NPO Boekenweekschrijfwedstrijd

Stokken en deuren, ik weet er alles van. Voor mij is weinig zo motiverend als een deadline, en laten schrijfwedstrijden die nu hebben. Ik deed mee aan de NPO Boekenweekschrijfwedstrijd, ging helaas roemloos ten onder, maar wil toch graag mijn verhaal delen. Het thema (van de Boekenweek en de wedstrijd) was Duitsland – Was ich noch zu sagen hätte…

Generalprobe

Erster Akt
Er vielen gaten in de woordenschat van de regisseur, tot er alleen nog wat gesputter overbleef. Hij hoefde niets te zeggen, ze wist zo ook wel dat het nergens naar leek.
In een onverdiende pauze zit ze op de brandtrap, het koude staal drukt in haar billen. Hier zaten de rokers altijd toen er nog meer tijd was, toen ze nog durfden. Zij rookt niet en durft nooit iets. Hoe stoer je bent is afhankelijk van hoeveel je te verliezen hebt.
De zware deur gaat open en Louise stapt naar buiten. Louise is zes meisjes tegelijk, van wie er altijd wel een iets doet wat verboden is en een ander ervoor zorgt dat dat geen nadelige gevolgen heeft. Het is niet meer dan logisch om je overbodig te voelen als je naast Louise op het podium staat, houdt ze zichzelf voor.
Louise komt naast haar op de trap zitten. ‘So, who is coming to see you tomorrow?’ vraagt ze.
‘The usual suspects.’
Haar moeder zal wildvreemden vertellen wie haar dochter is en daarbij minstens eenmaal per ongeluk iemand anders aanduiden. Haar vader zal zijn stoel niet kunnen vinden en doen alsof dat ligt aan de volstrekt onlogische indeling van de zaal. Ze zullen klagen over de prijs van de koffie en de grootte van de kopjes. Ze zullen zo trots op haar zijn dat ze er misselijk van wordt. Daarna zal haar moeder aan een verhaal beginnen over iemand uit hun dorp en zal zij zo lang mogelijk proberen te verbergen dat ze geen idee heeft wie die iemand is. Ze kan niet wachten.
‘And your boyfriend?’ vraagt Louise.
Ze schudt haar hoofd.
Louise pakt haar knie vast, knijpt erin. ‘You know what they say, right? Eine misslungene Generalprobe bedingt eine gute Aufführung.’
Voor het eerst verstaat ze een zin die niet in het script staat meteen. Ze glimlacht.

Zweiter Akt
Ze is met haar rug naar de onuitgepakte verhuisdozen gaan zitten. Het duurt lang voor Benny’s foto op haar telefoon verandert in zijn hoofd in het heden.
Hij draagt een shirt dat ze niet kent en vraagt weer niet hoe het is gegaan. Ze weet zeker dat het beter zou zijn gegaan als hij dat wel had gevraagd, ook al is de volgorde van de gebeurtenissen niet geschikt om hem de schuld te geven.
Ze hoort iemand lachen en vraagt: ‘Wie is er bij je?’
‘O, dat is op tv.’
‘Heb je die ook nieuw?’
‘Hè?’
‘Je had geen tv.’
‘Hè?’
Ze weet dat ze niet hoeft te vragen wanneer hij komt. Ze vraagt wanneer hij komt.
‘Ook als ik er niks van versta, is het nog steeds een musical,’ zegt hij.
Er wordt opnieuw gelachen.
Misschien is het de afstand Stuttgart–Amsterdam, misschien slechts het scherm tussen hun gezichten, maar ineens beseft ze dat Louises woorden niet alleen voor de show hoeven te gelden.
Ze zegt het hardop, zonder te haperen.
Voor hij weer ‘Hè?’ kan zeggen, heeft ze de verbinding al verbroken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *