Dochter (16)

De nachten zijn weer waardeloos, ze vraagt elke nacht om een nachtvoeding, wil na die nachtvoeding soms niet in haar eigen bed slapen of wordt later nog een keer wakker, krijgt allerlei tanden tegelijk (de teller staat op 7), is verkouden, net als ik… en toch vind ik het de laatste weken makkelijker om te zien hoe lief en leuk ze is, ook zonder dat anderen dat steeds zeggen.

Ze kruipt inmiddels sneller dan dat ze tijgert, en dus tijgert ze niet meer. Op de crèche schijnt ze een keer even los te hebben gestaan, wij hebben het helaas nog niet gezien. Ze is nog steeds heel ondernemend, op de crèche klimt ze steeds op het winkeltje en als we ergens zijn waar een trap is, weet ze die ook razendsnel te vinden. Ze kan erg boos worden als ze iets niet mag, kleine dramaqueen.

Het engelenkusje tussen haar ogen is praktisch verdwenen. Heel gewoon omdat ze groter wordt, maar het had wel wat. Dat hele babyachtige gaat er langzaam maar zeker af. Zoals een leidster van de crèche zei: ‘Als ze er dan zo bij zit… ze is natuurlijk nog wel klein, maar ze is one of the guys, hoor.’

Ze doet ons steeds meer na, ook met geluiden. Het tikken van de klok bij mijn moeder, vroemvroem terwijl ze met een autootje speelt (dit heeft ze op de crèche geleerd, denken we). Een keer neuriede ze ‘keek ernaar’ nadat ik ‘Ik zag twee beren’ voor haar had gezongen! En heel veel ‘mama’. Ik betwijfel nog steeds of ze echt al weet dat wij dat zijn, maar het komt soms te mooi uit, bijvoorbeeld toen ze haar broek weer eens niet aan wilde en ik riep: ‘Wie gaat er winnen, S. of mama?’ en zij ‘antwoordde’: ‘Mama!’

Spelen met haar is proberen om een toren te bouwen van de stapelbekers voor ze die omgooit. Op het feestje van de crèche aan ongekookte pasta voelen. Ze is erg gefixeerd op vlekken en kruimels en zo en wijst daar dan echt naar met haar vingertje. Ze snuift en lacht vaak tegelijk, dat ziet er niet uit.

We hebben eindelijk een moederfiets gekocht. De winkelmedewerker was onder de indruk van onze daadkracht, maar hij wist niet dat we ons al maanden voornemen er een te kopen (ook al hebben we het idee dat ze er nu pas net op kan, omdat ze nu echt goed kan zitten en de voetensteunen op de hoogste stand moeten). En we konden weinig verschillen ontdekken tussen de verschillende soorten (ze hebben allemaal een dubbele standaard, veel ruimte tussen het zitje en stuur, een stuurslot enzovoort), dus als we dan eenmaal een goede deal hebben gevonden, zal het allemaal verder wel. Zelf was ik blij dat hij onze gezinssituatie onmiddellijk begreep en het over ‘uw partner’ had, dat is vaak anders, ook in winkels, en irritant. We konden hem diezelfde middag nog ophalen. S. en ik hebben nu dus ineens al een ritje gemaakt, omdat we die fiets toch mee moesten nemen. Ze jengelde alleen als we voor een rood stoplicht moesten wachten, dus volgens mij vond ze het wel wat. Ik vond het nog best spannend en voor nu zie ik vooral praktische problemen (het is bijvoorbeeld best ver om 10 kilo baby van ons appartement naar de berging waar de fiets staat te dragen), maar hopelijk gaan we er veel plezier van hebben.

Ze wordt eenkennig, wat soms lastig is. Aan de andere kant kan het ook zomaar gebeuren dat ze huilt omdat we haar bij iemand achterlaten en dan als we haar komen ophalen net zo goed huilt omdat ze mee moet. Ik ben vaak zo geroerd als ik haar met andere mensen zie. Hoe ze heel bewust tante A. uitzwaaide. Dat ze het zo grappig vond toen overoma haar een ‘kinnebeschuitje’ gaf (onder haar kin kriebelde). Hoe ze bij M. op de bank zat, die ernstig ziek is, maar toch op S. wilde passen zodat wij nog voor de verjaardag van schoonmoeder uit een escaperoom konden ontsnappen.

We zijn niet heel fanatiek met babygebaren. Het is ook moeilijk om vol te houden als er niet echt respons op komt. Maar vrijdag was ik laat thuis, waardoor S. en M. al gegeten hadden, en achteraf vertelde M. dat S. zo raar had gedaan aan tafel, ze had steeds tegen haar wang geslagen. Wat is het gebaar voor mama? Twee keer met je vlakke hand tegen je wang slaan. Misschien wil ik het te graag geloven, maar ik weet gewoon zeker dat ze wilde vragen waar ik was!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *