Vandaag wordt ze 1 jaar.
Wat een jaar.
Ik heb me nog nooit zo geliefd gevoeld en zo eenzaam.
Zo sterk en zo onzeker.
Zo mooi en zo lelijk.
Ze is nog steeds de liefste en de leukste. Gisterochtend vroeg wilde ze ineens weer alleen op mij slapen, tussen ons in liggen was niet genoeg. Ik lag me onder haar te verwonderen over hoe slecht dat inmiddels past en hoe weinig ze zich daarvan aantrok.
Ik ben nog nooit zo moe geweest. Een van de dingen die ik met name het eerste half jaar echt niet meer kon horen (naast haar gekrijs): dat ik gewoon lekker met haar mee moest slapen en/of vroeg naar bed moest gaan. Ze sliep overdag meestal exact een half uur, en we waren gerust een uur bezig om haar zover te krijgen. Op mij sliep ze vaak wel wat langer en de draagzak maakte dingen draaglijker, maar daar rustte ik niet echt van uit. De dag was verdeeld in blokken van drie uur, waarvan ongeveer een uur voeden, dan nog verschonen… reken je mee? Het was toch niet alleen mijn gevoel dat er zo weinig tijd overbleef voor andere dingen. En ‘s avonds sliep ze hoe dan ook niet in haar eigen bed. En dus kon ik altijd pas slapen na de laatste voeding vanuit bed, zo rond 23.00 uur (en dan maar hopen dat ze daarna wel ging slapen). Ik was al blij als ik daarvoor met haar op de bank kon liggen in plaats van dat ze rondgedragen wilde worden. Als ze niet huilde, zodat ik in ieder geval wat tv kon kijken. En dat maandenlang. Zo vaak met een hand geprobeerd wat te eten terwijl ik haar aan de borst had. Zo vaak gedoucht met oorverdovend gekrijs op de achtergrond. Natuurlijk is zo’n klein baby’tje schattig en is het prachtig om haar ontwikkeling van zo dichtbij te mogen volgen. Maar ik vind het dus wel fijn dat ze zich inmiddels al een klein beetje ontwikkeld heeft.
Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze zich niet meer kunnen voorstellen hoe het was toen [naam kind] er nog niet was. Dat lukt mij heel aardig, maar ik wil dan wel de nadruk leggen op ‘nog’. Want ze hoort voor altijd bij ons en wat maakt me dat gelukkig.
Kom maar op met alles wat we nog meer mee mogen maken.