Nicole Teunissen

Dit is een van de resultaten van de Line vs. Word Battle. Tijdens mijn voordracht live getekend door André Slob.
Voor mij vangt deze tekening prachtig de sfeer van mijn gedicht, ik ben er erg blij mee.

Vorige week vijf dagen in Londen geweest. Het was geweldig, met als hoogtepunt Matilda. Ga erheen als je de kans krijgt. En zorg ervoor dat je een beetje vooraan zit, want anders valt er waarschijnlijk teleurstellend weinig te zien – de zaal loopt bijna niet op. Rij C aan het middenpad kan ik warm aanbevelen in verband met de actie in datzelfde middenpad en de schommels die bij ‘When I Grow Up’ over je heen komen.

Een week later ben ik nog steeds enorm onder de indruk. Wat een fantastische show, met een ijzersterke cast. In Nederland moet je er regelmatig maar een beetje het beste van hopen als er kinderen meedoen, maar deze kinderen (en volwassenen)… wow. Blijkbaar was zo ongeveer de halve cast net nieuw, inclusief Matilda Shapland in de titelrol, maar daar was niets van te merken.

Ik was niet over alle verschillen met het boek van Roald Dahl even te spreken (van mij hoeft Matilda bijvoorbeeld niet zonodig ook nog eens helderziend te zijn), maar ik vond het wel ronduit briljant dat Mrs. Wormwood (Kay Murphy) in de musical gek is op ballroomdansen in plaats van op bingoën. Enter foute machodanspartner Rudolpho (Jason Winter). Miss Honey (Haley Flaherty) ontwikkelt zich wat meer en zingt prachtig en Miss Trunchbull (Craige Els) hoort natuurlijk een beetje eng te zijn, maar was vooral ook erg grappig: ‘Miss Honey, please understand that when I say “quiet, you maggots,” you are entirely included in that statement.’ Favoriet was de lofzang op het kogelslingeren en de strikte regels die daarbij komen kijken. En ‘Revolting Children’ en ‘My House’, de muziek en de teksten van Tim Minchin en Dennis Kelly in het algemeen en en en. Zo blij dat we gegaan zijn!

Fijne middag gisteren op Manuscripta/Utrechts Uitfeest. Eerst een rondje langs de stands van de uitgeverijen, waar veel opdrachtgevers en andere bekenden waren om een praatje mee te maken. Zelfs de echte Bram Botermans werd gespot! Ook nog een persoonlijke fotoboekenlegger laten maken bij de Vlaamse madammen van de Boekenbeurs in Antwerpen, instant vrolijkheid.

Daarna naar In de Ruimte voor de Line vs. Word Battle. Heel erg leuk, want wanneer maak je nu mee dat iemand naar aanleiding van je gedicht live een tekening maakt? Voor mij was het in ieder geval de eerste keer. Dankjewel, Marloes, dat je aan mij dacht!

Ik dichtte samen met Coen Cornelis en er werd getekend door Ronald van der Heide, Joshua Peeters en André Slob. De tekenaars en de dichters wisselden elkaar af, dus ik koos steeds een gedicht naar aanleiding van een tekening over een gedicht van Coen. Het publiek kon tijdens de voordracht op een scherm zien hoe de tekening tot stand kwam. Soms wist ik vrijwel meteen wat ik wilde lezen, soms was het… iets moeilijker. Mijn oeuvre kan duidelijk nog een gedicht over astronauten en buitenaardse wezens gebruiken!

‘En eilieve, die tas is zó belangrijk, zo belangrijk als je hoofd. Een man kan zich dat gevoel nooit indenken: laat ik er straks om denken dat mijn hoofd nog op het dressoir staat.’

Er is een naaimachine in huis gekomen. Ongeveer zo onverwacht als dat klinkt. Ik wilde er al langer een, maar was vanwege de meestal niet zo gelukkige combinatie van Nicole en onbekende elektrische apparaten nogal bevangen door keuzestress en faalangst. Ondertussen wist mijn tante dat er op haar werk nog een naaimachine stond die niet meer gebruikt werd. Ze vroeg of ze die niet over kon nemen, waarop haar baas zei: ‘Als ik jou was, zou ik hem gewoon achter in mijn auto zetten.’ En zo geschiedde.

En nu ben ik maar gewoon begonnen. Na het eenvoudigste der eenvoudige rokjes (waarbij desondanks in eerste instantie alles verkeerd ging wat er maar verkeerd kon gaan), wilde ik een tas maken. En natuurlijk vond ik een patroon dat eigenlijk nog te moeilijk was. ‘Als je al wat ervaring hebt, werk je ze binnen de 5 uren af!’ Ervaring: geen. Vijf weken kwam dan ook meer in de buurt. En dat terwijl ik voor de versie zonder rits had gekozen. Vooral de hoekjes bij de (met veel pijn en moeite zelfgemaakte) paspelband zijn niet om aan te zien en ik heb al veel geoefend met stiksels lostornen. Maar we zijn vertrokken!

Citaat: Annie M.G. Schmidt, ‘We zijn met onze tas verkleefd’. Uit: Alleen voor dames, Amsterdam: Querido, 2011. (aanrader,
zeker ook de column waarin ze een nieuwe keuken gaat uitzoeken!).

Binnenkort draag ik voor voor aankomende studenten, ga ik improviseren met illustratoren en misschien wel 1000 euro winnen. Oftewel:

Wat? Hop on, Hop uit, cultuurprogramma van de Utrechtse Introductie Tijd (UIT)
Waar? Domplein, Utrecht
Wanneer? Maandag 11 augustus, 13.00 uur

Wat? Line vs. Word battle, Uitfeest In de Ruimte
Waar? In de Ruimte, Oudegracht 230 aan de werf, Utrecht
Wanneer? Zondag 7 september, vanaf 13.00 uur

Wat? Voordracht genomineerd gedicht VUmc-poëzieprijs
Waar? Symposium Literatuur & Geneeskunde, VUmc, Amsterdam
Wanneer? Woensdag 8 oktober, vanaf 13.30 uur

Ik zie je daar!

Een tijdje geleden schreef ik over e-books, onder andere over First to Read van Penguin. Je kunt meeloten voor e-books en als je eenmaal genoeg punten hebt verzameld ook exemplaren reserveren. Ik word nog steeds telkens uitgeloot, maar had inmiddels wel genoeg punten voor een ‘guaranteed copy’. Ik koos voor The Hundred-Year House van Rebecca Makkai.

E-book is een groot woord, het gaat eerder om een soort zetproef. Wat misschien ook wel logisch is, aangezien de boeken die First to Read aanbiedt nog niet verschenen zijn. Het betekent echter een hoop geschuif en gezoom om alles goed te kunnen lezen op de e-reader, en dat is best irritant.

Een groter nadeel is dat je het boek niet blijkt te mogen houden. Na een week of zes is het niet meer te downloaden of te openen. Best een teleurstelling, het staat ook niet duidelijk op de site vermeld, vind ik.

Gelukkig had ik The Hundred-Year House nét uit toen het zover was. Makkais stijl vind ik echt fantastisch. Hoe zij dingen beschrijft en de personages naar de wereld laat kijken, zo origineel en poëtisch. En levensecht. Wat zij allemaal verzint aan details en anekdotes, daar kan ik alleen maar met veel bewondering naar kijken (en jaloers op zijn!). Een van de personages, Doug, werkt bijvoorbeeld aan een proefschrift over een of andere obscure dichter. Volgens mij heeft die dichter niet echt bestaan, als je op zijn naam googelt vind je alleen dingen over Makkais roman, maar ze vertelt zo veel en zo geloofwaardig over hem, ergens geloof ik nog steeds niet dat ze hem bedacht heeft. Dougs proefschrift wil niet zo vlotten, en om geld te verdienen gaat hij meeschrijven aan zo’n formuleserie voor meisjes, met honderden delen vanuit het perspectief van verschillende vriendinnen. Ook dat is briljant uitgewerkt, hoe dat dan gaat, wat er allemaal in het handboek staat dat alle schrijvers moeten gebruiken. Ik houd daar enorm van, vergelijkbaar met waarom ik van Harry Potter houd. Niet zozeer vanwege het verhaal, maar vooral vanwege de wereld.

In The Hundred-Year House viel het verhaal me ook wat tegen. Het maakte me wel erg nieuwsgierig, maar mijn hoge verwachtingen werden uiteindelijk niet echt ingelost. Het verhaal wordt chronologisch gezien van achter naar voor verteld, met verschillende delen die zich afspelen in verschillende jaren. Voor mij werkte dat niet zo, maar misschien is dat persoonlijk, in The Night Watch van Sarah Waters beviel zo’n opbouw me ook al niet. Ik wil aan het eind dan alleen maar terugkeren naar het meest recente jaartal en lezen hoe het dán verdergaat. En in dit boek zit zoveel tijdsverschil (de titel had een aanwijzing kunnen zijn, Nicole!) dat de personages uit deel 1 ook niet voorkomen in de andere delen. Ik miste ze gewoon. Dat een boek dat opwekt, is natuurlijk een prestatie op zich.

Lees mijn tekst op De Revisor.

Het zijn stressvolle tijden hier. En dat is goed, want het betekent dat ik veel werk heb, maar het is ook… nou ja, stressvol dus. Moeilijk om rust te vinden en moeilijk om me niet dood te ergeren aan iedereen die lawaai maakt (er moet hier elke dag dringend iets gebeuren aan de straat of het plantsoen, aan iemands heg of huis). Aan iedereen die me lastigvalt. Dus als je een stel nepcollectanten bent of de politie die een uur na mijn melding dat er misschien een stel nepcollectanten is langs geweest terugbelt om te vragen of ze toevallig nog in de buurt zijn of iemand die zijn witte kat kwijt is of een kindje dat minstens een uur rondcrost in een oranje elektrisch autootje, blijf maar even uit mijn buurt.

Zondag nam ik even een break bij Struinen in de Tuinen. Het concept van dit festival: mensen stellen hun tuin open voor publiek en daar wordt dan een bepaalde act opgevoerd. Er is ook een binneneditie, Gluren bij de Buren. Veel over gehoord, nog nooit bezocht. Maar nu konden we gaan en we wilden graag De Koorts zien, een ‘Nederlandstalige indierockband’. De zanger kende ik van naam, hij heeft op mijn middelbare school gezeten, en we hadden online een paar liedjes van ze geluisterd. Best wel vaak zelfs, omdat we het zo tof vonden. Dus daar moesten we absoluut heen. Ik zie nu pas dat ze ook op de poster staan, dat zal van vorig jaar zijn.

Het was geweldig om daar een halfuurtje te spijbelen van alles. Iedereen was supergastvrij met koffie, thee, koekjes en bloemetjes op tafel. En ook in het echt waren ze enorm goed! Ze bewijzen voor mij dat het dus wel kán in het Nederlands: stevig, niet het suffe geneuzel waar de jury van DBSSW telkens weer voor valt. En dat terwijl ik altijd nogal kritisch ben op Nederlandse teksten. Hier vind je een filmpje van een van de nummers die ze zondag speelden.

Onze middag kon daarna al niet meer stuk, maar we zijn ook nog gaan kijken bij de theatersport van Voorheen met Matthijs (bonuspunten voor de groepsnaam!). Ik geloof dat ik het ook prima had gevonden als ik gewoon een tijdje bij die mensen in de tuin had mogen zitten zonder dat er iets gebeurde, maar het was toch wel vermakelijk. Vind de toepasselijke (ook geïmproviseerde) muziek trouwens altijd minstens net zo knap als het spel, in dit geval verzorgd door Luciën Greefkes.

Dit weekend zal er niet zo veel gestruind worden (al helemaal niet in tuinen van vreemden) wegens allerhande deadlines, maar dat haal ik later wel weer in.

Ik heb het gehaald!

Mijn tijd was 1:09:40. Ik had gehoopt onder de 70 minuten te blijven, en dat is dus gelukt. In werkelijkheid was ik zelfs nog iets sneller, want de tijdregistratie bij deze wedstrijd is handmatig. Zoals de organisatie het vorig jaar formuleerde, toen iemand paniekerig in het gastenboek meldde een startnummer zonder chip te hebben ontvangen: ‘Onze tijdregistratie werkt zonder chip, maar wel heel nauwkeurig.’ :) Ik startte vrij achteraan (expres, want ik start altijd langzaam), dus het duurde ruim een minuut voor ik over de start kwam.

Het was héél warm (goh). Er werd dus ook van tevoren omgeroepen dat je al het water aan moest pakken en rustig aan moest doen. Beide was makkelijker gezegd dan gedaan. Zie je mij al hardlopend water drinken? Precies, dat wordt natuurlijk niks. Ten eerste hadden ze van die zogenaamd heel handige zakjes die je met je tanden open kunt scheuren (die kreeg ik uiteraard nauwelijks open), ten tweede ben ik altijd heel goed in water in mijn luchtpijp gieten. Misschien moet ik daar ook op trainen! Gelukkig waren er ook bekertjes, schattige kinderen die een eigen drinkpostje langs de route waren begonnen en mensen die hun tuinsproeier op de weg hadden gericht.

Mijn supporters stonden op twee verschillende punten langs het parcours. Dat was superfijn, want dan kon ik van de een naar de ander(en) lopen. In het tweede rondje leken ze alleen wel heel ver uit elkaar te staan, evenals de kilometerbordjes! Het eerste rondje ging nog, al voelde ik mijn hart alle kanten op fladderen van de spanning. Er waren toen al veel mensen die gingen wandelen en veel mensen die eigenlijk de tien zouden lopen hielden het blijkbaar na een rondje al voorzien. Dat kwam niet in me op, twee rondjes zijn twee rondjes! Nadat ik mijn fans in de finishzone gepasseerd werd het wel echt zwaar, ook mentaal. Ik liep zo ongeveer alleen, er stonden niet veel mensen meer langs de kant, ik begon een beetje misselijk te worden (ook vanwege dat water dat ik braaf probeerde te drinken maar waar ik dus steeds zowat in stikte :)) en het leek gewoon ineens nog ontzettend ver! Maar ook dat gevoel ging uiteindelijk weer voorbij, vooral toen ik ein-de-lijk bij de man in het oranje T-shirt en de man in het blauwe T-shirt was, die een hele tijd in de verte voor mij hadden gelopen. Ik haalde ze in en zag ineens dat ze ook een groen nummer hadden, en dus ook voor de tien kilometer gingen. Ik was niet eens de laatste!

Van tevoren had ik gedacht dat ik misschien laatste zou worden en dat ik dat niet zo erg zou vinden, omdat ik de wedstrijd vooral uit wilde lopen, maar toen ik eenmaal bezig was, wilde ik natuurlijk liever toch geen laatste worden. Is ook nog gelukt! Het laatste doel was blij over de finish gaan, wat niet moeilijk was onder aanmoediging (‘Kom op, Nicole, eindsprintje!’) van mijn supporters. En daarna viel ik niet eens flauw, maar zoog ik heel profi op een partje sinaasappel.

Ik vrees alleen een beetje voor de foto’s, volgens mij lijk ik nog het meest op een tomaat op pootjes. Maar dan wel een blije tomaat op pootjes :)