Niet zo heel veel gelezen deze maand, druk met alles rond de verschijning van mijn bundel.
Mason Currey – Dagelijkse rituelen
(vertaald uit het Amerikaans door Louise Koopman, met bijdragen van Eva Hoeke. En ja, er staat echt ‘Amerikaans’ in plaats van ‘Engels’, apart!)
Dit is zo’n boek dat je het beste af en toe door kunt bladeren, anders wordt het al snel te veel. Helaas was het door veel mensen gereserveerd in de bieb (waaronder door mij), waardoor ik het maar drie weken mocht houden. Dat werd dus doorlezen. Het is een boek met stukjes over kunstenaars en wetenschappers en hoe die werken/werkten. Wat hun routine is/was. Sommige van die kunstenaars kende ik niet. Over de eventuele routines van sommige anderen leek bijzonder weinig bekend, maar men vond blijkbaar toch dat ze niet mochten ontbreken in het boek (Vincent van Gogh). Dat levert een nogal onevenwichtig geheel op. Er is voor gekozen om enkele Nederlanders toe te voegen, met de nadruk op enkele. ‘Met bijdragen van Eva Hoeke!’ Eva mocht tien stukjes schrijven. Ik had over dit boek gelezen in Volkskrant Magazine, en daar hadden ze wel zo’n beetje de leukste fragmenten al voor gekozen, weet ik nu. Verder vielen vooral de verschillen op: je kunt afwisselend jaloers zijn op het strakke schema van de een, en daarna opgelucht dat je niet afhankelijk bent van allerlei verdovende middelen, zoals de ander. En de middag is met afstand het minst productieve deel van de dag.
Steffie van den Oord Eeuwelingen
Dit boek is inmiddels al weer meer dan tien jaar oud, maar op een eeuw of langer is tien jaar natuurlijk niks. Van den Oord heeft mensen van boven de honderd geïnterviewd over hun leven. Wat is de wereld veranderd! Zo vervreemdend wat die mensen allemaal zelf meegemaakt hebben. Er zit een vrouw in die het nog steeds moeilijk heeft met de watersnoodramp. Die van 1953? Nee, die van 1906. Iemand die vertelt hoe leuk de inhuldiging van Wilhelmina als koningin was. Mensen die beroepen hadden die nu niemand meer heeft, zoals pullevaarder (melkbussen naar de melkfabriek varen). Iemand had half Friesland van elektriciteit voorzien (sommige mensen hadden alvast een stofzuiger gekocht en vroegen zich af waarom die het nog niet deed). Je krijgt ook echt het idee dat Van den Oord geprobeerd heeft om weer te geven hoe de geïnterviewden het zelf vertelden, dat maakt het boek extra leuk om te lezen. Ze leidt in en uit, over haar bezoek aan de geïnterviewde, hoe die eruitziet en woont en spreekt, maar verder laat ze de mensen zelf aan het woord. Honderdjarigen zijn net mensen, er zijn sympathieke en irritante. Maar de meeste geïnterviewden komen vooral vrij nuchter over. Gewoon doorademen. En dat je dan niet meer weet wanneer je getrouwd bent (zoals meerdere mannen beweren)? ‘Je kan niet alles onthouden.’
Mark Traa – De mooiste van het land
Een boek als een goede documentaire (en ik hou van documentaires!). De ondertitel luidt ‘Opkomst en ondergang van Miss Holland (1929-1937)’. Dat is een afgebakend onderwerp, zeker omdat er niet zo gek veel over bekend bleek te zijn. Het heeft dan ook geen al te dik boek opgeleverd, maar dat is wat mij betreft helemaal niet erg. De informatie is prima in verhouding met de omvang. Aan de hand van de diverse georganiseerde verkiezingen en de levensloop van de Missen geeft Traa een prachtig tijdsbeeld. In Nederland werd er overigens over het algemeen erg negatief tegen de verkiezing aangekeken, onder het motto: Hoe kan een vrouw zich tot zoiets verlagen? Tot zover de roaring twenties. Ik vond het boek erg fijn lezen. Ook leuk dat op de website van de auteur wat extra beeldmateriaal te vinden is.