Soms lijkt ze terug te zwaaien als wij naar haar zwaaien. Mijn moeder beweerde al langer dat ze dat deed, maar ik geloofde het eerst niet. Nu denk ik het soms ook.
Ze eet nu zo een hele banaan ‘s ochtends. We moeten eigenlijk meer afwisselen met ander fruit, maar zeker als ze niet thuis is, is een banaan zo makkelijk. Afgepast, en wie die dag voor haar zorgt, kan hem prakken. Van de week heb ik haar wel bewust een appel gegeven.
Het is nog lastig om van al die borstvoeding naar vast voedsel te komen. De meningen over wanneer en hoe dat zou moeten verschillen enorm. Toen we met zes maanden naar het consultatiebureau gingen, werd daar gewoon gezegd: ‘Hoeveel voedingen krijgt ze nog? Zes? Dat zouden er drie moeten zijn, kijk maar in dit schema.’ Dat vond ik zo belachelijk dat ik er niet eens op in ben gegaan. Het komt ongetwijfeld, maar niet van de ene op de andere dag van zes naar drie, niet volgens hetzelfde schema als kinderen die de fles krijgen. Ze groeit volgens ons goed. Het is lastig en fijn tegelijk dat we het verder zelf mogen uitzoeken, dat we pas met 11 maanden terug hoeven te komen op het consultatiebureau (hoewel we eerlijk gezegd het aanbod voor een extra afspraak ‘voor het eten’ beleefd hebben afgeslagen). Ze eet (knoeit met) wat brood en rijstwafel, en eet ‘s avonds een uitgeklede versie van ons avondeten. Meestal weinig, we moeten het ook beter timen. Vaak lijkt ze al te veel honger te hebben en wil ze alleen nog maar de borst. We geven haar soms wat water, zeker nu ze weer zo aan het hoesten is. We hebben een antilekbeker gekocht waar ze nog niets uit krijgt (en M. ook niet), maar met een gewone beker gaat het ook. Ze drinkt als een zebra bij een drinkplaats, ook al houden we de beker schuin.
Vanmorgen kwam ze me zoeken en tijgerde ze achter me aan toen ik wegliep. Het was niet omdat ze mij zo lief vond, ze bleek te willen drinken. Het is dichter bij het punt dat ik niet wil bereiken dan ik ooit dacht te komen: dat ze aan komt lopen, zegt dat ze wil drinken en mijn trui omhoog probeert te trekken.
In een eerdere versie van deze post stond: ze gaat nog niet zelf zitten, hoewel iedereen al een paar weken roept dat ze het bijna kan. Ze kan het sinds een week, en het is ongelooflijk hoeveel beter het al gaat, hoeveel rechter ze zit. Ze lijkt heel groot ineens. We moeten de box omlaagzetten en misschien ook het voetenplankje van de kinderstoel. Ze is erachter gekomen dat ze zich daartegen af kan zetten en zo op haar billen op en neer kan stuiteren. Ze houdt sowieso veel van op en neer stuiteren.
En van ontdekken. Met dat kleine wijsvingertje van haar wil ze alles aanraken. Het kleinste stofje op de vloer. Een moedervlek van mij.
We zijn alle drie ziek geweest (zij gelukkig nog het minst) en dat was zwaar. Ze sliep weer niet door en vroeg naar bed kan ook na acht maanden eigenlijk nooit, want dan is ze nog wakker. We zijn moe. Ze wil soms de hele reeks dingen die moeten gebeuren voor we ‘s ochtends de deur uit kunnen niet (niet worden gewassen, verschoond, aangekleed, ingesmeerd met zonnebrand, niet in de wagen zitten). Verschonen wil ze eigenlijk de hele dag niet, best gevaarlijk als ze niet blijft liggen. We proberen haar af te leiden met een speelgoedje of een leeg pakje billendoekjes, maar dat lukt niet altijd.
We gaan niet op vakantie, omdat de stress over hoe dat zou zijn en moeten groter is dan ons enthousiasme erover. We zijn het erover eens dat dat een goede reden is.
Ik kan nog steeds zo verbaasd zijn over het feit dat ze bij ons is. Al acht maanden.