Waar te beginnen? Bij de projecten van de vorige keer, natuurlijk. En dan niet te moeilijk doen, niet te ver afdrijven, gewoon vertellen en posten, anders komt het er weer niet van.
Ik ben nog steeds bezig aan mijn Ryo. Ik wilde eerste de mouwen doen omdat die me vaak zo tegenstaan, maar mouw 2 week af van mouw 1 en ik had natuurlijk weer niet goed bijgehouden hoe ik mouw 1 precies had gebreid. Dus nu ben ik mouw 2 opnieuw aan het breien. En die caliper cables blijven irritant. Oftewel: de trui werd in een hoek gesmeten. Wel in een Efteling-tasje, want daar zijn we in de herfstvakantie een paar dagen geweest om te vieren dat we 12,5 jaar getrouwd waren. Dat was fantastisch. Tevens de laatste vakantie die we min of meer niet ziek hebben kunnen beleven…
Mijn Musselburgh is wel af. Geweldig patroon, niet voor niets zo populair wat mij betreft. En hij past zowaar goed. Het idee is dat het begin van je muts fungeert als proeflapje (dat spreekt me natuurlijk aan!), dat je dat gaat meten en steken gaat tellen, en dan moet je in een tabel opzoeken wat je verder moet doen. Alleen gaat het aantal steken in die tabellen per halve centimeter, dus je moet nauwkeurig meten. En daar ben ik niet zo goed in. Maar blijkbaar in dit geval goed genoeg, want hij past. Ik ben trouwens voor een Adult Large gegaan, want ik heb een groot hoofd. Het garen (van Wol met Verve) vind ik nog steeds erg mooi, maar ik heb achteraf spijt dat ik voor twee verschillende kleuren ben gegaan. Beide kleuren bevallen me, maar ik had liever twee effen mutsen gehad in deze kleuren. Met de omgeslagen rand, zoals ik de muts het liefst draag (daar heb ik de lengte ook op aangepast) vind ik hem gewoon niet zo heel mooi. Ik wil dus eigenlijk gewoon meer van deze mutsen breien. Een voor M., en ik wil kijken of dit dan misschien een goed babymutsje kan worden (de babymaat zit erbij, maar ik heb nogal een historie met te kleine, te grote en anderszins minder geslaagde babymutsjes). Ook hierbij ontbreekt echter enige administratie, waardoor ik alleen maar kan gokken dat ik op 3 mm heb gebreid. En ergens in mijn telefoon vond ik ‘X aantal toeren na meerderingen’, en nu vraag ik me af of dat hierover ging. Niet handig. Maar nog steeds: heel fijn project.
Verder ben ik vooral bezig aan een dubbelgebreide sjaal. Waar ik nog niks van ga laten zien. Vaak over getwijfeld of ik dat niet toch zou doen, want ik ben er trots op, wat ik in mijn hoofd had lijkt te werken en ik krijg er positieve reacties op van mensen die ’m in het echt zien. En het voelt suf om er dan wel over te schrijven, ook al is het logisch dat ik erover schrijf in een post over waar ik mee bezig ben, want ik ben hier op dit moment verreweg het meest mee bezig. M’n nieuwste copingmechanisme, noem ik hem ook wel. Maar ook al maak ik me geen illusies over hoeveel mensen dit zien of over m’n ontwerpambities, ik ga het toch niet doen, want ik wil er een patroon van maken. Uiteindelijk. Ik bewaar hem (‘it lives in’ zeggen ze altijd zo mooi in Engelstalige breivlogs) in een projecttasje dat ik heb gekregen bij de Adventswap van De Maandag na de Zondag, waar ik voor de tweede keer aan mee heb gedaan. Ik had er eigenlijk helemaal geen tijd voor, maar het was toch weer leuk.
In dezelfde periode deed ik ook nog mee aan een kerstprojectkoor hier in de stad, het was mijn tweede keer. We zongen carols, maar bijvoorbeeld ook werk van Ola Gjeilo (Ecce Novum ♥) Ik was wel erg gelukkig met mijn ‘zangmaatje’. Niet dat ik haar van tevoren kende, maar er was nogal wat sneu gedoe met wie waar (niet) mocht zitten, en samen konden we daar in ieder geval om lachen. Veel mensen waren ook wel gewoon aardig en ik kom daar in de eerste plaats om te zingen (ik vind meerstemmig zingen erg leuk, maar een koor past op dit moment niet in mijn leven), maar toch.
Kerst zelf werd helaas een dieptepunt met toch weer een koortsstuip van D. Daarvoor was het meer dan twee jaar goed gegaan, dus we hadden er heel langzaam maar zeker wat meer vertrouwen in gekregen. Ook omdat het tot zes jaar als ‘normaal’ wordt beschouwd (tussen aanhalingstekens omdat wat we met haar meegemaakt hebben daar gelukkig zeker niet voor iedereen bij hoort) en we dat moment bijna hadden bereikt. Het was echt naar, de hele schoonfamilie getuige, een nachtje ziekenhuis ver weg voor de zekerheid, daarna nog weer dagen van strakke schema’s met temperaturen en paracetamol/Nurofen. En nu dus weer veel hernieuwde stress en zorgen.
Verder nog steeds druk met redactiewerk, maar wel veel minder dan eerst, want ik studeer ook nog in deeltijd aan de pabo. Waar ik hier volgens mij nog nooit iets over heb geschreven (terwijl ik in september 2023 ben begonnen). Er valt heel veel over te schrijven, maar het is voor mij nog steeds met veel twijfels omgeven. En ik heb natuurlijk te maken met veel andere volwassenen en kinderen, over wie ik hier niet zomaar van alles kan schrijven. Wel jammer, want het vraagt heel veel van me, maar ik maak ook veel leuke en mooie dingen mee. Ik ga op zoek naar een vorm.