We halen luid en duidelijk adem zodat ze weet dat wij ook in bed liggen. Dat is nu vaak voldoende, een heel verschil met toen ze nog alleen op ons wilde slapen. Daar waren we toen veel te moe voor, maar in retrospectief had het wel wat. Nu ben ik vaak bang dat ik niet wakker word als ze me nodig heeft, ook al slaapt ze bij ons op de kamer. Vandaar dat ik me best een goede moeder voelde toen ik wakker werd, haar op haar handje hoorde sabbelen (dat is een hongersignaal) en haar te eten gaf.
Ze begint langzaam maar zeker te spelen. Ik was even de kamer uit geweest en ineens zag ik haar tegen haar boxspiraal slaan. Ze kan haar giraffeknuffeltje vastpakken. Haar eigen hand, zonder dat ze lijkt te beseffen dat het haar hand is. Ze vindt het nog altijd fijner om in de box te liggen als er iemand naast blijft zitten.
Ik heb haar helemaal alleen in bad gedaan. Ik ben best een beetje jaloers op de ouders die vragen hoelang een baby eigenlijk in bad mag, want meestal vindt S. het vreselijk en halen we haar er snel weer uit. Afdrogen en aankleden vindt ze minstens net zo erg, dus het is niet bepaald leuk om haar in bad te doen. Maar het lukte wel en ze was voor haar doen supervrolijk tijdens het afdrogen. Waarschijnlijk een binnenpretje, want vervolgens poepte ze een hydrofieldoek onder.
Ze kan nu zo spraakzaam zijn. Wij praten braaf terug. O, en als ze lacht als ze me ziet. Ze lacht best vaak als ze me ziet.
Mooi deze stukjes! Fijn lezen.