Zeggen: Dit is het voor nu. Dat vond ik een van de moeilijkste dingen van het werken aan mijn bundel. Ik heb dan ook best lang gedacht en gehoopt dat ik nog iets héél goeds ging schrijven wat ik eraan toe kon voegen. Niet omdat ik wat er lag niet goed vond (anders zou ik het niet publiceren), maar omdat besluiten dat er niets meer bij zou komen zou betekenen dat ik ook andere beslissingen moest gaan nemen. Die cyclus herschrijven, een ander einde verzinnen voor dat ene gedicht. Alles nalezen, de volgorde bepalen. Het betekende dat er een moment zou komen waarop ik zou moeten zeggen: Nu is mijn bundel af.
Natuurlijk zou dat moment hoe dan ook komen. Dat is het idee van een bundel uitbrengen, hè. En ik wist ook zeker dat ik mijn bundel af zou maken, maar er gingen wel wat dagen overheen voor ik er ook echt voor ging zitten.
Toen ik dat uiteindelijk durfde, werd ik er heel gelukkig van. Voornamelijk. :) Ik voel me bevoorrecht dat er mensen zijn die mij willen helpen met mijn teksten. Die zulke goede ideeën hebben en allerlei onlogische (en ronduit domme) dingen eruit vissen. Die altijd tijd en eindeloos geduld lijken te hebben. Alles met humor en opgewekt benaderen. Me helpen beslissingen te nemen. Ik kan me geen betere redactie wensen.
Sommige beslissingen waren lastig. Hulp krijgen van meerdere mensen betekent ook dat die mensen het soms niet met elkaar eens zijn, en op die momenten blijkt extra duidelijk dat ik uiteindelijk toch degene ben die moet zeggen hoe het moet worden. Die dat mág zeggen, dat zeker ook.
Een van ‘mijn’ auteurs hoorde over de bundelplannen en grapte dat ik maar wat extra servies moest aanschaffen. Dankzij Andrea, Rebecca en Marleen is dat niet nodig geweest.