Podcasts (3)

Wat heb ik de laatste tijd geluisterd? Van alles! Ik zit nu wel een beetje in een luisterdipje, moet weer even een fijne nieuwe serie ontdekken. Maar eerst maar eens terugblikken.

Ik luisterde naar de Harry Potcast (die titel alleen al!) van Boeken FM, de literatuurpodcast van uitgeverij Das Mag en De Groene Amsterdammer. Dit is een soort special, waarin Ellen Deckwitz, Joost de Vries en Peter Buurman de Harry Potter-serie van J.K. Rowling (moet ik de auteur nog noemen?) bespreken. Ik ken Ellen Deckwitz een klein beetje uit het poëziecircuit (niet dat ik daar op dit moment in zit) en hoor haar altijd wel graag. Volgens mij heb ik Joost de Vries trouwens in een grijs verleden een keer ontmoet op een prijsuitreiking. Van Peter Buurman had ik nog nooit gehoord. Ze zijn leuk met z’n drieën, zij het soms aan de melige kant. Ik houd in principe meer van verhalende podcasts, maar deze was wel erg aanstekelijk, ik liep grinnikend over straat. Ik hou ook wel gewoon echt veel van Harry Potter. Het had van mij dan ook wel nog meer alleen over Harry Potter mogen gaan, en bijvoorbeeld niet ook over Game of Thrones (nooit een seconde van gezien). Ik zou best nog wel meer afleveringen willen horen van deze podcast, maar ze hebben tot nu toe alleen boeken besproken die ik niet heb gelezen, dus vooralsnog denk ik niet dat dat gaat gebeuren.

Ik luisterde ook naar Over Haar, een podcast van Carolien Borgers in opdracht van LINDA. Oké, waar moet ik beginnen? Ik geloof in Borgers’ goede bedoelingen. Ze heeft voor deze podcast bij wijze van experiment een jaar haar lichaamshaar laten staan, ze probeert zo min mogelijk te oordelen, ze heeft een fijne stem en klinkt opgewekt… en ze lijkt totaal niet door te hebben dat ze vanuit haar eigen bubbel opereert. Dat heeft me zes afleveringen lang gefascineerd. Ze interviewt allerlei mensen, maar voornamelijk haar eigen Amsterdamse vriendinnen, die deels ook bekend zijn. De meeste vriendinnen vinden zichzelf heel progressief, maar de meesten ontharen erop los. Dat moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten en de podcast gaat ook wel over of je dat als vrouw wel helemaal zelf kunt weten vanwege sociale druk, maar er komt bijvoorbeeld alleen in de laatste aflevering iemand aan het woord die al een tijd helemaal niet onthaart en die zegt dat ze daar geen statement mee wil maken. Iedere aflevering begint ook met: ‘Waarom vinden we het zo vies?’, een vraag die niet bepaald getuigt van een open blik.
Het deed allemaal wat oppervlakkig aan. In het intro gaat het expliciet over ‘harige kutjes’ (zo plat). Passages van willekeurige websites voorlezen wordt gepresenteerd als ‘research’ (ik wist niet zo goed hoe serieus ik dat moest nemen). Er is ook een aflevering over de geschiedenis van ontharen, en daarin duikt Paulien Cornelisse ineens op. Ik vind Paulien Cornelisse vaak wel leuk, maar geen idee wat zij in die aflevering doet.
En het is gewoon zó hetero. Moet je nu echt weer die kaart spelen, Nicole? Ja, dat moet. Want ik denk dat het voor lesbische vrouwen wezenlijk anders is. De halve podcast gaat over de mening en de blik van heteromannen. Er is zelfs een aflevering waarin drie heteromannen en een homoseksuele man de kwestie eens even gaan bespreken. Lesbische vrouwen worden vaak anders bekeken en oordelen zelf ook anders. Neem alleen het vooroordeel dat lesbische vrouwen niet ontharen. Er wordt een keer genoemd dat iemand die haar okselhaar liet staan werd uitgescholden voor ‘vieze lesbi’, maar verder gaat het hier totaal niet over. Ik vond het zelf veelzeggend dat Borgers vertelde dat ze door niet te ontharen het gevoel had niet bij de andere vrouwen te horen. Tja, bij mij heeft dat gevoel weinig te maken met wel of niet ontharen (alhoewel, de meeste vrouwen in deze podcast ontharen in mijn ogen ontzettend fanatiek, en presenteren dat als iets heel normaals). Zeker interessant om verder over na te denken!

Ik luisterde ook eindelijk naar El Tarangu, van mijn lievelingsmakers van AudioCollectief SCHIK. Ik heb het al vaker gezegd, maar zij maken gewoon zulke mooie podcasts, zo literair. Deze podcast gaat veel over wielrennen, maar is ook zeker geschikt als je niet zoveel met wielrennen hebt (heb ik zelf ook niet). Lucien Van Impe wordt door een oude rivaal uit de Tour de France uitgenodigd om iets te gaan eten. Een dingetje: deze rivaal zou op dat moment al zeven jaar dood zijn. Heeft hij zijn eigen dood in scène gezet, of geeft iemand anders zich voor hem uit? Dat is in feite de vraag waar ze antwoord op proberen te krijgen, maar zoals altijd bij SCHIK gaat het daar lang niet alleen over. Zo hebben zijzelf tijdens hun studie ook te maken gehad met iemand die niet de waarheid sprak, dat verhaal vond ik eigenlijk nog veel interessanter. Uiteindelijk had deze podcast voor mij wel een beetje een anticlimax (mijn verwachtingen zijn dan ook altijd torenhoog bij SCHIK), het raakte me ook allemaal minder dan Bob. Maar hij is zeer de moeite waard!

Toen waren mijn series op. Ik kwam erachter dat The Young Vic een podcast heeft bij de producties die in het theater te zien zijn (Off Book). Rond Fun Home vorig jaar hebben ze twee podcasts gemaakt, een met Alison Bechdel en een met Jenna Russell, die Helen (de moeder) speelde. Die met Alison Bechdel was interessant, al was het alleen maar om achteraf te horen hoe goed de actrices die haar speelden in de voorstelling haar stem wisten te treffen. Die met Jenna Russell ging helaas nauwelijks over Fun Home, en ik ken haar dus verder helemaal niet. Ik luisterde onderweg naar deze podcast en had geen zin om af te stappen om ’m af te zetten, maar heel boeiend vond ik het niet. Ik weet nu vooral dat Russell behoorlijk snobistisch is in haar oordeel over musicals, en dat ze probeert om zich niet schuldig te voelen als werkende moeder omdat ze haar kind door te werken het goede voorbeeld geeft. Oké.