Het zo druk hebben dat je moet kijken welke facturen je hebt verstuurd om je te herinneren wat je allemaal gedaan hebt, is dat een goed of een slecht teken? In ieder geval kwam er weinig van bloggen. Week 3 en 4 liggen nog altijd te wachten in mijn conceptberichten na de voortvarende start met week 1 en 2, en inmiddels is het al week 9… De hoogste tijd voor een uitgebreide update!
De vorige keer schreef ik al over de cursisten van ‘Ontdek je schrijftalent’. Er zijn weer een paar mensen die de cursus hebben afgerond, en er hebben zich ook weer behoorlijk wat nieuwe mensen gemeld met hun eerste opdrachten, dus dat loopt behoorlijk door. Het is meestal heel leuk en dankbaar werk, maar wel ook tijdrovend en soms lastig in te passen in mijn drukke schema. En dat is dan weer moeilijk te begrijpen voor sommige mensen, dus hm… het blijft een beetje schipperen!
HarperCollins heeft strakke schema’s (superfijn, ik weet altijd waar ik aan toe ben), dus het boek over Mischief Bay ligt al weer een tijdje achter me. Het was een leuk boek, eigenlijk vooral omdat het moeilijke dingen niet bagatelliseerde. Het volgende boek dat ik voor HarperCollins mocht redigeren, vond ik nog leuker. Het was wel redelijk gênant hoe laat ik erachter kwam dat ik al eens eerder een boek heb geredigeerd dat zich in dit plaatsje afspeelt. Het kwam me ergens wel bekend voor, maar voordat ik het echt besefte, daar gingen heel wat pagina’s overheen! The Summer Hideaway gaat over een oude, ernstig zieke man die met zijn privéverpleegster terugkeert naar Avalon, en dan vooral naar Camp Kioga, waar hij de zomers van zijn jeugd doorbracht. Het boek keert ook echt terug naar die zomers in de jaren veertig, erg leuk om te lezen. En die privéverpleegster heeft natuurlijk ook zo haar eigen verleden. Oké. Voor een redacteur ben ik echt belachelijk slecht in vertellen waar boeken over gaan, maar het was een van de leukste boeken die ik de laatste tijd voor HarperCollins heb geredigeerd. En nu ben ik al weer begonnen aan het volgende boek, dat duidelijk ook uit een serie komt, maar ik geloof niet dat die mij bekend is.
Ik noemde vorige keer ook al even het nieuwe deel van Het leven van een loser, dat ik mocht redigeren voor De Fontein Jeugd. Daarbij weet ik wel een beetje wat ik kan verwachten, en dat bedoel ik positief: de vertaling van Hanneke Majoor is eigenlijk altijd op tijd en goed, en ik vind het grappige boeken (daar maak ik me altijd een beetje zorgen over in verband met de doelgroep, blijkbaar heb ik dezelfde humor als een jongen van tien?!). Erg fijne opdracht dus!
En ik mocht nog een fijne opdracht doen voor De Fontein Jeugd: 100% Coco – New York, het derde deel uit de serie van Niki Smit. Ik heb alle delen mogen redigeren en een paar van haar andere boeken, en dat doe ik gewoon heel graag. Ik vond mezelf nooit de meest voor de hand liggende kandidaat vanwege de thema’s in haar boeken (mode en jongens), maar ik leer bij ieder boek bij, haha. En ik heb echt een klik met de personages en met Niki, haar enthousiasme werkt voor mij heel aanstekelijk. Voor zulke opdrachten heb ik veel over. Ik word er gelukkig heel vaak aan herinnerd waarom ik dit werk doe, wat ik er zo leuk aan vind, maar dit is zeker ook zo’n reminder.
Tot hier valt het wel mee met het aantal opdrachten, hè? De belangrijkste reden dat ik zulke lange dagen maakte en ook behoorlijk veel in de weekenden gewerkt heb, moet dan ook nog komen: het beruchte psychiatrieboek. In mijn vorige blog was ik er net aan begonnen en de laatste bestanden heb ik pas vorige week vrijdag ingeleverd. De meeste van mijn opdrachten lopen wat korter en dit was een erg omvangrijke; dat maakt het lastig om ermee te schuiven of om even snel een inhaalslag te maken. Ik kan en wil er niet al te veel over kwijt, maar het was een behoorlijke uitdaging en bij vlagen ook wel frustrerend, omdat mijn mogelijkheden beperkt waren vanwege het stadium in het productieproces en mijn gebrek aan inhoudelijke kennis (al worden in dit soort boeken vaak dezelfde beroemde onderzoeken aangehaald, daar ken ik er inmiddels best veel van!). Bovendien staat in zulke boeken altijd wel een hoofdstuk over stress, en daar word ik dan nog gestrester van! De opdrachtgever was tevreden en ik heb denk ik ook best wat kunnen bijdragen, maar ik weet niet, het had misschien beter gekund.
Doordat er zoveel tijd ging zitten in het psychiatrieboek, moest ik me haasten om een andere opdracht nog op tijd af te krijgen (gelukkig had februari een dag extra!). Dit was een wat minder inhoudelijke klus: stukjes nieuw vertaalde tekst op de juiste plekken in een hoofdstuk plakken en aangeven welke vraagstukken in de nieuwe editie niet meer voorkwamen. Het ging om een boek over een natuurkundig onderwerp, dus er viel voor mij sowieso weinig aan te begrijpen/bij te dragen. Zulk soort klussen vind ik heerlijk ter afwisseling, want je hoeft minder zelf te verzinnen, het is vooral een kwestie van goed kijken. En dus kan ik dan nog eens met een half oor naar een muziekje of een radiodocumentaire luisteren. Daardoor was het na die weken keihard werken toch nog vol te houden. Mijn aanraders: deze, over een islamitische scoutinggroep en deze, over het Land van Ooit.
De rest van deze week heb ik geprobeerd het wat rustiger aan te doen, dat was ook echt wel nodig. Al hebben de cursisten daar uiteraard geen boodschap aan en heb ik stiekem al weer best veel gelezen en voorbereid voor komende opdrachten. Waarover een volgende keer meer!