Dat het nog steeds gaat. Dat ‘laat ik gewoon eens proberen of het lukt’ hiertoe geleid heeft. En dat ik dat soms nog steeds ergens over kan zeggen. Dat veel opdrachten zo leuk zijn. Dat hoewel die #tegendebakker-tweets wel herkenbaar waren, ze voor mij zeker niet aan de orde van de dag zijn. Dat ik een opdrachtgever daarin gerust moest stellen.
Dat ik dit jaar in mijn eentje naar meerdere feestjes durfde. En het vaak oprecht naar mijn zin had. Dat mensen op feestje 1 het roerend eens waren over wat ze goed aan mijn werk vonden. Dat ik op feestje 2 was, ook al was het nogal overweldigend (er was een confettikanon, champagne en voor iedereen een goodiebag), en dat ik uiteindelijk precies wist waarom. Dat ik op feestje 3 in verwarring raakte doordat zoveel mensen me enthousiast aanspraken, doordat mensen die ik niet kende mij herkenden. Dat dat kwam doordat I. mijn bundel had gekocht en aan iedereen had laten zien.
Dat ik soms zoveel werk heb dat ik keuzes moet maken. Dat ik keuzes durf te maken. Dat ik zoveel thuis kan zijn. Dat het te combineren is met andere dingen, ook al lijkt dat soms helemaal niet zo. Dat ik kerstvakantie kan nemen. Dat mensen per se willen dat ík bepaalde opdrachten doe. En daarom ook bereid zijn op me te wachten of me tegemoet te komen. Dat mensen me vragen stellen. Dat ik nog steeds nieuwe dingen leer. Dat ik serieus genomen word. Dat ik mezelf serieus durf te nemen. Dat ik vertrouwen krijg. Dat ik vertrouwen heb.
In de donkerste dagen deel ik 15 herinneringen aan 2015. In willekeurige volgorde, en zonder dat ik me druk probeer te maken over of dit wel echt dé momenten zijn en of ik ze wel goed over weet te brengen. Iedere dag een stukje, tot het 2016 is. Vandaag iets over mijn eenmanszaak Verhalenloket.
PS Dit is niet mijn eigen idee, maar dat van Marlou. Onder de hashtag #15of2015 vind je meer deelnemers.