Maandag 29 juli
Tijd om de eerste opdracht na mijn verlof in te leveren! Natuurlijk duurt de afronding weer langer dan ik denk. Ik had aardig wat aandachtspunten meegekregen en neem altijd graag de tijd om die langs te lopen, aangevuld met wat ik zelf nog ben tegengekomen. Gezien de omstandigheden ben ik nog best tevreden.
De rest van de middag werk ik niet zoveel meer. Ik schrijf wat voor toekomstige blogs, ik doe boodschappen. Ik vind het vaak lastig om meteen weer volle bak door te gaan met de volgende opdracht, ook al is dat in dit geval een opdracht waar ik ook al aan bezig ben. Ik ben ook echt wel moe, en nog volop aan het nagenieten van Fun Home.
S. wilde per se weer zonder luier naar de crèche, en dat ging redelijk. D. kan ineens van alles. We krijgen een foto waarop ze naast de mat ligt, omdat ze zo druk aan het rollen is. En ze probeerde blijkbaar ook contact te maken met andere kindjes met haar stem. Eerder viel me al op dat ze superverontwaardigd klonk toen M. haar bedje voorbijliep om naar S. te gaan. Zo geweldig.
’s Avonds kijken we We zijn er bijna. Normaal gesproken vind ik het een heerlijk programma, maar het is nu niet zo ontspannend als anders doordat ze het hebben over auto-ongelukken en medische problemen.
Dinsdag 30 juli
M.’s moeder komt weer oppassen. Werken gaat niet heel denderend, ik ben snel afgeleid. S. lijkt even vergeten dat ze geen luier meer draagt en D. maakt ook flink wat vies, en dan ga ik toch helpen met verschonen, toch maar even vast een was aanzetten. Nou ja, in ieder geval weer verder gekomen. En ook nog een leuke, onverwachte opdracht aangeboden gekregen.
D. blijkt het fantastisch te vinden om op een schijfje komkommer te sabbelen. Op een gegeven moment breekt het schijfje doormidden en pakt M.’s moeder het af. D. begint keihard te huilen. Als ze een nieuw schijfje krijgt, roept ze enthousiast: ‘Eeeeeeuj!’ Zo van: ‘Kom maar door met die komkommer!’ Het is fantastisch.
Het is een hele toer om S. in bed te krijgen.
Ik wil blogjes lezen, maar Bloglovin’ lijkt nog steeds niet goed te werken.
Woensdag 31 juli
Ik ben meestal op dinsdag alleen met de kindjes, maar nu dus weer even op woensdag wegens andermans vakantieplannen. Ik kom slecht op gang, D. is wat huilerig en S. wil niet zelf spelen. Ik wilde eerst nog buitenshuis iets gaan doen, maar er is regen voorspeld, dus het blijft even bij in de tuin spelen. S. en ik bakken samen yoghurtpannenkoeken voor de lunch, en ik ben blij dat dat lukt zonder brandwonden.
Na de lunch gaan zowaar beide kindjes even slapen, waardoor ik nog even kan werken.
Donderdag 1 augustus
Ik heb de bestanden binnen voor een grote opdracht waar ik deze maand veel tijd aan zal gaan besteden. Altijd nogal overweldigend, dus eerst maar eens alles in een map zetten, de aandachtspunten doorlezen, een planning maken. Ik ben inmiddels zo gestrest door allerlei oorzaken dat ik besluit dat ik ook nog wel kan proberen om hulp te regelen voor m’n postpartumgebeuren. Ik weet zowaar voor binnenkort al een afspraak te maken. Ik denk wel dat het verstandig is, maar ik vind het echt verschrikkelijk.
Natuurlijk stop ik weer te laat met werken. Ik moet nog een keer kolven, dan langs de supermarkt en dan naar de crèche. Heel onhandig om met boodschappen en al op de crèche te verschijnen, maar het scheelt wat tijd. D.’s juf is zo lief, ze probeert me overal mee te helpen, terwijl ze daar alleen is. Ze biedt zelfs aan om S. nog te verschonen, omdat dat wat lastig is voor mij met D. in de draagzak, waarop de andere kinderen van de gelegenheid gebruikmaken om met klei te gaan gooien…
Vrijdag 2 augustus
Ik moet nu echt een beetje doorwerken aan die ene opdracht die ik begin volgende week moet inleveren. Het is allemaal nog perfect mogelijk, maar het moet wel vandaag zo’n beetje gebeuren. S. en M. gaan even snel samen boodschappen doen terwijl D. slaapt. Dan is er even een vrij rampzalig moment. Ten eerste ontdek ik nu ineens nog een probleem in mijn opdracht dat ik niet zelf op kan lossen. Ik moet het dus al bijna inleveren en de redacteur is op vakantie. Daarna wordt D. wakker en meteen daarna melden de glazenwassers zich, waardoor ik D. niet echt kan voeden, omdat ik het niet zo prettig vind als vreemde mannen daar vol zicht op hebben. Ik ben dan ook erg blij als M. en S. terugkomen. Ik voed D. en besluit daarna de uitgeverij te bellen om te overleggen. Helaas weten ze daar ook niet direct wat te doen en zijn meerdere mensen die het zouden kunnen weten ook op vakantie. Op hun aanraden mail ik iemand en ik besluit verder dan maar gewoon te doen wat ik wel kan doen. Ik kom daar best een eind mee vandaag.
D. eet sinds deze week ineens wat appel of peer. Soms.
Zaterdag 3 augustus
We bezoeken vanmiddag M.’s oma en blijven daarna eten bij M.’s moeder. S. gaat nu vaak niet meer slapen onderweg en als ze niet slaapt, zeurt ze dat ze niet lekker zit en schopt ze tegen de voorstoel. Wij genieten uitgebreid na met de cd van Fun Home (het Amerikaanse origineel, uiteraard). Oma heeft naar de Canal Parade gekeken op tv. S. krijgt frambozen van haar. D. houdt haar vinger stevig vast. We zijn blij dat we haar weer even hebben gezien, ook al vraagt ze ineens waar we ‘zulke rare namen’ (van de kindjes) toch vandaan hebben. Ze beweert dat vroeger zo ongeveer iedereen heette zoals zij. Ik concludeer dat ze dan vroeger vast vaak met naamgenoten in de klas zat. Nee, dat niet. Dat soort dingen mogen als je 95 bent.
‘s Avonds thuis kijken we Showponies af. Het gedeelte na de pauze blijkt een stuk minder boeiend dan dat ervoor. Sinds ‘Geen liedje’ van Claudia de Breij is er niets veranderd. We hebben programma’s opgenomen waar we het zo ongeveer de rest van het jaar mee moeten doen.
Zondag 4 augustus
We gaan met mijn zusje en tante ergens ontbijten. S. is verdrietig omdat ze daarvoor niet ook nog een boterham met stroop mag. Het ontbijt was daar beter toen M. en ik er samen naartoe gingen. Iemand die boven het plein woont heeft besloten dat het hele plein urenlang mee mag genieten van zijn muzieksmaak. S. plast in haar broek. Gelukkig is M. de vergeten luiertas nog gaan halen. Het is wel gezellig. Na het ontbijt kiest S. een paraplu uit omdat ze weer een stickerkaart vol heeft. Ik ben ervan overtuigd dat ze precies deze parapluutjes ook gebruikten in dat ene nummer uit Fun Home.
Ik heb ’s middags een momentje achter de computer om te bloggen, M. ergens mee te helpen en die grote opdracht alvast voor te bereiden (wat vooral neerkomt op checken of het aantal woorden klopt, aangezien ik daar mijn planning op baseer).
S. roept ons weer veel ’s avonds. Maar ze zegt ook dat ze van ons houdt.
O, oude mensen en hun rare namen. Mijn ouders waren pas op bezoek bij een oom en tante van mijn moeder, en die vroeger ook ‘of de normale namen niet goed genoeg waren’. Maar goed, die waren er ook van overtuigd dat we een dochter hebben, dus tja. :’)
‘De normale namen’ ook echt. Het kan toch bij ons allebei nog een stuk excentrieker :)