Ik had dus een fijne dag in Antwerpen. Maar ik had nog steeds bijna niemand over mijn bundel verteld. Een van de mensen die ik het wel verteld had, was vriendin S., meteen na die lunch. S. zei dat ze al zo’n vermoeden had, maar dacht dat ze het vanzelf wel zou horen (zo fijn als mensen me mijn eigen moment laten kiezen!). En ze deelde haar eigen bijgeloof met me, dat precies andersom bleek te werken dan het mijne: zij vertelde zoiets juist aan zo veel mogelijk mensen, ‘want als zoveel mensen het weten, moet het haast wel doorgaan’. Verfrissend :)
De dagen erna had ik ook veel aan die zienswijze. Ik had op dat moment nog altijd niet besloten wanneer ik het dan wél aan iedereen ging vertellen. Ik wist dat ik erover wilde gaan bloggen en ik had ook al een aantal blogs in voorbereiding, maar dat was het dan ook. Inmiddels wist ik dat mijn collega-dichter totaal geen last had van mijn issues op dit punt: ruim voor de lunch had zij al overal op internet bekendgemaakt dat haar bundel zou gaan verschijnen bij Voetnoot. Dat mag ze natuurlijk helemaal zelf weten. Wel zag ik de bui al hangen: er waren wat foto’s gemaakt bij de lunch.
En inderdaad, ik was nog onderweg naar huis vanuit Antwerpen toen iemand me al feliciteerde met mijn bundel. Hij had mij herkend op een van de foto’s, de collega-dichter gevraagd of ik haar bundel ging redigeren, waarop zij had gezegd dat mijn bundel ook bij Voetnoot uitkwam. Dat neem ik haar niet kwalijk, wat had ze anders moeten zeggen?
Het was alleen niet helemaal (of eigenlijk helemaal niet) hoe ik het nieuws had willen brengen. Ik wil dit heel graag en het heeft voor mijn gevoel erg lang geduurd voor het lukte, daar maak ik geen geheim van. Dan mag het (oké, voor mijn doen) ook best groots aangekondigd worden. Het werd dus tijd om de bundelblogs online te gaan zetten en het te vertellen.
Het is niet zo dat nu ineens alle twijfels weg zijn. Het hoort ook wel bij mij om zo lang mogelijk over alles te twijfelen, ook over dingen die ik niet (meer) kan veranderen. Mijn eerste reactie op alle leuke en lieve reacties op mijn bundelnieuws was dan ook: Als het nu toch niet doorgaat, dan heb ik dit in ieder geval vast meegemaakt. Ja, ik word soms ook heel moe van mezelf. Iemand die ik over mijn aanvankelijke argwaan vertelde, zei: ‘Ging je nu twijfelen omdat ze jouw gedichten góéd vonden?’ Dan kan ik er ook wel weer om lachen, want dat slaat inderdaad nergens op.
Verder doe ik alles wat ik kan doen om ervoor te zorgen dat het gewoon wél doorgaat (vooral nadenken en schrijven), en in de tussentijd probeer ik zo veel mogelijk van alles te genieten. Hopelijk kan ik in de toekomst nog meer publiceren, maar er zal maar één eerste bundel zijn.
En dat dat zo veel mensen iets uitmaakt, dat had ik niet verwacht. Ik ben iedereen die de moeite heeft genomen om iets te laten weten enorm dankbaar. ♥
Hoera! Echt Nicole, hoera! Laat vooral weten waar wanneer en hoe, want er is een leeg plekje in mijn boekenkast dat gewoon wachtte tot het zover was. En dat wil vol (en voor al de rest maak ik lege plekjes). Liefs uit België! xxx