niet nu. Alle podia die er zijn bestormen, van mijn schrijven kunnen leven. Ik geloof dat ik er vrij realistisch in kan staan en dat dit bij mij past. En dat helpt, geeft rust, zorgt ervoor dat ik oprecht blij ben met elke reactie, elk verkocht exemplaar, met de paar bibliotheken waar je mijn bundel kunt lenen, zonder te denken: Levert het wel iets op? of: Maar waarom staat mijn bundel niet in het NRC?

Zo is het goed en zo wil ik verder.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

9.

baron1898

Als het iemands jaar was, dan toch ook zeker het zijne. Hij haalde zijn technasiumdiploma en onlangs zijn rijbewijs, onverstoorbaar als altijd. Ik ben zo ongelooflijk trots op hem. Toen de geslaagden binnenkwamen op de diploma-uitreiking werd ‘We’re All In This Together’ uit High School Musical gedraaid en ging iedereen staan en klappen en moest ik natuurlijk huilen toen ik hem zag. Een anonieme klasgenoot had zo zijn/haar best gedaan op het stukje in het jaarboek over hem, het was zo grappig en goed geschreven.

We gingen in het najaar met z’n vieren naar de Efteling om het te vieren. Ooit ging hij met mij voor het eerst in de Python, ik heb me niet vaak meer een grote zus gevoeld dan toen. Nu de halve dag getwijfeld of ik in de Baron zou durven. Het leek me zo saai voor hem als hij een uur in zijn eentje in de rij moest staan. We hoefden niet per se helemaal voorin en stonden dus ook in de andere rij, die een stuk korter was. Ineens werden we naar voren gewenkt: komen jullie ook maar voor rij 1. Iedereen vond ons mazzelaars. Dat ben ik zeker, met zo’n broer.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.

10.

Ik ga nog steeds zo graag naar het theater. Het blijft ook heel luxe voelen om binnen tien minuten fietsen bij een theater te zijn waar best veel komt. Fijn om nog even terug te kijken op de voorstellingen die ik dit jaar heb bezocht.

In januari voor de tweede keer Teerling gezien van Claudia de Breij, helaas vanaf het tweede balkon (nu ik eenmaal gezien heb hoe goed je alles kunt zien op de eerste rijen ben ik voorgoed verpest, vrees ik). Zo gehuild om dit liedje omdat I. er niet meer bij is. Wat niet erg is, missen is alleen maar een teken van liefde. Heerlijk duurt het langst zou ze zeker graag gezien hebben. De teksten van Annie M.G. blijven geweldig. In juni ook nog Ja zuster, nee zuster gezien, met mijn nicht stralend in het ensemble en de halve familie meedansend met de Twips bij de toegift. Later in het jaar ook nog Billy Elliot in Scheveningen (code oranje vanwege storm, dus wij gingen maar eens naar het strand). Erg indrukwekkend! In het najaar nog een leuke, swingende avond gehad bij Grease.

Een goed jaar, maar niet heel representatief. Ik hou wel echt van musicals, maar ook zeker van (tekst)toneel. Begin november als cadeautje voor C.’s verjaardag nog wel een erg goede voorstelling gezien: Helpdesk van Wunderbaum, met de fantastische Wine Dierickx in de rol van veelzijdige helpdeskmedewerker. In een leeg kantoor in Hoog Catharijne (Utrecht) met uitzicht over de stad. Er was een lift stuk, dus we werden in kleine groepjes in een kleine lift naar boven vervoerd vanuit de bioscoop. Er waren nog precies drie stoelen vrij op de eerste rij, waarna we meteen werden aangesproken door Wine: ‘Hoe gaat het? Zaten jullie vast in de lift?’ Het voelde zo speciaal om daar te zijn! Iedereen in het publiek hoorde de voorstelling door een headsetje, met vooraf opgenomen gespreksflarden, geluiden, Rosa Reuten die backstage met verve verschillende bellers speelde en Wine die de sterren van de hemel speelde. In een decor dat enkel bestond uit een berg schapenvachtjes. Het had gemakkelijk veel te filosofisch en vaag naar mijn smaak kunnen worden, maar dat werd het niet.
‘Ja, want als je zegt: “Het komt vast goed…”‘
‘Het komt zéker goed, Claudi.’
Als je eruit blijft citeren, was het zeker goed.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.