Onze dochter is vandaag een maand oud. En wat een maand. De dochter is natuurlijk de leukste en de liefste, maar we moeten overal nog erg aan wennen. Ik ben nog nooit zo lang zo moe geweest. Ik kan vaak nog niet geloven dat ze er is, dat we nu moeders zijn, dat we dit kunnen, dat we haar mogen houden, maar het lijkt wel goed met haar te gaan.
Met mezelf ging het tot en met de allerlaatste dag van mijn zwangerschap prima (behalve dat ik gestruikeld was op straat en wekenlang een stel zeer indrukwekkende blauwe knieën heb gehad), waar ik heel dankbaar voor ben. Ik kijk heel positief terug op de bevalling, die helaas in het ziekenhuis moest plaatsvinden, maar die toch grotendeels is verlopen zoals ik hoopte. Ik kon het goed aan. Toen de adrenaline daarvan in de loop van de kraamweek wegebde werd het allemaal erg heftig en emotioneel, daar ben ik nu nog van aan het bijkomen. Maar dat gaat lukken.
Gisteren zei D. (*zwaait*) dat ze af en toe keek of er nog eens een nieuwe blog was verschenen. Toen kreeg ik er nog meer zin in, maar de tijd ontbreekt vaak, en de mogelijkheid (hoezeer E. ons ook op het hart drukte vast te oefenen zo veel mogelijk met een hand te doen, het is toch lastig typen met een huilende baby op je arm). Deze blog is mede mogelijk gemaakt door M., die even boodschappen is gaan doen met de dochter in de kinderwagen. Ik mis ze nu al.
Soms drijft er zowaar een roze wolkje voorbij.
Mooi! Heel erg gefeliciteerd :)