Ik werk inmiddels aan Chart E. Hierna volgen nog Chart F en een rand. Dat klinkt misschien alsof ik al heel ver ben. Dat is totaal niet zo. Iemand heeft de voortgang per toer uitgerekend (waarom, vraag je je af, maar goed, de informatie is beschikbaar) en in een schema gezet en daaruit blijkt dat ik nu rond de 12 procent zit. Misschien nog wel lager als ik voor een andere rand kies, daar heb ik me nog niet echt in verdiept. Deprimerend? Misschien een beetje. Maar ik wist al dat ik er alleen thuis aan zou kunnen werken als S. niet in de buurt zou zijn. Logisch dat het dan een langetermijnproject wordt.
Celestarium is een zogenaamde pi-sjaal. Had ik ook nog nooit van gehoord, maar schijnt een idee te zijn van breigoeroe Elizabeth Zimmermann. Het is een cirkelvormige sjaal (goh), met relatief weinig toeren waarin je moet meerderen. Als je normaal gesproken een platte cirkel breit, moet je heel vaak meerderen, namelijk om de toer, en dan ook nog eens telkens met een ander aantal steken ertussen. Je blijft tellen. Met het getal pi zelf heeft het principe van deze sjaal volgens mij weinig te maken, maar het klinkt leuk, nietwaar? Het gaat erom dat als de diameter van een cirkel dubbel zo lang wordt, de omtrek ook dubbel zo groot wordt. In de pi-sjaal werk je dus met increase rounds, toeren waarin je het aantal steken verdubbelt. Daartussen meerder je niet, en die tussenstukken bestaan uit steeds meer toeren, omdat het natuurlijk steeds langer duurt voor de diameter weer is verdubbeld (bron). Ik heb vooral wiskunde gehad over vazen en knikkers die daaruit worden gepakt en al dan niet worden teruggelegd en moet bij dit soort onderwerpen altijd moeite doen om bij de les te blijven, maar het is toch interessant.
Het komt ook goed uit dat je je in de tussenliggende toeren geen zorgen hoeft te maken over meerderen, want je bent vanwege de sterren toch wel voortdurend aan het tellen. Vandaar ook de steekmarkeerders. Ik kreeg deze bij mijn monsterbestelling bij Recht en Averecht. Ze zijn erg handig, omdat je ze los kan klikken als je ze toch ergens anders nodig hebt. Om het eind van de toer te markeren, gebruik ik een bedeltje.
Er is dus iemand die van iedere ster de magnitude heeft genoteerd. Ik had het eerder over de grootte en vertaal de magnitude ook in de grootte van mijn kralen, maar ik kwam er later achter dat het iets over de helderheid van een ster zegt. Van sterrenkunde weet ik nog minder dan van wiskunde, dat moge duidelijk zijn. Ik vergelijk dat schema wel steeds met het patroon, om er zeker van te zijn dat ik geen sterren over het hoofd zie. Al weet ik al dat in het schema drie extra sterren zijn opgenomen die het zwaard van Orion vormen. Er zijn daarnaast ook mensen die de Plejaden hebben toegevoegd, in het patroon komt alleen de helderste ster Alcyone voor. Ik denk niet dat ik dat ga doen, simpelweg omdat ik ze niet precies zou weten te plaatsen. Ook al horen ze bij mijn sterrenbeeld (Stier). Er zijn trouwens ook mensen die per se de sterrenbeelden van hun geliefden erin willen en daarom een mix maken van het noordelijk en zuidelijk halfrond, mensen die de TARDIS van Doctor Who toevoegen (nog nooit iets gezien van die serie dus geen idee verder)… In vergelijking daarmee wordt mijn Celestarium behoorlijk standaard. Ik vind het trouwens wel heel tof dat er ook patronen zijn van het zuidelijk halfrond (Southern Skies) en een apart patroon van de sterren rond de evenaar (Equatorial Nights), ook al vermeng ik ze dan niet.
Het is me vaak te veel moeite om met steekmarkeerders in de weer te gaan, maar in dit geval doe ik dat wel, omdat aan de steken zelf (allemaal recht) niet is te zien waar je bent in het patroon. Daarnaast voeg ik zogenaamde lifelines toe, waar ik meestal ook te lui voor ben. Om de zoveel toeren rijg ik een draad door alle steken (als het project helemaal af is, haal ik die er natuurlijk weer uit). Als ik steken laat vallen of ik een stuk uit moet halen, zal mijn werk blijven hangen op zo’n lifeline en is dus niet alles meteen verloren. Serieuze zaak, die sterrenhemel van mij.