2.

Leusden, 2007
EXAMINATOR 5: Ik neem aan dat je normaal gesproken wel wat besluitvaardiger rijdt?
NICOLE: Eh…
EXAMINATOR 5: Ik zou maar ja zeggen als ik jou was, want je bent geslaagd.

Daarna durfde ik nog steeds niet echt te rijden. Ik woonde in Utrecht op kamers, had geen auto tot mijn beschikking en maakte mezelf wijs dat ik die ook niet nodig had, want ik had een studenten-ov. Ik reed dus bijna nooit en al snel helemaal niet meer. M. reed destijds iets vaker dan ik (wat al snel was), maar had er misschien nog wel een grotere hekel aan.

Amersfoort, 2015
‘Met het CBR hebben wij niets te maken,’ zegt R. Hij kan me dat niet vaak genoeg zeggen. Net als: ‘Ik zou nu rustig de krant durven te gaan lezen.’ Hij is rij-instructeur, gespecialiseerd in rijangst en faalangst. Ineens had ik zo genoeg van mijn eigen angst. En van het openbaar vervoer. Ik kon met C. mee naar het ziekenhuis, maar kon haar niet met de auto brengen. Ik werd lastiggevallen in de trein. Ik viel bijna flauw omdat het zo druk was in de trein. Andere C. mocht een halfjaar niet rijden om medische redenen en ik mocht wel, maar deed het niet.

Al mocht het officieel, het leek me niet verstandig om zomaar in een auto te stappen en weg te rijden. Voor zover dat nog zou lukken. Vandaar R. Een van de beste beslissingen van dit jaar. En het is bizar snel gegaan. In september durfde ik hem amper te bellen en achter het stuur te gaan zitten. Ik was bang voor invoegen, dubbele rotondes, onbekende knopjes en lampjes, smalle straatjes, parkeren, hellingen, tegenliggers, oranje stoplichten en nog een heleboel dingen meer. Ik sliep er slecht van en kon zomaar ineens in huilen uitbarsten.

Nog geen drie maanden later reden we in onze eigen auto naar de schoonfamilie, meer dan honderd kilometer verderop. En over het Eemplein in de spits. En veel in het donker in de regen, wat M. mijn specialiteit is gaan noemen. Al die tijd heb ik het moeilijk gevonden om mensen duidelijk te maken hoe moeilijk autorijden voor mij was. Het wordt nu al moeilijker voor mezelf om me dat voor te stellen.

Misschien ben ik er nu gewoon meer aan toe. Ja, we hebben voor een automaat gekozen en nee, nog niet alles lukt altijd helemaal. Maar het gaat steeds beter en we hebben hopelijk nog veel meer tijd. Het is vaak gewoon heel leuk om samen met M. (en onze Vlaamssprekende navigatie ‘Genevieve’) ergens heen te rijden. Soms rijd ik en heb ik het idee dat ik bang zou moeten zijn, omdat ik dat zo lang ben geweest, maar voel ik tegelijkertijd dat ik het niet ben. En dat daar ook geen reden voor is.

In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is.

PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.