Een van de moeilijke dingen van moeder zijn (laat ik het in godsnaam bij één ding houden vandaag, het jaar is nog maar net begonnen) vind ik dat je zo vaak niet kan doen wat je zelf wil. Zeker als je ook werkt. En ja, dat zal ongetwijfeld met mijn plaats op het autistisch spectrum te maken hebben. En met het feit dat ik graag dingen doe waarbij ik lang naar een computerscherm staar, rustig nadenk of met een heleboel kleine kraaltjes in de weer ben die kleine kinderen in allerlei lichaamsopeningen zouden kunnen steken. Het klinkt heel egoïstisch en het schuldgevoel dat tegelijk met S. geboren werd is nog altijd levensgroot.
Door alle omstandigheden heb ik een tijd niet meer geblogd, ook niet over S. Ook dat wil ik heel graag weer oppakken, want wat gaat ze hard de laatste tijd.
Ook al is het inmiddels alweer bijna twee maanden geleden, ik wil toch nog even vertellen dat ze zo’n lieve jarige was. De dag ervoor begonnen de feestelijkheden al met kaarten en bloemen (gelukkig kwamen we er net op tijd achter dat het bloemen waren, we hadden de mysterieuze doos eigenlijk al weggezet voor de volgende dag). Met appeltaart bakken, ‘gezonde’ cakejes en (zeer ongezonde) chocoladeballetjes. S. begreep natuurlijk nog niets van jarig zijn, maar ze vond de slingers erg mooi, dus die hadden we niet voor niets opgehangen. M. kon niet wachten om haar ‘s ochtends uit bed te halen, zo schattig. Toen ik wakker werd: ‘Ze is allang wakker, hoor!’
‘Ik hoor anders niks.’
‘Nee, nu slaapt ze weer!
We haalden haar uiteindelijk zingend uit bed en lieten haar de slingers en ballonnen zien. Tijdens de voeding daarna wilde ze steeds door de open deur naar de woonkamer kijken. Daarna mocht ze ons cadeau uitpakken en het cadeautje dat E. bleek te hebben gestuurd (zo lief!). Van uitpakken snapte ze aanvankelijk niks, maar ze is in de laatste maanden zo verwend met cadeautjes dat ze nu soms helpt met scheuren. Snippers zijn vaak interessanter dan inhoud.
Van ons heeft ze een loopwagentje gekregen in de vorm van een schaap. Ze kon er al snel een beetje achter lopen, soms reed dat ding net te snel voor haar en moest ze grote moeite doen om overeind te blijven, erg sneu. Dat gaat nu al een stuk beter, ze kan het ook zelf oplossen als ze ergens tegenaan gebotst is. Ze loopt ook vaak aan de zijkant mee, of duwt het schaap vanaf de voorkant. Ze kan er ook op zitten, al kan ze er nog niet zelf op en af klimmen en lijkt ze niet te begrijpen dat het bijbehorende plankje lekkerder zit dan de Duplo erin. Ze komt nu een beetje vooruit, maar in het begin zat ze er alleen maar op. Het leek haar prima te bevallen dat wij haar door de kamer reden. Ze vindt het ontzettend grappig als wij ermee lopen. Ze heeft trouwens haar eerste stapjes los gezet, maar het is bij haar niet op een gegeven moment: oké, en nu kan ze lopen. Ze lijkt het nog niet zo goed te durven. Ze staat ook vooral los als ze iets in haar handen heeft en daardoor lijkt te denken dat ze niet los staat.
Ze deed het gewoon heel erg goed op haar verjaardag. Het was een lange dag, zodat mensen die elkaar wilden ontlopen dat konden doen (helaas is dat nog altijd nodig), maar S. heeft gewoon twee keer geslapen én iedereen heeft haar wakker gezien. Ook met kerst ging het behoorlijk goed, ze houdt veel van gezelligheid.
We begonnen 24 december al met een bezoek aan tante A., altijd leuk en handig getimed, zodat S. ‘s ochtends wakker zou zijn en ‘s middags lang zou slapen. Dat lukte heel goed. Op kerstavond waren we bij mijn oom en tante met de familie van mijn moeder. Ze zat eerst een poos op een stoeltje om zich heen te kijken (even wennen), maar daarna was het prima. Ze at zelfs van alles en nog wat (artisjok, mozzarella, uiteraard nadat ik had gezegd dat ze waarschijnlijk weer niets zou eten, omdat ze nu eenmaal nog steeds vaak niets eet ‘s avonds). We waren laat thuis, ook al mochten we het toetje mee naar huis nemen (mijn broertje maakt de beste tiramisutaart die er is). S. moest wel even huilen toen we wegreden, maar verder was alles nog steeds prima, ze gebaarde ‘slapen’ toen we thuis waren. Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonmoeder en konden we S. en overoma (93) eindelijk weer herenigen. En dat is altijd erg ontroerend en bijzonder. S. en J. behoren tot haar grootste fans, en dan dus nog oma, dus aan aandacht wederom geen gebrek. Eten ging hier lastiger, maar het was wel gezellig aan tafel. Ze deelt nu high fives en ‘hoofdknuffels’ uit, het liefst ook aan mensen die wat verder weg zitten. En ze steekt vaak haar armen in de lucht en roept dan: ‘Jjjjjaaaaa!’ Haar versie van ‘hoera’, vermoeden we. Wij steken ook vaak onze armen in de lucht, in de hoop dat ze dan mee gaat doen en we haar kunnen afleiden van het feit dat haar yoghurt op is. Dat lukt vaak alsnog niet, want ze is nu eenmaal een groot liefhebber van yoghurt.
We bleven bij mijn schoonmoeder logeren en dat ging helaas niet zo goed, want S. wilde niet in haar tentje slapen. Dus van die avond bleef weinig over, uiteindelijk zijn we zelf ook maar naar bed gegaan en hebben we S. tussen ons in laten slapen. Het was weer eens een gebroken nacht, maar doordat S. tussen ons in lag konden we haar wel steeds snel troosten, waardoor de anderen in huis geen last van haar hebben gehad.
Tweede kerstdag zouden mijn schoonvader en zijn vriendin bij ons komen eten, maar mijn schoonvader was helaas ziek, dus dat moest worden uitgesteld. Uiteraard wilden we liever niet weer ziek worden, maar we hadden veel moeite gedaan om kerst met kerst zelf te kunnen vieren met M.’s beide ouders, dus het was toch wel erg jammer (ze zijn later deze week gelukkig alsnog gekomen). In plaats daarvan gingen we toen alsnog bij mijn moeder gourmetten. Wat ook alsnog leuk was, ook al gooide S. voornamelijk eten op de grond en was het daarna duidelijk meer dan genoeg geweest voor haar. Ze gooit de laatste tijd vaak expres eten op de grond als ze het niet hoeft. En zegt daar dan ‘o-o’ bij… Die middag was ik nog even met haar naar de supermarkt om wat extra in te slaan voor het gourmetten omdat we nu met meer zouden zijn. Ik had de bak van de kinderwagen van me af gedraaid, een van de eerste keren dat ik dat had gedaan. S. riep bij alles wat ze zag: ‘Oooooo!’, maar zelf was ik minder enthousiast, vooral toen een bejaarde aan S. ging zitten en een heel verhaal afstak over hoe snel kinderen groot worden en dat de kinderwagens vroeger andersom waren en dat dat toch veel beter was. Ja, wel als dat het risico verkleint dat bejaarden aan je kind gaan zitten! Maar het was toch kerst, dus ik heb haar vriendelijk de rollade gewezen waar ze naar op zoek was.
27 december ging S. een middagje wennen op haar nieuwe crèche. Misschien niet heel handig, zo snel na alle kerstdrukte, maar het kwam nu eenmaal zo uit. Het ging heel goed, ze heeft lekker gespeeld. Geheel toevallig werkt mijn oude buurmeisje E. op de nieuwe crèche. Daar heeft S. weinig aan, maar het voelt voor mij heel fijn. Ik heb sowieso wel een goed gevoel over de nieuwe crèche, dus ik hoop dat dat terecht is. Het afscheid op de oude crèche vond ik nog best lastig, ook al was ik niet over alles even tevreden. De laatste maanden had S. op donderdag wel een fantastische leidster die de mooiste verslagjes schreef, zo liefdevol, grappig en beeldend. Met haar hebben we ook een gesprek gehad, want je krijgt dus elk jaar een gesprek, inclusief ‘rapport’. Daar ben ik niet heel enthousiast over, vooral niet toen ik begreep dat ze alles ook nog eens doorbrieven aan het consultatiebureau, maar het is zoals mijn nicht M. ook al zei: als het dan goed is, ben je toch trots. Ze ontwikkelt zich prima, ze houdt van liedjes en boekjes, ze is graag bij andere kinderen en als er een deur openstaat, kruipt ze erdoorheen :) De laatste dag was er ook nog kerstontbijt, en daar was ik toch maar weer met haar heen gegaan. Pinterest-moeders zullen we nooit worden, maar we hadden wel ontbijtkoek uitgestoken met kerstvormpjes. Je kunt je kind ook brengen bij het kerstontbijt en dan zelf weggaan (het is tenslotte een crèche), maar dat wil ik per se niet, want ik heb met Pasen al gezien dat er veel te weinig toezicht is en de peuters die alleen zijn zich volproppen met cakejes. Dus gingen we er samen heen. Er waren voordelen in vergelijking met Pasen: S. at nu wel dingen (zoals een pannenkoekje in de vorm van een kerstboom), kon bij de peuters spelen toen ze lang genoeg op schoot had gezeten en er waren sterretjes op het plafond geprojecteerd. Maar verder was het weer behoorlijk ongemakkelijk, en ‘s middags bleek S. chips (!) te hebben gegeten waar een vertrekkende peuter op had getrakteerd. Tot zover hun beleid over gezond eten…
De jaarwisseling was weer lastig, maar niet zo lastig als vorig jaar. S. sliep dit keer het grootste deel van de avond en wij vermaakten ons ook best goed met Het Boekanier Dossier en boeken. Hoe sneu ook, we waren moe, en dus besloten we voor twaalf uur al naar bed te gaan, al konden we natuurlijk niet slapen en werd S. om vijf voor twaalf wakker van het vuurwerk (ze houden in de aangrenzende wijk nogal van vuurwerk, maanden voor oud en nieuw ook al). Ze leek er een beetje bang voor, en dus mocht ze weer tussen ons in. Best een goede manier om het nieuwe jaar te beginnen.
Er zijn nog zoveel dingen die ik wil vertellen en doen, maar dat komt allemaal wel. Of niet, en ik hoop dat ik mezelf in dat geval niet al te veel verwijten maak. Deze blog is in ieder geval gelukt, op een moment dat ik niet zelf koos, maar dat er wel was.