Ik ren gelukkig vaker dan dat ik erover schrijf. Dat is al snel, dat klopt. Ik loop 1 à 2 keer per week, idealiter rond de 10 kilometer. Ik ben daar zelden tevreden over en heb er zelden zin in. Die hardloopverslaving laat nogal op zich wachten bij mij.
Misschien moet ik niet zo hard voor mezelf zijn (sowieso een verbeterpuntje). Want ik doe het wel. Ik heb eindelijk de gps op mijn telefoon aan de praat gekregen, dus dankzij Runkeeper weet ik precies hoe sloom ik ben, maar ik ren.
Een doel heb ik momenteel niet echt. Toen ik begon met hardlopen was mijn doel 10 kilometer kunnen lopen. Later werd dat: 10 kilometer kunnen lopen binnen een uur. Dat lukte afgelopen juni voor het eerst. Het is ongelooflijk hoe snel zoiets went. Ik wil me blijven realiseren dat 10 kilometer best ver is en dat ik dat zonder te trainen echt niet kan. Dat ik dat een paar jaar geleden echt niet kon. Ook als ‘iedereen’ op Facebook marathons loopt.
Eind augustus liep ik de Royal Run, ik was die dag nogal gestrest (over andere dingen), maar de run zelf was wel leuk, drie rondes om Paleis Soestdijk en door het bos daar. Ik vind niet dat hij telt voor mijn doel voor ooit ‘een wedstrijd lopen van meer dan 10 kilometer’, maar het was 10,5. Ik loop liever over verharde wegen, maar het ging best goed, het was gezellig met mijn familie en mooi weer. Ik liep de afstand samen met de man van mijn moeder, maar hij loopt normaal gesproken langere afstanden en is een stuk sneller. Ik liep meer dan twee rondjes recht achter mijn huisarts, alleen durfde ik haar niet aan te spreken, omdat ik niet helemaal zeker wist of ze het was (ze was het wel, want ze stond in de uitslagenlijst). Zou wel een gezonde indruk hebben gemaakt :) Er was ook iemand die alle afstanden (7 of 3,5 kon ook) meeliep met een Nederlandse vlag aan een stok, echt zwaar.
In september liep ik nog een keer 10 kilometer, bij de Halve van Hoogland. Begint ook al een aardige traditie te worden, met poffertjes na afloop. Daar liep ik ineens 55:35. Voor mijn doen is dat achterlijk snel. Ik start meestal langzaam en heb de 5 kilometer los nog nooit binnen het half uur gelopen, dus ik was al enigszins in shock toen ik na een ronde de klok zag. Ik vond al dat er verdacht veel strakke dames en mannen met van die lange kousen aan die wedstrijd meededen, dat zijn niet de mensen waar ik normaal gesproken tussen loop. Het laatste stuk was ook wel echt zwaar, ik moest steeds tegen mezelf zeggen dat het niet ver meer was en dat ik niet zou gaan overgeven.
Onder de 55 minuten zou leuk zijn, een langere afstand (15 km/10 mijl?) ook. Maar dat hoeft niet meteen nu. Ik hoop nu vooral dat ik weer vol kan houden in de winter (nog minder zin dan bij beter weer). Daarom toch ook maar ingeschreven voor deze loop. Eerste 10 voor fanatieke zus, dus ik ben benieuwd.
Volgens mij is dat een van de meest wijze lessen van het hardlopen, om alleen naar jezelf te kijken en te leren daar trots op te zijn, los van de duizenden mensen om je heen die dingen sneller, charmanter en langer kunnen.
Kan ik ook nog steeds niet, trouwens. Maar zeg, nog niet zo lang geleden vond je 10 kilometer nog een wonderbaarlijke prestatie! Ik vind het knap, juist dat begin vraagt om ploeteren en doorzetten. Liefs!
Ja, daarom scheef ik het ook, om niet te vergeten dat dat nog niet lang geleden is (ik loop pas sinds vorig jaar de 10). Maar het is heel fijn om dat ook nog even van iemand anders te horen. En het geldt inderdaad niet alleen voor hardlopen. Liefs!