Lief Dagboek (11)

Twee verkouden/benauwde/zieke kindjes, dan houdt het al snel op. Mensen niet laten slapen is niet voor niets een martelmethode.
Daarom nu even wat meer puntsgewijs, in plaats van per dag.

* Ik mag weer voorzichtig beginnen met hardlopen. Het voelt heel gek, ik had sinds we hier wonen sowieso nog helemaal niet gelopen en ik had niet verwacht dat het nu toch alweer fysiek tot de mogelijkheden zou behoren. Ik ben nog wel erg bang dat er toch iets niet goed gaat, en ik vind het ook best lastig om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Niet dat ik ooit echt goed was, maar ik liep de 10 kilometer ruim binnen het uur, en nu is mijn conditie gewoon helemaal weg. Hopelijk komt dat weer een beetje. Ik loop wederom met Evy, maar nu met de app in plaats van met de mp3’s. Dat was nog best even schrikken, want daardoor sprak Evy me ineens aan met mijn naam. De techniek staat voor niets.

* Ik zag dat er opnames waren voor het tweede seizoen van Oogappels. Dat wil zeggen, ik zag borden waarop stond dat er opnames waren en een cateringwagen, maar een van de gezinnen uit de serie woont hier zogenaamd in de buurt, dus het was ongetwijfeld daarvoor. Ik kan niet wachten tot het wordt uitgezonden.

* Bij S. in de groep zit een kind dat nu deels in een pleeggezin woont. Ik weet er niet veel van, maar het lijkt allemaal erg sneu. Ik weet het ook alleen omdat de pleegmoeder er nogal een handje van heeft om te blijven hangen als ze het kind komt brengen en dan hele verhalen houdt tegen de leidsters over miscommunicatie en meningsverschillen met de moeder van het kind. Ik heb geen hoge pet op van deze pleegmoeder. De pleegmoeder was het kind komen ophalen. S. is altijd erg bezig met de ouders van de andere kinderen, dus ze wist dat dit niet de moeder was en had gevraagd of de oma het kind kwam ophalen. Nee, dat is niet de oma, had de leidster gezegd. ‘O, heeft B. dan ook twee mama’s?’ had S. vervolgens gevraagd. Waarop de leidster ja had gezegd. Ik bedacht natuurlijk thuis pas weer wat ik hier eigenlijk van vond. Ik weet niet hoe ze het aan B. zelf uitleggen en ik snap dat het een lastige situatie is, maar ik voelde sterk de behoefte om S. duidelijk te maken dat de situatie toch niet helemáál hetzelfde is. Wij hebben een volwaardige relatie, wij zijn allebei volwaardige ouders. Wel jammer voor S., want ze leek er nogal opgetogen over, ze is erg op B. gesteld en dit was duidelijk een extra pluspunt voor haar. Ik begrijp vooral niet waarom het woord ‘pleegmoeder’ dan blijkbaar niet genoemd kan worden, mensen doen vaak zo krampachtig over zogenaamd moeilijke woorden. Die mevrouw is een pleegmoeder, dat is een soort hulpmoeder, ze helpt om voor B. te zorgen. Zoiets heb ik ervan gemaakt, en die uitleg leek voor S. voldoende.

* Onze poging om S. zindelijk te krijgen is tot nader bericht mislukt. Erg vervelend, want ik dacht echt dat we er bijna waren, maar ze heeft een enorme terugval gehad. Ik snap niet waar het mis is gegaan, het is erg deprimerend. De juf van de crèche suggereerde dat het kwam door de vakantie en de start op de speel-leergroep, allebei spannende dingen. Wie weet. In ieder geval was het helemaal klaar voor mij toen ze weer eens in haar broek plaste. Ik schrok daar zo van dat ik D. per ongeluk alleen liet op de commode om S. naar de badkamer te brengen, en eenmaal in de badkamer realiseerde ik me mijn fout en schrok ik dáár weer van. Ik trok een sprintje terug naar D., haar beschermengeltjes hadden ervoor gezorgd dat ze voor één keer stil was blijven liggen. Ondertussen plaste S. verder op de badkamervloer, om er daarna doodleuk in te gaan stampen. Iedereen zegt dat ze nog even heeft (waarmee ze bedoelen dat ze niet op het punt staat 4 te worden), dus daar moet ik dan ook maar aan proberen te denken. Dat is lastig, zeker als ze een schone luier nodig heeft als het totaal niet uitkomt. Zoals vorige week: we hadden ons wederom gehaast om op tijd op de crèche te zijn. Dat was prima gelukt, maar toen meldde S. dus dat ze in haar broek had gepoept. De juf bood aan om haar te verschonen, maar was ook druk met andere dingen, en zelf kon ik S. pas verschonen nadat ik D. uit de draagzak had gehaald en naar de groep had gebracht. Je raadt het al: tegen de tijd dat ik S. eindelijk had verschoond, was ze te laat voor de speel-leergroep. Ik mocht haar nog wel snel erheen brengen, maar de juf was natuurlijk not amused, zeker niet omdat ze me verkeerd begreep en dacht dat ik S. op dat moment nog wilde gaan verschonen. Zelf kon ik echt wel janken, van vermoeidheid, en omdat we dus aanvankelijk wél op tijd waren.

* We zijn met C. naar de voorstelling Language van Vanja Rukavina geweest. Daar ging een bijzonder heftige avondspits aan vooraf, waarbij C. (die meeging) en C. (die op de kinderen paste) allebei meeaten. Maar we waren op tijd in het theater, en het was een interessante voorstelling, waarin Rukavina Nederlands, Engels, Bosnisch, Japans en Koreaans sprak. Koreaans was hij aan het leren omdat hij een Koreaanse vriendin heeft. C. leert die taal al langer, dus dat was leuk. Verder stemde het tot nadenken dat Engels volgens hem geen wereldtaal is, maar een ‘westerse wereldtaal’. En dat hij vertelde dat er mensen zijn die vreemde talen niet goed durven spreken, maar ook mensen die juist voortdurend aan het woord zijn. Want zolang ze aan het woord zijn, hoeven ze niet te luisteren, en kunnen ze de ander dus ook niet verkeerd begrijpen. Dat vond ik een eye-opener, want die laatste strategie lijkt iemand die wij kennen te volgen. Het lukte in ieder geval gelukkig om wakker te blijven (het stroboscooplicht hielp daar ook wel bij), maar we vonden het ook wel fijn dat het niet zo heel lang duurde, want we waren erg moe na afloop. Zoals elke dag nu.

* S. heeft de mooiste uitspraken. Zo vertelde ze dat ze later alleen in een huis ging wonen, maar wij mochten dan wel op bezoek komen. We praatten daar nog even over, en M. zei dat ze zich er al op verheugde dat ze dan langs mocht komen. S., gealarmeerd: ‘Maar ik ben nog niet groot, hè!’ M. vroeg ook of ze op de speel-leergroep ook een pop hebben. Veel methodes maken daar tenslotte gebruik van. S.: ‘Ja, die heet Ed, maar soms ligt hij in de kast.’

* Ik ging met D. in de bus naar Vathorst, want in de bibliotheek daar was het ‘BoekStart Babyfestijn’. D. is al lid, maar ik had gezien dat er leuke workshops waren. Ik verwachtte er niet zoveel van, omdat het vaak niet lukt om het goed te timen met een baby, maar dit keer had ik geluk: D. was wakker en vrolijk. We deden mee met Baby Sensory en dat was erg leuk, met liedjes, spelletjes, gebaren. Misschien moeten we toch zoiets nog doen met D., voor je het weet is ze er alweer te groot voor. Ik genoot in ieder geval enorm, we deden echt even iets samen, en D. leek zich ook goed te vermaken (behalve toen ze de sambabal weer moest inleveren bij de juf, want die was ze net zo lekker aan het afkluiven). Een activiteit was duidelijk meer dan genoeg voor D., dus ik heb nog wat boeken geleend, een kerstboekje voor S. gekocht van en bij Betty Sluyzer en ben toen naar huis gegaan.

* We zijn ook nog naar het Dorpsfeest geweest. Ik en het Dorp, daar moet ik een andere keer nog maar eens iets over schrijven, maar op de een of andere manier is het nu zo dat we eigenlijk ieder jaar wel even naar het Dorpsfeest gaan. Wie had dat gedacht. S. koos, zo bleek later op de foto’s, in de draaimolen precies hetzelfde autootje om in te zitten als vorig jaar. Er waren ook luchtkussendingen om op te spelen, maar dat was voor kinderen tot 1,30 meter en dat was eigenlijk te groot, zeker omdat het begeleid werd door meisjes van 12 die totaal geen overwicht hadden op de rotjochies. Verder natuurlijk poffertjes gegeten en na lang zoeken mijn moeder gevonden, die daar altijd vrijwilligerswerk doet.

* Mijn schoonvader werd zestig, dus hij vierde zowaar zijn verjaardag. Dat was best leuk, maar de heenweg helaas niet. Ze wonen tamelijk afgelegen, en nu was de weg die we normaal gesproken nemen afgesloten, waardoor we over een bijzonder landelijke weg met kinderkopjes werden gestuurd. Ik reed echt heel rustig, vooraan in de file, maar op een gegeven moment hoorde ik ineens overgeefgeluiden achter me. Arme S. Mijn schoonvader, zijn vriendin en mijn al gearriveerde zwager waren kennelijk ook zó blij dat we er waren dat ze onmiddellijk naar buiten kwamen rennen toen we de straat in kwamen rijden, waardoor we ook helemaal niet de kans hadden om even de schade op te nemen en tot onszelf te komen. Gelukkig werd het daarna nog wel gezellig (en wisten ze een betere route voor de terugweg).

* Moeilijke situatie met een juf van de crèche deze week, die plotseling weg moest. De mentor van S. ook nog eens. We hadden daar wel een bericht over ontvangen, maar daarin stond vooral dat ze niet meer in het basisrooster stond vanwege de nieuwe regels (baby’s mogen nog maar twee vaste gezichten hebben in plaats van drie, een regel waar ik uiteraard voor ben), dus ik had niet echt door dat ze meteen die week erop zou vertrekken. Ook omdat er bij andere leidsters dan vaak nog verzoekjes komen om iets te knutselen of een herinnering of wens op een strookje papier te schrijven of zo. Op maandag stuurde ze zelf een bericht, waaruit duidelijk bleek dat haar vertrek absoluut niet vrijwillig was en ze voor het blok was gezet. Wij zouden haar na die dag ook niet meer zien, dus ik had nog snel een plantje voor haar gekocht en een kaartje geschreven. Bij het ophalen spraken meer moeders haar aan, en toen barstte ze ineens in tranen uit, want ze vond het zo erg dat ze weg moest en ze durfde niks te zeggen tegen de kinderen, ze zei wel altijd tegen ouders dat ze goed afscheid moesten nemen, maar zelf kon ze het nu niet, het was echt heel naar, ik kwam met een rotgevoel thuis. De volgende dag bleek ook nog eens dat haar bericht uit de app was verwijderd. Daarop hebben M. en ik nog een bericht gestuurd om te laten weten dat we begrijpen dat ze zich aan de regels moeten houden, maar dat we deze gang van zaken toch echt niet oké vonden, en weer een dag later volgde toen nog wel in het algemeen een soort rectificatie, maar hm.

* Ik heb deze week weinig gewerkt, op dit moment heb ik ook gelukkig even wat minder werk dan voor de vakantie, en ik had er ook weinig puf en tijd voor door de zieke kindjes. Ik ben zelfs nog weer met S. naar de dokter geweest, omdat ze de nacht daarvoor weer zo akelig benauwd was geweest (ook al was mijn informatie afkomstig uit de tweede hand omdat M. mij had laten slapen). We waren weer bij de huisarts in opleiding, die heel erg aardig is voor kindjes, maar die nog wel wat kennis mist. Op zich goed dat ze het zekere voor het onzekere neemt, maar ik wilde niet per se een puffer meenemen en sowieso de volgende dag terugkomen, terwijl ze niets raars hoorde. Nou oké, dan konden we het ook nog wel even aankijken. Ik benadrukte nog eens dat S. dus ineens ’s nachts benauwd was geworden, en toen zei ze: ‘Ja, je hebt ook zoiets, dat is alleen ’s nachts, hoe heet het ook alweer…’
‘Pseudokroep?’
‘Ja, pseudokroep, dat zou het ook nog kunnen zijn!’ Eh, ja, dat hadden we zelf ook al bedacht. Lang leve de EHBO-avond.

* Ik moet er nog steeds aan wennen dat hier regelmatig kinderen aan de deur komen voor van alles en nog wat. Dit keer twee vrienden, een met de Kinderpostzegels en een met de Grote Clubactie. Ik vond zulk soort dingen vroeger echt verschrikkelijk (mijn kinderen hoeven van mij later nergens mee langs de deuren), dus ik wilde best iets kopen, alleen bleek het niet mogelijk om een los velletje Kinderpostzegels te bestellen. Eh, de actie héét Kinderpostzegels? Het duurde overigens ook even voor ik doorhad dat hij met Kinderpostzegels kwam, want hij stamelde slechts het een en ander over kinderen die geen huis hadden, haha. Uiteindelijk maar een donatie gedaan (voor kinderen in de daklozenopvang dus) en van zijn vriend een lot gekocht. Twee blije kinderen, die zeiden dat de mensen in deze straat ‘vet aardig’ waren en dat mijn baby zo schattig was.

* Wie ook ineens aan de deur stond: de man die de watermeter kwam vervangen. Gelukkig waren we net daarvoor thuisgekomen, want we waren dus allebei totaal vergeten dat hij zou komen. Dat zou me vroeger echt niet snel zijn overkomen, maar nu ben ik echt een zeef door het slaapgebrek en al het gedoe met de kindjes. Vind ik best lastig.

* We hadden een extra afspraak voor D. op het consultatiebureau, omdat ze bij de vorige afspraak nog helemaal niets at. Dat leek ons zelf ook wel fijn, ook al begon ze een week na die afspraak ineens van alles te eten. Ze bleek inmiddels nog wel meer te mogen, maar verder was alles goed. We moeten ook maar kijken, de verpleegkundige zei eerlijk dat haar eigen kinderen ook niet zo snel al op zo weinig voedingen zaten. Maar ze mag dus brood en meer avondeten en alles. Het is wennen, zeker omdat ze nu ook de hele kamer door tijgert (het liefst op weg naar snoeren en staande lampen). Ze wordt zo groot! Haar hoofd is nog steeds best klein, maar was weer genoeg gegroeid. Verder wilde de verpleegkundige zien of D. blokjes aan kon pakken. Dat kon ze heel goed. Ze kon ze ook onmiddellijk in haar mond stoppen, dus we moesten ze snel weer afpakken. Verder was het een beetje jammer dat ze gigantisch gepoept bleek te hebben toen ik haar luier af wilde doen op de weegschaal. Waren we weer ergens te laat vanwege een poepincident :s

* We zijn met S. weer op een basisschool gaan kijken, vooral omdat we wel erg veel negatieve verhalen horen over de basisschool waar we haar vorig jaar hadden ingeschreven. Deze basisschool is iets verder van ons huis (maar niet heel ver). Verder is het vooral een erg kleine school (iets meer dan honderd leerlingen in totaal). Ik had van tevoren wel wat twijfels, maar mijn indruk was eigenlijk heel positief, het lijkt me een fijne school. Dus misschien wordt dit ‘m wel (zo’n moeilijke keus, en je kunt eigenlijk gewoon niet weten hoe het gaat zijn).

* Ik ben nog naar het Handwerkfestijn geweest in Hoevelaken. Op de fiets, want ik had vorig jaar gezien wat voor drama parkeren daar was, dat durfde ik niet. Het was nog best een barre tocht, de weg was afgesloten, ik kende de route niet precies, het waaide hard, mijn fiets is brak en ik was vergeten om eten en drinken mee te nemen. Dus ik kon in ieder geval het goede doel (het Diabetesfonds) steunen door gebruik te maken van de catering. Ik ben er nu twee keer geweest en vond het twee keer een behoorlijke zooi, er is weinig ruimte, overal staan dozen en je moet goed zoeken om iets te vinden wat de moeite waard is. Ik was er nu pas ’s middags, dus veel was volgens mij ook al weg. Maar ik wilde graag even mijn zinnen verzetten en ik heb wel nog wat rondbreinaalden en haaknaalden gevonden in maten die ik nog niet had. Bij het busje van de koffie kreeg ik nog gezelschap van een vrouw die ook erg gelukkig was met haar aankopen. Uitgebreid liet ze ze aan me zien: poppetjes in klederdracht, kanten zakdoekjes, een door iemand anders geborduurd tafelkleed… Ik vond in ieder geval dat ik erg sociaal bezig was!

* Zaterdag gingen we met de bus naar de grote bibliotheek bij wijze van uitje. We wilden misschien ook nog kijken voor schoenen voor S., maar daar zijn we uiteindelijk niet meer aan toegekomen. Dat kwam vooral doordat we ineens mijn tante en zusje tegenkwamen (die elkaar even daarvoor waren tegengekomen) en we toen spontaan met hen gingen lunchen. Was gezellig. D. viel op mijn schoot in slaap met een schijfje komkommer nog half in haar mond. Daarna alsnog naar de bieb, alwaar S. bijna uit een speelhuisje gezaagd moest worden omdat ze dacht dat ze wel uit een raam kon klimmen… Ze gaf wel ineens weer een keer ontzettend goed aan dat ze naar de wc moest. Toen we naar huis wilden gaan, stortregende het, dus toen gingen we eerst nog maar even drogisterijdingen kopen. Waaronder een antiklitborstel voor S. die echt lijkt te werken.

* Ik kwam erachter (dankzij het leuke tijdschrift Lezen) dat er volgend jaar een Olympiade voor Nederlands wordt gehouden. Argh, waarom nu pas? Toen ik op de middelbare school zat (opoe vertelt) waren dat soort dingen er dus alleen voor bètavakken. Echt heel tof dat dit er komt, misschien helpt het zelfs een beetje tegen de algehele minachting die er is voor alfa’s (een mens mag dromen). En ik hoop natuurlijk dat ze uiteindelijk alle opgaven online zetten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *