Een toneelstuk over twee dichteressen. Dat leek Marleen en mij wel wat. En mij daarna niet echt meer, weer een aantal afwijzingen verder. Ik baal al genoeg van alles wat mij niet lukt en anderen wel, dat hoef ik niet ook nog eens op het toneel te zien. We gingen natuurlijk toch en het was fantastisch.
Over het stuk (bron):
Mirthe Kamp (Olga Zuiderhoek) is niet lang geleden weduwe geworden. Haar man was de bekende poëziecriticus Alex Kamp. Hoewel Mirthe nog dagelijks gedichten maakt, is na haar debuut Kind van Mist begin jaren ’70 nooit meer werk van haar gepubliceerd. Hoe anders verliep de carrière van Sacha van Loon (Ria Eimers), die tegelijk met haar debuteerde met de spraakmakende dichtbundel Phèdres tranen en vervolgende de ongekroonde koningin van de vaderlandse letteren werd.
Terwijl Mirthe steeds meer in bezit wordt genomen door de afwikkeling van haar mans nalatenschap, een verhuizing en pijnlijke benen, ontmoet ze na 40 jaar haar oude rivale. Misschien is het niet te laat en kan ze de wereld alsnog laten zien wat ze in haar mars heeft.
Het was het tegenovergestelde van deprimerend, ik kreeg buikpijn van het lachen en zin om te schrijven. Wat een tekst van Robert Alberdingk Thijm. Ik denk dat ik de uitgave ga kopen. Wat speelden ze goed alle drie (naast Zuiderhoek en Eimers een mooie dubbelrol als jonge uitgever en zoon van Sacha voor Jan-Paul Buijs). Het hele semiliteraire sfeertje was zó goed getroffen. Ze hadden weinig nodig, een tafel werd een graf, een boeket een telefoon, wat kartonnen dozen eromheen en ik heb nog nooit twee mensen zo overtuigend zien roken zonder sigaret. En wat zaten we mooi, helemaal vooraan. En wat een fijn publiek. Ja, dat maakt uit. Vorige maand nog werd ik bij On Golden Pond omringd door bejaarden die de homofobe uitspraken van Bram van der Vlugt (in zijn rol van ietwat seniele oude man) werkelijk hi-la-risch vonden, en dat was gewoon echt niet leuk. Ze konden bovendien hun mond niet houden. Dat was nu gelukkig helemaal anders. Geweldige avond gehad. Het motregende de hele terugweg, maar dat was gewoon speciaal voor ons.
Motregenvariaties. 6 mei 2014, Blauwe Zaal, Staddschouwburg Utrecht. Tournee tot eind mei. Foto: Arjan Benning/buro RuSt
Mijn zoon en ik zijn er vandaag naartoe geweest in het Chassé Theater, Breda. We vonden het werkelijk humoristisch en briljant (zéker doordat ze met zó weinig zó veel konden!)
Mooi geschreven stukje, heel treffend.
Dankjewel voor je reactie. Leuk om te lezen dat jullie het ook zo’n goed stuk vonden! Zit hier nog steeds na te genieten.