Over een kleine twee maanden ga ik met zwangerschapsverlof (ja, M. en ik krijgen een baby, maar de drie mensen die mijn blog lezen wisten dat vast al). Ik ben van plan om tot ongeveer vier weken voor de uitgerekende datum door te werken en daarna dus een tijd niet. Bijbaantjes meegerekend is het volgens mij zo’n tien jaar geleden dat ik zo lang niet gewerkt heb. Ik vind het spannend, omdat ik niet weet of er in februari nog wel werk voor mij zal zijn. Dat is erg kort door de bocht, want mijn vaste opdrachtgevers zijn geweldig, heel blij voor me en hebben al gezegd dat ze op me zullen wachten. Ik realiseer me vaak hoeveel geluk ik met ze heb, en nu ook weer.
Ik zal ongeveer zestien weken niet werken, zo lang duurt een zwangerschapsverlof ook voor iemand in loondienst. In die zestien weken verdien ik dus ook niets. Het UWV heeft wel de Zelfstandig-en-Zwanger-regeling (ZEZ), een uitkering ter hoogte van het minimumloon, dus dat is al iets. En verder is het dan maar even zo, ik vind het simpelweg te belangrijk om uitgerust te zijn voor de bevalling, tijd door te brengen met mijn kind en goed te herstellen. Alsnog luxe dat ik die keuze heb, natuurlijk, als je ziet hoeveel zelfstandigen kort na de bevalling alweer aan het werk zijn.
Ik merk nu al dat het voor veel mensen lastig blijft om te zien wat ik allemaal doe. We hebben opvang geregeld voor de dagen dat we allebei werken. Niet iedereen begrijpt dat, omdat ‘ik toch thuis ben’. Ik werk inderdaad meestal thuis, maar… tja, dan werk ik dus. Sommige mensen vinden het oprecht zielig dat ik mijn kind straks naar de opvang breng. Nu vind ik het sowieso niet zielig om je kind naar een opvang te brengen, maar het verschil dat mensen maken tussen M. en mij is opvallend. M. is in loondienst, logisch dat ze geen baby mee kan nemen naar haar werk, maar ik word erop aangekeken.
Ach ja, voor alles geldt: we zullen zien hoe het vanaf februari gaat.
Op dit moment ben ik in ieder geval nog gewoon aan het werk, en dat gaat goed. Ik krijg bovengemiddeld veel opdrachten aangeboden waarin baby’s figureren (dit boekje bijvoorbeeld), studieboeken over opvoeding… erg grappig en hartverwarmend. Ik probeer meer te bloggen en te schrijven. Ik ben veel aan het regelen, zoals die uitkering en toestemming om mijn bedrijf vanuit huis te mogen blijven runnen. Er wordt in mijn flat namelijk een huishoudelijk reglement van kracht waarin staat dat de vereniging van eigenaars daar toestemming voor moet geven. Nu is mijn bedrijf in die zin niet zo interessant; het is geen horecagelegenheid of timmerwerkplaats, ik heb geen personeel of klanten die aan huis komen. Volgens mij denken veel van mijn buren dat ik werkloos ben. En ik had mijn bedrijf ook al voor ik hier kwam wonen. Maar goed, ik wil het natuurlijk wel allemaal netjes regelen. Van de week werd mij meegedeeld dat het geen enkel probleem was, maar dat ik geen neonreclame op de gevel mocht aanbrengen :)
Eeuwig zonde van die neonreclame. En opvang… ik was er, vanaf het prille begin, héél erg dankbaar voor. Na drie maanden terug onder de mensen kunnen komen, en na het werk nog even een uurtje niets voor ik hem ging halen (niet van in het prille begin hoor, maar op den duur ging hij zo graag en dat uurtje voor mezelf was zo welkom)… heerlijk. ‘t Is wel kostelijk allemaal. En ik denk dat het juist als je van thuis uit werkt, belangrijk is om opvang te voorzien – het is zo al moeilijk genoeg om grenzen af te bakenen en wat dan ook uit je vingers zien te krijgen met zo’n ukje dat aandacht opeist… ‘t is geen evidentie. Dus hoezee!
Eens met Ruth! Opvang kost klauwen met geld, maar is het zó waard. Mensen die niet snappen dat je gewoon werkt en dat een baby daar mega-afleidend bij is zijn gewoon stom. :P En het is helemaal niet zielig inderdaad, het is heel fijn voor een kindje om andere kinderen om zich heen te hebben, waar het van en mee kan leren. Zeker tegenwoordig, wanneer een straat vol leeftijdgenootjes en om mee te spelen minder vanzelfsprekend is.