De impulsieve mail wordt beantwoord. Nog dezelfde dag. Dat mijn gedichten doorgestuurd zijn naar de poëzieredacteur. Ik ben optimistisch, want hoe vaak gebeurt het niet dat ik helemaal niks hoor? Vaak, heel vaak. En dan ben ik ook nog zo iemand die mensen probeert ‘daarin op te voeden’. Die dan dus nog eens mailt om te vragen of ze al meer weten. Ik raad het je niet aan. Ik vind wel dat mensen in ieder geval de moeite zouden kunnen nemen om terug te mailen, maar ik heb er al een paar keer absoluut geen vrienden mee gemaakt. Op z’n zachtst gezegd. Hoe beleefd ik ook ben. Hoewel er ook een keer excuses en een publicatie uit voortvloeiden omdat ze me oprecht vergeten waren. Dus misschien heeft het toch zin. Soms.
Hoe dan ook, ik heb een ontvangstbevestiging, dus voorlopig hoef ik niets te doen. Ik blijk ook even gemist te hebben in welke stad de uitgeverij gevestigd is. Niet heel handig vanuit mijn woonplaats, maar het is wel een stad waar ik veel mooie herinneringen aan heb, ook in combinatie met schrijven. Ik vrees dat ik sowieso wel aanleg heb voor bijgelovigheid, maar in dit geval zeker. Ze mailen terug en ze zitten in die stad! Twee gunstige voortekenen!
Alleen hoor ik vervolgens maandenlang niets. Op zich gaat het wachten me ongekend goed af. Ik laat het los, ik heb zoveel andere dingen aan mijn hoofd dat ik niet eens echt aan het wachten ben. Als ik eraan denk, denk ik er echter nogal negatief over. Zie je wel, het gaat weer net als al die andere keren. Je hoort gewoon weer niks. Als ze enthousiast waren, had je nu allang iets gehoord. Hoogstens mailen ze nog eens iets van ‘ja, heel leuk, hoor, je hebt talent, ga zo door, maar wij hoeven je niet’ en dan is dit ook weer mislukt. En dan?
De aandacht trekken van uitgeverijen was nooit echt een probleem. Ik bedoel dat niet arrogant, zo ging het gewoon. Ik kende mensen, mensen die ik kende kenden mensen, hadden goede ideeën en hebben ongelooflijk met mijn werk geleurd, vaak zelfs zonder dat ik het ze vroeg. Heel lief en bijzonder. En bijna iedereen bij die uitgeverijen was even aardig en welwillend (dat wil zeggen, als ik er nog iets van hoorde ;)), maar welwillendheid wordt niet automatisch een bundel. Op een gegeven moment wist ik het ook niet zo goed meer. Concrete feedback bleef grotendeels uit. Uitgeverij A zei: ‘Wat heel goed is aan jouw werk, is dat je echt een eigen stem hebt.’ Uitgeverij B zei: ‘We missen nog een beetje een eigen stem.’ Echt waar.
De twijfel is groot. Misschien ben ik toch niet goed genoeg. Jawel! Maar waarom lukt het dan niet? Toch wacht ik af. Ze hebben me nog niet afgewezen, dus ik maak nog kans. Hoe klein die kans ook is. Hoeveel maanden zijn er inmiddels verstreken? Misschien moet ik toch nog eens mailen?
Ineens is het al 1 december. De baby van het dekentje wordt geboren (dit weet ik nog niet meteen) en ik voer een erg moeilijk telefoongesprek, waardoor ik na weken stressen weer wat opluchting kan voelen. En er zit een mailtje in mijn inbox.