Vorige week zaterdag gingen we naar de musical The Lion King. Het blijft een prachtige show met de allermooiste opening. Wat boften we toch weer dat mijn tante ons meenam (ik maakte het leeuwtje voor haar als bedankje). Wat was het fantastisch en wat was het moeilijk. Het was fijn om even weg te zijn en niet voor S. te hoeven zorgen. Alleen moest S. uiteraard wel ergens blijven en bleek iedereen die weleens op haar heeft gepast mee te gaan of niet te kunnen. En zeker aangezien het zo’n lange dag zou zijn, wilden we niet om het even wie vragen. Ik geef onmiddellijk toe dat ik het moeilijk vind om om hulp te vragen, maar het valt soms toch ook een beetje tegen wie we om hulp kúnnen vragen.
Uiteindelijk is S. bij R. en C. en hun dochter N. geweest. N. en zij sliepen helaas in canon, dat hadden ze beter op elkaar af moeten stemmen, maar verder was het heel goed gegaan en vonden ze S. een schatje. Niet iedereen kon, maar iedereen van Samen Bevallen wilde oppassen en leefde mee, zo lief en bijzonder, ik ben nog steeds zo dankbaar voor die groep.
S. kreeg alleen ‘s avonds koorts, waardoor Scheveningen voor ons ineens wel heel ver weg was. We waren ook best jaloers op de mensen met wie we waren, die alle tijd hadden en de rest van het weekend lekker niets meer hoefden.
Van tevoren zag ik ook op tegen het kolven. Borstvoeding heeft voordelen, maar vooral als je je kind bij je hebt. Zo niet, dan moet je een hoop plannen, regelen en meenemen. Van tevoren zorgen dat je genoeg voedingen mee kunt geven, kolf en alles meeslepen naar het theater en daar om een plek vragen om te kolven. Dat laatste vind ik heel lastig, ik veroorzaak liever geen overlast, ik heb liever niet dat er speciaal voor mij iets geregeld moet worden. Zeker als ik in gezelschap ben en mensen dus ook nog eens ergens op mij moeten wachten. Ik voel me kwetsbaar terwijl ik het aan het doen ben, omdat ik (deels) mijn borsten moet ontbloten. En ik heb helaas ook al een paar keer meegemaakt dat ik het eerst uitgebreid moest uitleggen en er dan slechts met tegenzin een matige plek werd geregeld, niet schoon en/of toch minder privé dan beloofd. Ik probeer me maar te concentreren op de positieve ervaringen, en het Circustheater hoort daar zeker bij, daar was het zó goed geregeld! Ik had van tevoren gemaild, meldde me zoals afgesproken bij de kassa en de medewerkster kwam gelijk achter de kassa vandaan om me naar de EHBO-ruimte te brengen. Ze was heel vriendelijk, wees me onderweg nog op het kostuum van het baby-olifantje dat al klaarstond en de ruimte was ook perfect: schoon, privé, met stroom en stromend water. O, en met een koelkastje waarin ik de melk zolang mocht bewaren. Ik voelde me heel erg welkom en kon daardoor ook meer van de dag genieten. Het was bijna jammer dat ik nu pas daar was, nu ik al zo lang borstvoeding geef dat het fysiek niet meer nodig is om heel vaak te kolven.
Het was zonder meer gezellig met de mensen met wie we waren, maar wat misten we I. Ik zou hoe dan ook om de openingsscène huilen, maar nu nog extra. Het is zo verdrietig dat ze er nooit meer bij zal zijn en dat ze S. nooit zal kennen. De vorige keer dat we naar The Lion King gingen, in 2004, was ze erbij, en bij zo veel andere gelegenheden. Ze heeft mij altijd gekend en wist waar ik vandaan kwam, ik voelde me thuis bij haar. Ze was altijd heel geïnteresseerd in ons, je kon enorm met haar lachen, maar ook goed met haar praten. En er gebeurde altijd wel iets geks als zij erbij was. Ze was… Ik vind het ingewikkeld om te beschrijven wie ze voor ons was. Dat heb ik altijd gevonden, maar het leek toen minder uit te maken omdat we het zo fijn hadden samen. Een vriendin van onze familie, daar houd ik het meestal op. Ze had ook haar eigen familie, die wij niet echt kenden en waar wij tegelijkertijd door haar verhalen ontzettend veel over wisten.
I. wist dat ze stervende was. We hebben niet echt afscheid van haar kunnen nemen, ze wilde op het laatst niet veel mensen meer zien. Ze plande haar uitvaart zelf, koos de muziek, zorgde voor bitterballen na afloop, een rouwkaart met ‘Kom zoals je bent’ erop. Uiteraard kwamen wij. Het was voor M. en mij sowieso een vreemde dag, want we hadden voorafgaand aan de uitvaart een belangrijke afspraak in ons kinderwenstraject. We hadden dat liever nog voor ons gehouden, maar dat ging praktisch gezien niet. Maar uiteraard kwamen we.
Ik zeg ‘uiteraard’, maar niet iedereen zal het zo vanzelfsprekend hebben gevonden dat wij er waren als wijzelf. Ik weet dat ik geen toestemming hoef te hebben om I. te mogen missen. Dat ik geen bewijs hoef te leveren van onze band. Toch voelt het soms zo. Wij deden niets op haar uitvaart. We hielden geen speech, we staken geen kaarsen aan, we zaten niet op de eerste rij, niemand had ons iets gevraagd en ik zal dan ook niet snel naar voren stappen. We hoorden nieuwe verhalen over haar, zagen verdriet dat niet het onze was. Dat ligt aan mij, maar ik ga dan dus twijfelen. Was onze band er wel echt? Was het echt zo geweldig als ik me herinner? Vond zij dat ook?
Zinloze vragen, maar dit keer kwam er voor mij wel een antwoord op. Aan het eind van de plechtigheid kon iedereen langs haar lichaam lopen. I. wilde absoluut niet in een kist en was gewikkeld in een lijkwade met paarse bloemen erop. Ik dacht dat dat misschien eng zou zijn, omdat je de vorm van het lichaam nog best duidelijk ziet, dat werd ook van tevoren speciaal aangekondigd, maar het was mooi en het paste bij haar. Daarbij had ze nog een laatste nummer uitgekozen: ‘The Circle of Life’.