Tas

‘En eilieve, die tas is zó belangrijk, zo belangrijk als je hoofd. Een man kan zich dat gevoel nooit indenken: laat ik er straks om denken dat mijn hoofd nog op het dressoir staat.’

DIGITAL IMAGE

Er is een naaimachine in huis gekomen. Ongeveer zo onverwacht als dat klinkt. Ik wilde er al langer een, maar was vanwege de meestal niet zo gelukkige combinatie van Nicole en onbekende elektrische apparaten nogal bevangen door keuzestress en faalangst. Ondertussen wist mijn tante dat er op haar werk nog een naaimachine stond die niet meer gebruikt werd. Ze vroeg of ze die niet over kon nemen, waarop haar baas zei: ‘Als ik jou was, zou ik hem gewoon achter in mijn auto zetten.’ En zo geschiedde.

En nu ben ik maar gewoon begonnen. Na het eenvoudigste der eenvoudige rokjes (waarbij desondanks in eerste instantie alles verkeerd ging wat er maar verkeerd kon gaan), wilde ik een tas maken. En natuurlijk vond ik een patroon dat eigenlijk nog te moeilijk was. ‘Als je al wat ervaring hebt, werk je ze binnen de 5 uren af!’ Ervaring: geen. Vijf weken kwam dan ook meer in de buurt. En dat terwijl ik voor de versie zonder rits had gekozen. Vooral de hoekjes bij de (met veel pijn en moeite zelfgemaakte) paspelband zijn niet om aan te zien en ik heb al veel geoefend met stiksels lostornen. Maar we zijn vertrokken!

Citaat: Annie M.G. Schmidt, ‘We zijn met onze tas verkleefd’. Uit: Alleen voor dames, Amsterdam: Querido, 2011. (aanrader,
zeker ook de column waarin ze een nieuwe keuken gaat uitzoeken!).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *