Een blogje dat ik al een tijdje wilde schrijven, want we zijn 1 maart al naar deze voorstelling geweest in de Flint.
Heerlijk duurt het langst is de eerste musical van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink. Vijftig jaar geleden voor het eerst in première gegaan. En dat merk je. De teksten, de opzet, een bepaalde traagheid. Het publiek. Al had ik nu niet het idee dat we de allerjongsten in de zaal waren (mijn zusje was er ook ;)). Kennelijk hebben we nogal een oubollige smaak, vorig jaar ook al een keer tussen de bejaarden gezeten. De stemmen van de acteurs die uit de ringleiding schalden van mensen die alsnog riepen dat ze er niks van verstonden. De vrijwilligers die de bejaarden begeleidden en die nog harder schreeuwden om zich verstaanbaar te maken. De homofobe grapjes die de bejaarden zo leuk vonden (die verstonden ze blijkbaar wel). Dit leek me typisch zo’n voorstelling waarbij Vier het Leven ook weer present zou zijn, dus ik hield mijn hart vast.
Maar ja, als Annie M.G.-fans mochten we dit natuurlijk niet missen. De bejaarden waren er inderdaad, maar eigenlijk hadden we meer last van de jongere mensen achter ons. Onder de voorstelling praten alsof er geen voorstelling bezig is, dat zal ik wel nooit begrijpen. Gelukkig overstemt bij musical de muziek vaak een hoop.
Goed, de musical is hier en daar dus wel wat gedateerd, maar is dat erg? Neu. Eerder logisch en het heeft op mij ook wel een bepaalde aantrekkingskracht. Het is een van de redenen waarom ik zo van de Familie Doorsnee hou. En verder is het vooral heel erg Annie M.G. Schmidt. De humor, het sarcasme. De mooie liedjes (klassiekers als ‘Op een mooie pinksterdag’, ‘Kom, Kees’ en ‘Zeur niet’ komen uit deze musical).
Af en toe vond ik wel dat Annie zich er makkelijk van afgemaakt had. Dat idee heb ik vaker. Zeker bij de Familie Doorsnee, dat in losse afleveringen werd uitgezonden. Dat er nog even snel iets opgevuld moest worden (tomatensap, tomatensap, tomatensap) toen de deadline eigenlijk al verstreken was. Misschien is het verbeelding. Het is wel bekend dat Schmidt altijd erg tegen deadlines aan werkte. En dat ze altijd veel te veel werk aannam, ‘omdat ze altijd bang was dat men op een dag helemaal geen beroep meer op haar zou doen’ (bron). Klinkt bekend…
Maar soms is het ook zo goed en zo grappig. ‘Zeur niet’ was een favoriet (en een goede in-de-oren-knoper), maar de keuze was moeilijk. De cast was prima, goede stemmen en veel energie en enthousiasme. En tot grote vreugde van M. had Lone van Roosendaal iets aan haar Gooische r gedaan (zelf hoorrrrr ik dat nooit zo bij mensen). Extra fijn als een van je grote solonummers ‘Zeur niet’ heet.