Week 14

♥ Twee jaar getrouwd zijn. Een papieren bruiloft is dat blijkbaar. En in België een leren bruiloft. ‘Soms ook paardenhaar’, zegt Wikipedia dan. Doe dan toch maar papier. Al schijnt dat ook 2 weken getrouwd te zijn (wederom in België) en 37 jaar. De inspiratie was op een gegeven moment blijkbaar op. Gisteravond aten we heerlijk bij de Eetstee, een vegetarisch restaurant in Amersfoort. Toch extra fijn dat er geen dieren dood hoefden omdat wij onze trouwdag wilden vieren. We eten trouwens eerder flexitarisch dan vegetarisch, of eigenlijk zelfs flexipescotarisch. In ieder geval waren onder andere sneeuweieren (‘gestoomde eitjes van eiwit’) en sapjes van sinaasappel, mandarijn en appel dus heel lekker.

♥ Code rood persklaarmaken, oftewel deel 2 van Spy Girl. Ik heb vorig jaar deel 1 ook mogen persklaarmaken, alleen was ik een beetje vergeten hoe leuk het was. Oké, de titel geeft al weg dat het over een tienermeisjesspion gaat, dus daar stond me nog wel iets van bij, maar mijn hoofd had daarvan gemaakt dat er ook iets was met geheimzinnige e-mailtjes. Niet dus, dat was een andere opdracht voor De Fontein Jeugd (namelijk dit boek, ook leuk). Nou ja, deel 2 op de e-reader, vertaling erbij, buiten in de zon, veel beter wordt het niet.

♥ Lekkere losse thee drinken en ondertussen werken aan een Bouquetreeksboekje over een theesalon. Daar eindelijk weer eens op tijd mee begonnen zijn. De 3500e Bouquet wordt groots gevierd (o.a. met een schrijfwedstrijd) en dat leidt dan tot semiliteratuurwetenschappelijke blogs waarin men verbaasd concludeert dat de vrouwelijke hoofdpersonages vaak best nog wel onafhankelijk zijn en er vrij expliciet over seks geschreven wordt. Heel grappig om te lezen als je er zoals ik elke maand een of twee onder handen neemt en literatuurwetenschap gestudeerd hebt. Het lijkt me overigens nog best lastig om er eentje te schrijven (ze worden allemaal vanuit het Engels vertaald, de schrijfwedstrijd is een uitzondering), vooral qua opbouw. Het zwakke punt van mijn proza is dan ook altijd dat er nauwelijks iets in gebeurt… De onafhankelijkheid van de Bouquetreeksvrouwen is verder vooral de uitgangspositie voordat ze die man hebben ontmoet. Ze hebben vaak een eigen bedrijf, maar de zaken lopen regelmatig niet al te best. Ook deze theesalon is weer erg noodlijdend. Uiteraard wordt het pand waarin het bedrijf gevestigd is vervolgens ook nog eens opgekocht door een geheimzinnige koper, en dat blijkt dan die man te zijn, zoiets. Ik heb er oprecht veel plezier in om voor Harlequin te werken :)

♥ Mijn eigen Verhalenloket is al weer drie jaar oud, en niet eens noodlijdend (ik ben dan ook geen Bouquetreeksvrouw, maar toch)!

♥ Voor het eerst een eigen balkon hebben en daar dingen mee gaan doen. Naar het tuincentrum gaan. Hoe lekker het ruikt in een tuincentrum. Van mensen planten en zaadjes krijgen. Elke dag kijken hoe de planten groeien/heel hard hopen dat ze dat nog gaan doen. Dat onze dood gewaande orchidee na bijna twee jaar toch nog weer nieuwe knoppen krijgt.

♥ Dat twee moeders eindelijk allebei juridisch ouders kunnen zijn!

♥ Eindelijk weer eens een gedicht afmaken en insturen voor een wedstrijd. Makkelijker om kunnen gaan met afwijzingen. Ja, het blijft bizar om van dat ene tijdschrift dat op de website zonder enig voorbehoud kopij welkom heet na een paar uur te horen te krijgen dat alle nummers al vol zitten voor dit jaar. Of ik het over anderhalf jaar nog eens wil proberen. Want dan zitten de nummers van volgend jaar natuurlijk niet allang vol? Helemaal als het dan vervolgens beweert in élk nummer werk van mensen zonder bundels op te nemen en een collega-dichter die rond dezelfde tijd instuurt wel een positief bericht krijgt. En helemáál als dan bij een andere afwijzing in de categorie ‘jaheeljammermaarzoveelinzendingenentalentdusgavooralzodoor’ specifiek dit tijdschrift aangeraden wordt omdat het altijd zo openstaat voor onbekend talent! Dat je denkt: jullie mogen het ook gewoon zéggen als jullie mijn gedichten niet willen, en dan kom ik jullie niet eens in elkaar slaan!