Veel boeken gelezen in juli! Niet zo slim om het overzicht pas aan het eind van de maand te maken, dan ben ik al weer vergeten wat ik overal precies van vond. Maar wel tof dat ik weer wat meer plezier heb in lezen dat geen werk is. Een lijstje bijhouden van boeken die ik nog wil lezen helpt daarbij echt. Ik heb niet altijd evenveel rust, en ‘zomaar een boek lezen’ lukt een stuk beter als het een boek is waar ik erg benieuwd naar ben.
Jennifer Worth – Haal de vroedvrouw
(Call the Midwife, vertaald uit het Engels door Meile Snijders)
M. en ik volgen deze BBC-serie. Ik weet niet meer hoe we erbij kwamen om dat te gaan doen en ook niet altijd waarom we nog steeds kijken, want het is vaak een doffe ellende waar we niet zo goed tegen kunnen (en als het dat toevallig even niet is, zijn er jaloersmakend schattige baby’s). De serie gaat dus over het leven en werk van een groep vroedvrouwen in East End, Londen, in de jaren vijftig en zestig. Het is een van de weinige series met véél belangrijke vrouwelijke personages (bijna alleen maar), en er komen nonnen in voor. En het gaat opvallend vaak over de kracht en troost van handwerken, dat zie ik natuurlijk ook graag (al was het vrij sneu dat ze in die ene aflevering het verschil tussen haken en breien even gemist hadden). De serie is deels gebaseerd op memoires, waaronder dit boek. Het personage dat op de auteur is gebaseerd, is wat ons betreft alleen het saaiste personage van allemaal in de serie, gelukkig zit ze niet in alle seizoenen. Toch leuk om eens te lezen en te zien wat de verschillen zijn tussen boek en serie.
Els Beerten – Eén mens is genoeg
Fijn Vlaams boek! Het verhaal wordt erg afstandelijk en fragmentarisch verteld. Soms werkt dat helemaal niet, hier wel, het is daardoor des te ontroerender. Beerten weet de personages echt voor zichzelf te laten spreken.
Aliefka Bijlsma – Mede namens mijn vrouw
Dit boek stond al tijden op de e-reader. Het moet ooit gratis zijn geweest, want ik lees legaal en heb dit zeker niet gekocht. Gelukkig maar, want het sprak me niet aan. Dat kwam vooral door de hoofdpersoon, die op de Nederlandse ambassade in Brazilië werkt. Het boek geeft vast een aardig inkijkje hoe het er op ambassades aan toegaat, maar wat een nare, seksistische, racistische kerel! Een overweldigend ‘net goed’ als hij eruit gewerkt wordt en vervolgens alles kwijtraakt en dronken rondstrompelt, dat riep het vooral bij me op. Bijlsma wilde daar ongetwijfeld van alles mee zeggen, maar ik vond het gewoon geen leuk boek.
Menno Wigman – Het gesticht
Dit is het verslag van Wigmans verblijf als writer in residence in een psychiatrische inrichting in Den Dolder. Gerrit Achterberg verbleef daar ook enige tijd, en Wigman wilde op zoek naar sporen van hem en poëzie van andere patiënten. Interessant uitgangspunt. Jammer genoeg bleek Achterberg er veel korter te hebben gezeten dan wordt aangenomen in zijn biografie, en de poëzie van anderen stelde ook weinig voor. Wigman komt erg belezen over en citeert erop los, dat vond ik niet altijd even interessant. Maar het was best leuk om in dit boekje te grasduinen, vooral omdat Wigman ongeveer even langzaam en moeizaam bleek te schrijven als ik.
Tialda Hoogeveen – Alstublieft, mevrouw!
Lekker leesbare non-fictie over historische onderwerpen, daar doe je mij altijd een plezier mee. Dit is ook weer zo’n boek, gebaseerd op interviews met voormalige dienstbodes. Heel interessant, leuk om te lezen. Bijvoorbeeld over Gondje, die bij hoge uitzondering als katholiek meisje bij een protestants gezin mocht dienen, als die mensen er maar wel voor zouden zorgen dat Gondje haar katholieke roots niet zou verloochenen. Dat namen die mensen nogal serieus – Gondje vierde ineens allemaal heiligendagen waar ze nog nooit van gehoord had :) Er had denk ik wel nog wat meer in dit boek gezeten met een redactie die even goed de jaartallen e.d. gecontroleerd had en wat herhalingen had geschrapt. En aan het einde van elk interview leek de auteur precies te hebben opgeschreven wat de geïnterviewde per se nog kwijt wilde. Vrijwel altijd was dat dat ze het zo jammer vond dat ze niet de kans had gekregen om door te leren (zei ook degene die dat best had kunnen doen!) en dat ze zo blij was dat het voor haar kinderen en kleinkinderen anders was. Ongetwijfeld heel oprecht, maar niet zo heel interessant voor de lezer.
Alison Bechdel – Fun Home
(Fun Home, vertaald uit het Engels door Abel Schoenmaker en Peter Mennen)
Volgens mij kwam ik eerst achter het bestaan van de Broadway-musical. Maar die is dus gebaseerd op deze graphic novel. En die is MOOI! Zo mooi dat we het origineel inmiddels hebben aangeschaft, want de vertaling is helaas iets minder mooi, zaten een paar storende foutjes in. Het is een autobiografisch boek over haar jeugd, over haar coming-out en over haar ouders. En dan vooral over haar vader, die een begrafenisonderneming runt (Fun Home staat voor funeral home), eigenlijk meer voor de mannen is dan voor haar moeder en uiteindelijk zelfmoord pleegt. De thematiek is dus behoorlijk zwaar, maar het is allemaal zo mooi en intelligent beschreven en getekend, en vaak óók nog eens erg grappig. Expres langzaam gelezen om er langer van te kunnen genieten. Ik moet dringend op zoek naar haar andere werk. En eigenlijk gewoon naar New York voor die musical…
Shira Keller – M.
In een keer uitgelezen. Wat makkelijk kan, want het is een vrij dun boek, met veel wit. Helemaal niet erg, want ik hou van ‘stukjes’. Ik vond het verhaal in zijn geheel geloof ik iets te gemaakt, iets te rond, maar er zaten zeker mooie vondsten in (en ik kon mijn hart ophalen bij de verwijzingen naar klassieke talen, waar ik na de middelbare school niets meer mee gedaan heb, maar toch, ik weet dingen van Ovidius). Belangrijker nog: ik gelóófde wat Keller beschreef, en haar stijl vond ik erg goed. Ze heeft volgens mij nog geen tweede boek, maar dat zou ik zeker lezen.