Categorie: verhalenloket

Dit is voorlopig de laatste Vanuit het Verhalenloket ‘in functie’, want mijn verlof is nu zo ongeveer begonnen. Ik moet nog wat administratie afhandelen en achter mensen aan mailen en zo, maar mijn laatste deadline was woensdag. Ik moet er nog een beetje aan wennen! Maar ik vind het wel heel fijn dat het zo kan en ik ben ook opgelucht dat ik alles af heb kunnen maken zonder dat de baby ineens al werd geboren.

Zoals ik eerder al schreef ga ik stoppen (of inmiddels ben ik dus gestopt) met het geven van feedback aan cursisten van ‘Ontdek je schrijftalent’. Aan de ene kant heel jammer, aan de andere kant weet ik ook wel waarom, want de laatste weken heb ik hier nog veel werk aan gehad en het is ook nog niet helemaal afgehandeld. Ik had het best goed geregeld, dacht ik, cursisten op tijd op de hoogte gesteld van de ‘deadline’ als ze nog wilden dat ik hun opdrachten zou beoordelen. De berichtjes met mooie wensen voor mij en de baby waren heel fijn om te krijgen en sommigen gingen ook echt nog snel de cursus afronden zodat ze dat bij mij konden doen. Er waren echter ook mensen die nog niet aan de cursus begonnen waren (en dus mijn mail niet hadden gehad), maar wel op de allerlaatste avond nietsvermoedend opdrachten inleverden. Dat zul je altijd zien! Iedereen heeft inmiddels feedback en antwoorden gehad, maar dat had heel wat voeten in de aarde.

Vooral ook omdat ik ondertussen nog een grote, belangrijke opdracht af moest ronden. Namelijk de redactie van een boek over psychologie, de nieuwe editie ervan. Ik heb aan eerdere edities ook meegewerkt (op dat soort momenten realiseer ik me altijd ineens dat ik toch al best lang bezig ben) en psychologie is toch wel een van mijn favoriete non-fictieonderwerpen, dus ik wilde het heel graag doen. En het zou nog net moeten kunnen voor mijn verlof. En het kon ook, maar uiteindelijk was het krap, ik heb het grootste deel van het weekend doorgewerkt en lange dagen gemaakt tot en met woensdag. Wat niet echt uitmaakt omdat ik nu verlof heb, maar wat toch niet zo ideaal was. Dan merk ik gewoon wel dat ik wat sneller moe ben.

Er zit ook altijd wel een hoofdstuk over stress in zo’n boek, waar ik meestal net als ik gestrest ben in beland. Of je leest dat je ‘s middags een periode van ‘psychische lusteloosheid’ doormaakt op een middag dat je het een beetje zat bent. Maar er was ook veel moois in te vinden, zoals wat de baby straks hopelijk allemaal zal kunnen. De uitleg van het begrip ‘stimulusdiscriminatie’ (heeft met klassieke conditionering te maken), waar ik altijd om moet lachen: ‘Hoewel je misschien als kind hebt geleerd om speeksel af te scheiden als je de lunchbel hoort, begin je waarschijnlijk niet te kwijlen als de deurbel gaat.’ De afbeeldingen en figuren zitten op dit moment nog niet in het manuscript, maar zijn grotendeels al wel uitgezocht en omschreven, waardoor je dingen tegenkomt als [Invoegen foto sympathiek uitziende mannetjes op bankje].

Maar het meest hou ik denk ik toch van de onderzoeken. Als je af en toe een psychologieboek redigeert, kom je veel dezelfde klassiek geworden onderzoeken tegen. Daardoor krijg je het idee dat je er iets van weet, en dat is natuurlijk altijd prettig. Er zitten ook echt pareltjes tussen.

Zoals een onderzoek met ratten, waarbij studenten ratten moesten trainen en ze tegen sommige studenten zeiden: ‘Jouw rat is dus echt superslim.’ En dat die studenten dan ook rapporteerden dat hun ratten beter presteerden dan die van studenten tegen wie dat niet was gezegd. Je raadt het al: in werkelijkheid kwamen alle ratten uit dezelfde kooi en waren ze willekeurig verdeeld. (Rosenthal & Lawson, 1964).

Of dat onderzoek over de Barmhartige Samaritaan. Daarbij moesten priesterstudenten een preek voorbereiden over het Bijbelverhaal van de Barmhartige Samaritaan. Die preek zou worden beoordeeld en ze moesten hem houden in een gebouw even verderop. Onderweg daarheen kwamen ze een man tegen die in elkaar was gezakt. Hielpen ze die man? Dat bleek nog niet zo vanzelfsprekend, zeker niet als ze zogenaamd te laat dreigden te komen. Hoe ironisch. (Darley & Batson, 1973)

En dan natuurlijk het onderzoek waarbij mensen aan wie niets mankeerde gingen proberen om zich op te laten nemen in een psychiatrische kliniek. Hun enige klacht was dat ze stemmen hoorden die ‘plop’ en nog wat andere onnozele dingen zeiden. Desondanks werden ze zonder veel plichtplegingen opgenomen en bijna allemaal ook gediagnosticeerd met schizofrenie. Vervolgens deden ze alsof hun klacht verdwenen was en probeerden ze weer uit de kliniek ontslagen te worden. Met al die ambulante begeleiding nu zouden ze waarschijnlijk niet eens zijn opgenomen, vermoed ik, maar destijds kostte het ze enorm veel moeite om te ‘ontsnappen’! Ze maakten aantekeningen over de gang van zaken in de kliniek, wat door het verplegend personeel werd aangeduid als zorgwekkend ‘schrijfgedrag’. En een proefpersoon zat er maar liefst twee maanden! (Rosenhan, 1973)

Er wordt nog steeds gewerkt, hopelijk nog een week of drie. Ik merk dat er minder ruimte in mijn hoofd komt. Ik heb nog wel ideeën, maar veel daarvan moeten echt wachten (zo valt er bijvoorbeeld in drie weken gewoon niet veel meer te acquireren) en ik weet ook nog niet precies hoe het werken straks zal gaan met de baby. Maar ik ben blij dat alles tot nu toe volgens plan verloopt, want ik heb nog een paar flinke deadlines. Daardoor heb ik ook een behoorlijk strak schema gemaakt, maar het lukt tot nu toe eigenlijk best goed om me daaraan te houden. Misschien leer ik het nog eens! (Of, waarschijnlijker, misschien lonkt mijn verlof toch wel een beetje…)

Ik redigeer dit boek voor HarperCollins. Aan het begin van het jaar redigeerde ik deel 1 van deze serie, daar schreef ik hier al iets over. Het is een erg fijn weerzien met de personages (ook mijn naamgenoot is weer van de partij). Susan Mallery behoort denk ik wel tot mijn favoriete HarperCollins-auteurs, dus het is extra leuk dat ik mijn werkzaamheden voor nu af kan sluiten met een van haar boeken.

Verder ben ik nu vooral druk met een vergelijkingsopdracht. Als er een nieuwe editie uitkomt van een studieboek, wil de uitgever graag weten wat er nieuw en gewijzigd is, zodat besloten kan worden wat daarvan moet worden overgenomen in de nieuwe Nederlandstalige editie. Het is eerst altijd nogal overweldigend om die pdf’s vol markeringen onder ogen te krijgen, maar uiteindelijk gaat het meestal wel. Het is ook weleens fijn om ergens geen mening over te hoeven hebben; ik moet alleen alles registreren en noteren. Als je eenmaal in een flow zit, kan het zelfs best relaxed zijn. Maar soms is het niet zo’n feest, vooral niet als zowat alles op een andere plek in het hoofdstuk staat (dat begrijpt het vergelijkingsprogramma niet zo goed) en dan ook nog eens net in een andere formulering, met nieuwe bronnen en o ja, de Nederlandse editie waarin dit alles aangegeven moet worden is op dit punt al behoorlijk gewijzigd, dus zoek het maar uit.

Dan helpt het om stil te staan bij kleine, grappige en/of interessante wijzigingen. Zoals:
– Dat die ene co-auteur in het voorwoord ineens zijn vrouw en kinderen niet meer bedankt voor hun liefde, geduld en begrip wanneer hij nog tot laat achter de computer zat. In plaats daarvan bedankt hij nu heel saai zijn studenten. Wat zijn hier voor tragische dingen voorgevallen? Gelukkig is een andere auteur inmiddels gewoon nóg langer getrouwd met zijn ‘beste vriendin’. En al dat geleuter over hun jeugd en studiekeuze is gewoon niet overgenomen.
– Dat onderzoeker X ‘and his colleagues’ is gewijzigd in ‘and her colleagues’. Met die Japanse voornamen weet je het maar nooit.
– Dat de oude editie soms een stuk stelliger is. Het antwoord op die vraag is ja! En dan in de nieuwe editie: ‘The answer seems to be yes, for the most part.’ Het bleek toch ook niet zo zeker hoeveel mensen de politie belden toen ze The War of the Worlds voor het eerst hoorden en daarvan in paniek raakten, dus laten we geen aantallen meer noemen en het maar gewoon op ‘many’ houden.
– Iemand met een levendige fantasie ging even los in de oude editie: ‘children imitate the violence
they see and are otherwise affected emotionally by all those exploding heads and guts’. ‘…by it’, aldus de nieuwe editie.

Gelukkig gaat het nog steeds goed. Ik kan nog gewoon werken en mijn deadlines halen. Ik heb wat last van rugpijn, dus ik moet mijn werkzaamheden iets beter verdelen/afwisselen (dat laatste is een beetje lastig, aangezien vrijwel alles neerkomt op achter de computer zitten). En ik doe af en toe een middagdutje. Maar ik begin ook regelmatig ‘s ochtends vroeg al met werken, omdat ik dan toch niet meer kan slapen, dus daarmee compenseer ik dutjes weer een beetje. Ik hoop heel erg dat ik tot 36 weken door kan werken, dat zou betekenen dat ik nu nog zo’n vijfenhalve week te gaan heb.

De laatste deadlines voor mijn verlof worden nu al zo’n beetje vastgelegd. Er kan altijd nog last minute het een en ander tussendoor komen, dat gebeurt vaak ook, maar het is toch een gek idee. Gelukkig ziet het er op dit moment naar uit dat er ook in 2017 nog opdrachten voor me zullen zijn (en ik ga dan uiteraard ook weer actief op zoek naar nieuwe).

Ik heb alleen besloten te stoppen met het geven van feedback voor Ontdek je schrijftalent, een cursus van Schrijven Online. Dit is een online cursus die beginnende schrijvers in hun eigen tempo kunnen volgen. Het is meestal heel tof en inspirerend om deze mensen te mogen begeleiden, maar lastig te combineren met mijn andere werkzaamheden, aangezien ik dus nooit weet wanneer mensen opdrachten gaan sturen. Daarnaast heb ik de opdrachten, die draaien om een vast thema, inmiddels ook wel een beetje gezien. Wie weet lukt het ooit nog eens om nieuw materiaal te ontwikkelen, dat zou ik ook erg leuk vinden (het materiaal dat nu wordt gebruikt, is niet van mijn hand). Voor nu ben ik in ieder geval druk bezig met het verwittigen van schrijvers over de gang van zaken, het beantwoorden van vragen en felicitatiemailtjes, en het beoordelen van opdrachten die mensen deze maand nog inzenden.

Ik corrigeerde een zetproef van een boek over oplossingsgericht communiceren. Ik wist er al wel iets van, heel interessant en het werkt voor mij ook goed tegen gepieker en geklaag. Al was dit boek gericht op hulpverleners, dus niet alles is even bruikbaar in het sociale verkeer. Zo is het misschien niet heel handig om aan een klagend iemand te vragen: ‘Oké, hoelang denk je nog nodig te hebben om te praten over het probleem voor je je kunt richten op de oplossing?’ :)

Een belangrijk onderdeel van redigeren is opzoeken en weten hoe en waar je dat het beste kunt doen. Zo moest ik erachter zien te komen wat een Nederlandstalige AED zegt. De instructiefilmpjes vond ik best akelig, dan kun je beter dit filmpje uit Sesame Street kijken, waar ik op stuitte voor een andere opdracht. Ik friste mijn geheugen op met betrekking tot ‘sommige’ en ‘sommigen’, en ik weet nu wat een grill voor op je tanden is. Ik hoef er geen.

Over een kleine twee maanden ga ik met zwangerschapsverlof (ja, M. en ik krijgen een baby, maar de drie mensen die mijn blog lezen wisten dat vast al). Ik ben van plan om tot ongeveer vier weken voor de uitgerekende datum door te werken en daarna dus een tijd niet. Bijbaantjes meegerekend is het volgens mij zo’n tien jaar geleden dat ik zo lang niet gewerkt heb. Ik vind het spannend, omdat ik niet weet of er in februari nog wel werk voor mij zal zijn. Dat is erg kort door de bocht, want mijn vaste opdrachtgevers zijn geweldig, heel blij voor me en hebben al gezegd dat ze op me zullen wachten. Ik realiseer me vaak hoeveel geluk ik met ze heb, en nu ook weer.

Ik zal ongeveer zestien weken niet werken, zo lang duurt een zwangerschapsverlof ook voor iemand in loondienst. In die zestien weken verdien ik dus ook niets. Het UWV heeft wel de Zelfstandig-en-Zwanger-regeling (ZEZ), een uitkering ter hoogte van het minimumloon, dus dat is al iets. En verder is het dan maar even zo, ik vind het simpelweg te belangrijk om uitgerust te zijn voor de bevalling, tijd door te brengen met mijn kind en goed te herstellen. Alsnog luxe dat ik die keuze heb, natuurlijk, als je ziet hoeveel zelfstandigen kort na de bevalling alweer aan het werk zijn.

Ik merk nu al dat het voor veel mensen lastig blijft om te zien wat ik allemaal doe. We hebben opvang geregeld voor de dagen dat we allebei werken. Niet iedereen begrijpt dat, omdat ‘ik toch thuis ben’. Ik werk inderdaad meestal thuis, maar… tja, dan werk ik dus. Sommige mensen vinden het oprecht zielig dat ik mijn kind straks naar de opvang breng. Nu vind ik het sowieso niet zielig om je kind naar een opvang te brengen, maar het verschil dat mensen maken tussen M. en mij is opvallend. M. is in loondienst, logisch dat ze geen baby mee kan nemen naar haar werk, maar ik word erop aangekeken.

Ach ja, voor alles geldt: we zullen zien hoe het vanaf februari gaat.

Op dit moment ben ik in ieder geval nog gewoon aan het werk, en dat gaat goed. Ik krijg bovengemiddeld veel opdrachten aangeboden waarin baby’s figureren (dit boekje bijvoorbeeld), studieboeken over opvoeding… erg grappig en hartverwarmend. Ik probeer meer te bloggen en te schrijven. Ik ben veel aan het regelen, zoals die uitkering en toestemming om mijn bedrijf vanuit huis te mogen blijven runnen. Er wordt in mijn flat namelijk een huishoudelijk reglement van kracht waarin staat dat de vereniging van eigenaars daar toestemming voor moet geven. Nu is mijn bedrijf in die zin niet zo interessant; het is geen horecagelegenheid of timmerwerkplaats, ik heb geen personeel of klanten die aan huis komen. Volgens mij denken veel van mijn buren dat ik werkloos ben. En ik had mijn bedrijf ook al voor ik hier kwam wonen. Maar goed, ik wil het natuurlijk wel allemaal netjes regelen. Van de week werd mij meegedeeld dat het geen enkel probleem was, maar dat ik geen neonreclame op de gevel mocht aanbrengen :)

Het zo druk hebben dat je moet kijken welke facturen je hebt verstuurd om je te herinneren wat je allemaal gedaan hebt, is dat een goed of een slecht teken? In ieder geval kwam er weinig van bloggen. Week 3 en 4 liggen nog altijd te wachten in mijn conceptberichten na de voortvarende start met week 1 en 2, en inmiddels is het al week 9… De hoogste tijd voor een uitgebreide update!

De vorige keer schreef ik al over de cursisten van ‘Ontdek je schrijftalent’. Er zijn weer een paar mensen die de cursus hebben afgerond, en er hebben zich ook weer behoorlijk wat nieuwe mensen gemeld met hun eerste opdrachten, dus dat loopt behoorlijk door. Het is meestal heel leuk en dankbaar werk, maar wel ook tijdrovend en soms lastig in te passen in mijn drukke schema. En dat is dan weer moeilijk te begrijpen voor sommige mensen, dus hm… het blijft een beetje schipperen!

HarperCollins heeft strakke schema’s (superfijn, ik weet altijd waar ik aan toe ben), dus het boek over Mischief Bay ligt al weer een tijdje achter me. Het was een leuk boek, eigenlijk vooral omdat het moeilijke dingen niet bagatelliseerde. Het volgende boek dat ik voor HarperCollins mocht redigeren, vond ik nog leuker. Het was wel redelijk gênant hoe laat ik erachter kwam dat ik al eens eerder een boek heb geredigeerd dat zich in dit plaatsje afspeelt. Het kwam me ergens wel bekend voor, maar voordat ik het echt besefte, daar gingen heel wat pagina’s overheen! The Summer Hideaway gaat over een oude, ernstig zieke man die met zijn privéverpleegster terugkeert naar Avalon, en dan vooral naar Camp Kioga, waar hij de zomers van zijn jeugd doorbracht. Het boek keert ook echt terug naar die zomers in de jaren veertig, erg leuk om te lezen. En die privéverpleegster heeft natuurlijk ook zo haar eigen verleden. Oké. Voor een redacteur ben ik echt belachelijk slecht in vertellen waar boeken over gaan, maar het was een van de leukste boeken die ik de laatste tijd voor HarperCollins heb geredigeerd. En nu ben ik al weer begonnen aan het volgende boek, dat duidelijk ook uit een serie komt, maar ik geloof niet dat die mij bekend is.

Ik noemde vorige keer ook al even het nieuwe deel van Het leven van een loser, dat ik mocht redigeren voor De Fontein Jeugd. Daarbij weet ik wel een beetje wat ik kan verwachten, en dat bedoel ik positief: de vertaling van Hanneke Majoor is eigenlijk altijd op tijd en goed, en ik vind het grappige boeken (daar maak ik me altijd een beetje zorgen over in verband met de doelgroep, blijkbaar heb ik dezelfde humor als een jongen van tien?!). Erg fijne opdracht dus!

En ik mocht nog een fijne opdracht doen voor De Fontein Jeugd: 100% Coco – New York, het derde deel uit de serie van Niki Smit. Ik heb alle delen mogen redigeren en een paar van haar andere boeken, en dat doe ik gewoon heel graag. Ik vond mezelf nooit de meest voor de hand liggende kandidaat vanwege de thema’s in haar boeken (mode en jongens), maar ik leer bij ieder boek bij, haha. En ik heb echt een klik met de personages en met Niki, haar enthousiasme werkt voor mij heel aanstekelijk. Voor zulke opdrachten heb ik veel over. Ik word er gelukkig heel vaak aan herinnerd waarom ik dit werk doe, wat ik er zo leuk aan vind, maar dit is zeker ook zo’n reminder.

Tot hier valt het wel mee met het aantal opdrachten, hè? De belangrijkste reden dat ik zulke lange dagen maakte en ook behoorlijk veel in de weekenden gewerkt heb, moet dan ook nog komen: het beruchte psychiatrieboek. In mijn vorige blog was ik er net aan begonnen en de laatste bestanden heb ik pas vorige week vrijdag ingeleverd. De meeste van mijn opdrachten lopen wat korter en dit was een erg omvangrijke; dat maakt het lastig om ermee te schuiven of om even snel een inhaalslag te maken. Ik kan en wil er niet al te veel over kwijt, maar het was een behoorlijke uitdaging en bij vlagen ook wel frustrerend, omdat mijn mogelijkheden beperkt waren vanwege het stadium in het productieproces en mijn gebrek aan inhoudelijke kennis (al worden in dit soort boeken vaak dezelfde beroemde onderzoeken aangehaald, daar ken ik er inmiddels best veel van!). Bovendien staat in zulke boeken altijd wel een hoofdstuk over stress, en daar word ik dan nog gestrester van! De opdrachtgever was tevreden en ik heb denk ik ook best wat kunnen bijdragen, maar ik weet niet, het had misschien beter gekund.

Doordat er zoveel tijd ging zitten in het psychiatrieboek, moest ik me haasten om een andere opdracht nog op tijd af te krijgen (gelukkig had februari een dag extra!). Dit was een wat minder inhoudelijke klus: stukjes nieuw vertaalde tekst op de juiste plekken in een hoofdstuk plakken en aangeven welke vraagstukken in de nieuwe editie niet meer voorkwamen. Het ging om een boek over een natuurkundig onderwerp, dus er viel voor mij sowieso weinig aan te begrijpen/bij te dragen. Zulk soort klussen vind ik heerlijk ter afwisseling, want je hoeft minder zelf te verzinnen, het is vooral een kwestie van goed kijken. En dus kan ik dan nog eens met een half oor naar een muziekje of een radiodocumentaire luisteren. Daardoor was het na die weken keihard werken toch nog vol te houden. Mijn aanraders: deze, over een islamitische scoutinggroep en deze, over het Land van Ooit.

De rest van deze week heb ik geprobeerd het wat rustiger aan te doen, dat was ook echt wel nodig. Al hebben de cursisten daar uiteraard geen boodschap aan en heb ik stiekem al weer best veel gelezen en voorbereid voor komende opdrachten. Waarover een volgende keer meer!

Mijn kerstvakantie is voorbij, en dat betekent dat ik weer hard aan de slag ben voor mijn eenmanszaak Verhalenloket. Het leek me leuk om eens wat meer te laten zien van wat ik zoal uitvoer. Of laten lezen vooral, want meestal zit ik gewoon thuis achter mijn computer.

De eerste opdracht van dit jaar was het corrigeren van een zetproef (van een studieboek over communicatie). Ik doe dat eigenlijk niet zo vaak meer. Ik denk dat ik op mijn best ben als ik me wat meer mag bemoeien met de inhoud van een tekst (bij het corrigeren van een zetproef is het de bedoeling dat je de laatste foutjes eruit haalt en de opmaak controleert) en ik denk dat mijn opdrachtgevers dat inmiddels ook wel weten. Maar zo’n opdracht als deze komt ook nog wel eens voorbij. De correcties moesten trouwens in het Engels, aangezien ze in India worden verwerkt. Dat was even wennen!

Het is deze maand ook tijd voor de btw-aangifte over het laatste kwartaal van 2015. Ik zit daar vaak een beetje tegenaan te hikken, terwijl het bij mij helemaal niet zo’n ingewikkeld verhaal is. Ik heb bijvoorbeeld niet veel kosten en ook weinig te maken met ingewikkelde buitenlandse regels. Kwestie van een paar bedragen invullen, versturen en geld overmaken naar de Belastingdienst. Fijn dat dat weer geregeld is.

Ik verzorg sinds een jaartje de feedback aan de cursisten van ‘Ontdek je schrijftalent’. Dat is een online cursus met opdrachten, de uitwerking van de opdrachten sturen de cursisten naar mij en daar geef ik dan feedback op. Erg leuk om te doen. Iedereen mag de cursus in zijn of haar eigen tempo doen, dat is natuurlijk juist zo handig aan het online gebeuren. Het kan echter ook een nadeel zijn. Al was het maar omdat de cursisten mijn agenda natuurlijk niet kennen, en soms net in groten getale mailen als ik druk bezig ben met een grote opdracht. En voor sommige mensen is het lastig om uit zichzelf, zonder deadlines, tot schrijven te komen (heel herkenbaar!). Het nieuwe jaar leek me een goed moment om eens te informeren of ik die mensen nog ergens bij kon helpen en ze een duwtje in de rug te geven. Overigens hadden ook flink wat cursisten van de kerstvakantie gebruikgemaakt om weer eens iets op te sturen, dus ik had meteen weer genoeg te lezen.

Dit boek ben ik nu aan het redigeren voor HarperCollins. Het leest lekker weg, en als er een plattegrond bij zit met waar iedereen woont en waar de winkels zijn en zo, vind ik het al snel leuk. Want zo ben ik. Ik hou er ook van als personages in meerdere boeken terugkeren. Dat gaat gebeuren, alleen is dit pas het eerste deel van de serie. Overigens deel ik mijn voornaam met een van de hoofdpersonen, en dat is af en toe best apart. Ik heb een zoontje van vijf, een pilatesstudio en een man die nooit aandacht voor me heeft omdat hij een filmscript aan het schrijven is.

Verder ben ik vooral bezig geweest met mijn planning en mensen mailen. En helaas ook alweer met mensen teleurstellen, want er komen drukke weken voor mij aan. Ik ben net begonnen aan een omvangrijk studieboek over psychiatrie, een onderwerp dat me erg interesseert. Nu kan ik gerust boeken redigeren over onderwerpen die me helemaal niet interesseren, daar ben ik heel eerlijk en pragmatisch in (ik zal soms ook wel moeten als ik dit werk wil blijven doen), maar het is mooi meegenomen. Beginnen aan zo’n project is altijd wat overweldigend, omdat je nog niet goed weet hoe het boek in elkaar zit en de aandachtspunten, kernbegrippen en indexmarkeringen je om de oren vliegen. Maar dat gaat als het goed is vanzelf beter. En gisteren kreeg ik de vertaling van het nieuwste deel van Het leven van een loser binnen (van Jeff Kinney, graphic novels voor kinderen), daar heb ik veel zin in!