Ze is aan het wennen op de crèche en ik ook. Ze werd rondgedragen toen ik haar kwam halen. Ze wordt erg graag rondgedragen. Ik kwam haar erg graag halen. Er waren geen andere baby’s, de grotere kindjes vonden het heel interessant en wilden haar aaien. Dat was even slikken, want ze waren nogal snotterig. Ze kwamen meteen met speelgoed aanzetten en waren teleurgesteld dat ze daar niets mee deed.
Mijn redacteursogen doen pijn van de taalfouten in de verslagjes, maar het is belangrijker dat ze lief voor haar zijn en goed voor haar zorgen. ‘Je heb heel veel knuffel gekregen’ stond erin. Een leidster vroeg verward naar onze herkomst omdat ze S.’ naam kende uit haar eigen cultuur en concludeerde toen opgewekt: ‘Nou ja, dat is makkelijk voor mij.’
Op termijn is dit voor iedereen het beste, ik sta nog steeds achter wat we hebben bedacht, maar nu is het vooral moeilijk. Daar weggaan ging nog wel, thuis zijn zonder haar is erger. Het schuldgevoel als ze er dan wel is en ik niet op mijn best het ergst.
Ik reed voor het eerst alleen met haar in de auto en zeker na de aanrijding is dat zo moeilijk, maar het moet. Op de plaats van bestemming werd ze met gejuich ontvangen, dat hielp. Mijn moeder ging boodschappen doen zodat P. ook even alleen met S. kon zijn. Achteraf vertelde ze dat S. ‘maar’ twee keer een halfuurtje had geslapen en ik zei: ‘Wow, twee keer een halfuur?’ Het was jammer dat een van die halve uren precies was toen mijn moeder boodschappen was gaan doen zodat P. ook even alleen met S. kon zijn.
Ze deed alles wat ze moest doen op het consultatiebureau en weegt weer een kilo meer. De arts dacht dat M. en ik zussen waren en dat vond ik erg vervelend, want ik heb toch al het idee dat ze ons anders bekijken, dus laat dat dan in ieder geval op basis van de juiste informatie zijn. M. was erger beledigd doordat de arts dacht dat ze uit Limburg kwam. De arts bood wel meerdere keren haar excuses aan en het was grappig dat ze duidelijk niet wist tot wie ze haar vragen over de borstvoeding moest richten. Daarna plaste S. alles onder en moesten er plastic zakjes worden gehaald voor alle natte spullen.
Ze probeert zo veel mogelijk vingers tegelijk in haar mond te stoppen en gaat huilen als het niet goed lukt. Ze draait liggend op haar rug zo negentig graden. We denken het begin van omrollen te zien. Ze grijpt de spijlen van haar wiegje vast, ik weiger dat op te vatten als teken dat het ooit te klein zal zijn voor haar.
Het is veel leuker om in bad te gaan als je niet door een van je moeders in een soort houdgreep hoeft te worden genomen, maar zelf mag zitten in een badzitje. Ze zat erin als op een troon en vond het heerlijk dat we haar hoofdje insmeerden met slaolie (tegen berg). De babyspa was weer geopend.