Presentatie

Mensen zeiden: ‘Wat zul jij vannacht lekker slapen!’ Ik sliep van zondag op maandag nog slechter dan de nacht voor de presentatie. Dit keer echter niet van de zenuwen, maar omdat het allemaal zo overweldigend was. Is.

De weg ernaartoe is niet makkelijk geweest. En dan bedoel ik niet eens dat ik eerst een bundel moest maken om die vervolgens te kunnen presenteren. Daar kwam natuurlijk ook heel wat bij kijken, maar daar weet ik in ieder geval het een en ander van. Het is totaal anders om je eigen boek te maken dan om iemand anders te helpen zijn/haar boek te maken, maar ergens ook weer niet.

Van presentaties weet ik weinig. Ik woon er wel eens een bij. En ik wilde er per se een als mijn debuutbundel eindelijk uit zou komen. Een echt feestje, in mijn stad en met mijn mensen. Met optredens, een drankje na afloop, signeren voor wie dat wil. Alleen al een geschikte datum daarvoor vinden bleek een kleine ramp, weken vol miscommunicatie, stress, dingen en mensen die niet konden volgden. Ik ga dus echt nooit in pr werken. We vonden een datum, een locatie (het Eemhuis, zelfs de locatie boven aan mijn verlanglijstje), een programma en alles eromheen, maar vraag niet hoe.

Het was ook nog eens enorm druk bij het Centraal Boekhuis, waardoor de leverdatum van de bundels later en later werd… Mijn uitgever heeft hemel en aarde moeten bewegen, en er was ook geen tijd meer om de presentexemplaren van tevoren naar me op te sturen, maar uiteindelijk kwamen ze vrijdag aan het eind van de dag binnen op de uitgeverij. Een bundelpresentatie mét bundel, wat een opluchting!

Zondagochtend was best moeilijk, ik was erg nerveus en ontving allemaal berichten van mensen die plotseling toch niet konden komen. Verschillende zieken, onder wie helaas mijn redacteur Andrea, die er natuurlijk echt bij had moeten zijn en ook zou voordragen. Ik kan op zo’n moment vrij snel doorslaan in ‘het wordt toch niks, er komt vast niemand en ik ben hier sowieso veel te laat mee, want die en die en die zijn dood’, dus ik moest echt m’n best doen om me te concentreren op de ‘tot straks, ik heb er zo’n zin in!’-berichtjes van mensen. Want die waren er ook. En niet te vergeten de aanmoedigingen en gelukswensen van degenen die al wisten verhinderd te zijn, maar er wel aan gedacht hadden dat het nu zover was.

Eenmaal aangekomen in het Eemhuis voelde het eigenlijk meteen goed, want mijn uitgever en Karin van de bibliotheek waren er al, de zaal was open, ik kon eindelijk mijn bundel zien en vasthouden. Mijn gasten arriveerden. Karin praatte alles vakkundig aan elkaar, de optredens van Rebecca en Vicky waren heel mooi (en ik was lang niet de enige die dat vond).

Daarna mocht ik. Ik heb natuurlijk een paar teksten uit de bundel voorgedragen, maar ik wilde ook heel graag iets zeggen tegen de mensen die gekomen waren, een aantal mensen bedanken. Even iedereen zien en het moment bewust meemaken. Ik wist dat ik dan van tevoren een stukje moest schrijven, omdat ik dat echt niet zou kunnen improviseren op het moment zelf. Dus dat had ik gedaan. Wel pas na lang ertegenaan hikken, omdat ik de hele tijd alleen nog maar leek te zeggen: ‘Het betekent veel voor me.’ en ‘Ik ben zo zenuwachtig!’ Maar toen besefte ik hoe waar dat allebei was, en dat ik dat dus ook gewoon kon zeggen.

Er waren zo veel mensen. Dat blijft me raken. Het beste en welwillendste publiek dat ik waarschijnlijk ooit zal hebben. Dat zo veel mensen dit belangrijk genoeg vonden om te komen. Terwijl dat voor sommige mensen best lastig was. Omdat ze ver weg wonen. Omdat ze eigenlijk andere dingen te doen hadden. Omdat ze nog nooit eerder bij een boekpresentatie waren geweest en zich enigszins nerveus afvroegen hoe het zou gaan. Omdat ze weinig met poëzie hebben. Omdat ze alleen mij kenden, en verder niemand. Of juist omdat ze andere mensen kenden die ook zouden komen.

Na afloop kwamen al die mensen naar me toe met felicitaties, kaarten, bloemen en cadeautjes. Met exemplaren van mijn bundel die ik mocht signeren. De uitgever verkocht alle bundels die ze bij zich had, en nog een paar die ik alvast besteld had voor mensen die er niet bij konden zijn (dus ik bestel er gewoon nog meer binnenkort).

Een aantal mensen had spontaan aangeboden om iets te bakken voor de presentatie. Aan Karin gevraagd of dat mocht en dat mocht. Zo lief en feestelijk! Cora en Els hadden zelfs koekjes en cakejes gemaakt met de titel van mijn bundel erop. Geen woorden voor hoe ontroerd ik daardoor was. Ben.

Mensen zeiden: ‘En nu maar hopen dat het goed verkoopt!’ Dat zou natuurlijk hartstikke leuk zijn en daar ga ik ook zeker mijn best voor doen, maar ‘goed verkopen’ is altijd relatief bij poëzie en het is niet het belangrijkste. Dat het is gebeurd en dat jullie erbij waren (in het echt of in gedachten), dat wel.