Als ik dit filmpje zie, weet ik weer waarom ik dit werk doe. Ik mocht weer de Nederlandse vertaling redigeren voor De Fontein, en dat verveelt nooit.
Vorige week was zeer druk met een paar grote en belangrijke deadlines, en het ziet er niet naar uit dat dat binnenkort verandert. Wat heel goed is, begrijp me niet verkeerd, ik wil dit zelf en ik leef hiervan, maar soms is het iets minder goed voor de rest van mijn leven. Maar ik ga met goede moed verder met boeken over een meisje en haar mode-app, gedrag in organisaties, vier vriendinnen, een mysterieus eiland en zo. Iedere keer weer blij met het vertrouwen dat mensen in mij hebben.
En ik schrijf, maar niets is geschikt om nu al te laten zien. En soms ben ik ‘s ochtends ronduit te gestrest om eerst een half uur te schrijven. Dat halve uur is mede bedoeld om me het idee te geven dat ik iets gedáán heb. Het zou ervoor kunnen zorgen dat ik dan denk: O, ik heb al van alles gedaan, dus ik leun nu even achterover, maar zo gaat het meestal niet. Het helpt juist om meer te doen. Helaas werkt het ook andersom: ik kan me nogal mee laten slepen als iets niet lukt en ben daar dan moeilijk weer uit te krijgen. Dit zijn waardeloze weken voor dat soort buien, dat weet ik wel. Maar soms ontstaat er zowaar iets van een gedicht. Tekst. Tekstje. Soms ontstaat er zowaar iets.