Volkomen zen op het busstation bij de luchthaven van Heraklion, terwijl we uren moeten wachten omdat er een staking gaande is. Elke dag even kijken op het bord bij de lift wat de Vlaamse gehandicapten nu weer op het programma hebben staan, of ze eindelijk in het treintje mogen. Andere mensen horen klagen over het gebrek aan zeezicht terwijl ze ervoor betaald hadden en dan zelf zomaar zeezicht hebben. De hostess die zo graag duidelijk wil maken dat er inmiddels geen melaatsen meer op Spinalonga zijn. Meerdere keren minigolfen en tafeltennissen, gewoon omdat het kan. Samen logikwissen. Die ene fotograaf afwimpelen, en dat hij dan trots vertelt over zijn kennis van het Nederlands: ‘I know “tot ziens” and “doei”, which you probably want me to say right now.’ Meedoen aan het aquajoggen, en dat nog leuk vinden ook. Precies zien vanaf welk punt foto’s uit het oeroude reisgidsje gemaakt zijn. Op excursie naar de Imbroskloof als laatste opgehaald worden. En dus als eerste teruggebracht worden. En dus letterlijk uren korter in de bus hoeven zitten. Van tevoren uitgebreid in vier verschillende talen te horen krijgen dat je met medische klachten van welke aard dan ook onder geen beding de Imbroskloof in mag. Vervolgens iemand met een zuurstofslangetje in zijn neus zo die kloof in zien verdwijnen. Met hevige spierpijn (overgehouden aan de wandeling door de kloof) de dag daarna Knossos bezoeken. Nauwelijks die trappetjes op komen. Groepen stil zien staan bij een groot bord waarop staat dat groepen daar niet stil mogen staan. De spinazie-kaas-bladerdeegdingetjes die M. het liefst bij het ontbijt al eet. De toiletjuffrouw van het Archeologisch Museum die ons verwelkomt met: ‘Hello, how are you? Take a seat!’ Samen met een orthodoxe priester in vol ornaat op de bus wachten. De techniek onder de knie krijgen waarbij je je buskaartje stevig in je hand houdt en de chauffeur het doormidden scheurt. Mijn spuuglelijke strohoed, die toch weer mee mocht.
In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is. Vandaag: de vakantie op Kreta in mei.
PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.
Wat een gigantisch fijne manier om je herinneringen te delen zo, en wat fijn geschreven.
Leuk dat je meedoet. Nu verheug ik me al extra op de komende twee weken, in de hoop dat er elke dag zo’n fijn tekstje online komt ;)
Oei, dat schept meteen verwachtingen, dat was nu juist niet de bedoeling. Maar dank je, voor je reactie en je idee. Ik heb zin om meer te schrijven en te zien en te lezen van iedereen :)