Zomaar op een doordeweekse dag naar Antwerpen. Daar kun je mij heel blij mee maken. Alleen is de reden meestal ‘in Antwerpen zijn’.
Niet altijd, met collega’s van de uitgeverij waar ik werkte zijn we er een keer naar een boekpresentatie geweest. Aanvankelijk konden we de locatie van de boekpresentatie niet vinden, dus een collega vroeg de weg… aan acteur Axel Daeseleire, die daar toevallig liep. Ik was de enige die hem herkende, dus ik stond er met open mond naast, vrees ik. Overigens legde Axel heel vriendelijk uit hoe we moesten lopen.
Ik won er twee schrijfwedstrijden. Toen MAZ net was opgericht en ik een prozaprijs kreeg voor mijn ‘stukjes’. Ik weet nog steeds niet of het proza is, maar toen besefte ik wel voor het eerst dat het misschien iets kon worden. Later won ik de eerste prijs voor mijn gedichten op een avond in de Permeke-bibliotheek. Er waren liedjes in het West-Vlaams waar ik niet veel van verstond en de prijs bestond deels uit een boekenpakket. Ze lieten dat met veel gevoel voor drama in een soort kist aan touwen neer vanaf een hogere verdieping. Volgens de presentator was het de bedoeling dat ik het uit de kist zou halen en triomfantelijk in de lucht zou houden. Nu was dat boekenpakket nogal enorm, de kist nogal diep en ik nogal slap. Oftewel: ik kreeg het er niet uit getild :)
Dit keer was de reden een lunch met de mensen van Voetnoot, de uitgeverij waar mijn bundel zal verschijnen. (Dat had ik nog niet eens gezegd, toch? Wat een waardeloze verdeling van informatie.)
Goed, op naar Antwerpen dus. Ik arriveerde er ruim op tijd, want je weet het maar nooit met de treinen. En inderdaad miste ik in Rotterdam bijna mijn aansluiting. Ik had eigenlijk nog wel wat leeswerk te doen, maar vanaf Rotterdam zat ik in de coupé met twee ex-medewerkers van de Spoorwegen, die uitgebreid bespraken wat er allemaal mis was met de Spoorwegen, de man van de nicht van die ene (‘Tja, ik vind het maar een lelijk ventje, maar zij is er gelukkig mee’) en de gezondheid van die andere. Wisten jullie dat je niet alleen een kaliumtekort kunt hebben, maar ook een te hoog kaliumgehalte? Nee, ik ook niet. En die man tot voor kort ook niet, maar hij had het. Het duurt ruim een uur om vanuit Rotterdam in Antwerpen te komen.
Het was natuurlijk geen straf om ruim op tijd in Antwerpen te arriveren (en verlost te zijn van die ex-medewerkers, die overigens geen ander doel leken te hebben dan met de trein op en neer te gaan naar Antwerpen…). Ik had nog tijd genoeg om rond te wandelen en om naar een van mijn favoriete plekken in Antwerpen te gaan: de St. Anna-tunnel, de voetgangerstunnel onder de Schelde. Ze hebben er houten roltrappen uit de jaren dertig! En het uitzicht aan de andere kant is zo mooi! Ik zag allemaal mensen door de tunnel hardlopen en ik was gewoon jaloers, omdat zij daar blijkbaar in de buurt woonden.
De lunch zelf (met de uitgevers, de redacteur en een andere dichter van wie de bundel bij Voetnoot verschijnt) was heel aangenaam. Ik geloof dat ik bij sommige mensen door mijn twijfels en terughoudendheid per ongeluk de indruk had gewekt dat het om een belangrijk sollicitatiegesprek ging, maar zo was het helemaal niet. Het was heel informeel en gezellig, met lekker eten.
Na de lunch had ik nog met S. afgesproken, een vriendin die nu weer in België woont. Het was superleuk om haar weer te zien en we konden zelfs voor het eerst dit jaar in de zon op een terras zitten (het was begin maart, dus wel met onze jassen aan, maar toch). En ik kwam geluk brengen, want de dag erna hoorde ze dat ze die ene geweldige baan gekregen had.
Het was een goede dag.