Een fotoalbum maken voor S.
We hebben twee fotoalbums voor S. gemaakt. Eentje van haar eerste maanden, en eentje met de foto’s van 2017. En we hebben een paar keer wat losse foto’s afgedrukt. S. vindt het heerlijk om foto’s te kijken, dus we hebben een paar boekjes met van die insteekhoesjes gevuld zodat ze dat ook zelf kan doen. Nu moeten we natuurlijk ook nog een album maken van 2018, maar toch. Daar is M. trouwens ook al aan bezig.
Naar het Utrechts Archief
Ik ben er zowaar een keer heen geweest, in augustus alweer. Het was een… aparte ervaring. Zo werd ik behoorlijk onvriendelijk ontvangen, want tussen 12.00 en 13.00 bleek je geen stukken te kunnen aanvragen en het was bijna 12.00 uur toen ik daar aankwam. Ik vroeg hoe ik dat had kunnen weten, maar daar kwam geen antwoord op. Die vrouw vond het volgens mij heel klantvriendelijk van zichzelf dat ze toen op haar eigen account alsnog een paar dingen aan ging vragen, maar ik wist natuurlijk nog niet precies wat ik moest hebben en ze deed dat zo gehaast dat het uiteindelijk allemaal net het verkeerde bleek te zijn. Daardoor wist ik daarna iets beter wat ik dan wél aan moest vragen, maar het bleef toch een beetje trial-and-error. En de student-medewerker kopieerde zeer beroerd, à 50 cent per A4’tje. Het was heel interessant om daar een keer te zijn, en er was dus inderdaad het een en ander over mijn onderwerp terug te vinden. Het mooist waren zijn eigen verklaringen in processen-verbaal. Natuurlijk zijn die ook allemaal in een bepaalde vorm gegoten, maar ik had toch het idee dat ik daardoor dichter bij hem kwam. Ik weet nu alsnog niet wat ik er verder mee ga doen, trouwens. Ik heb door al het gedoe daar ook nog niet alles kunnen uitzoeken wat ik van plan was, na een paar uur wachten en lezen over bedorven vlees was ik er klaar mee. Het goede nieuws is natuurlijk dat die stukken daar gewoon blijven liggen. Het slechte nieuws is dat ik iets meer hulp had verwacht van de mensen daar. Ik bedoel, ik snap dat het in niets lijkt op Verborgen verleden, waarin ze altijd iets zeggen als: ‘BN’er X wordt bijgestaan door archiefmedewerker Y’, terwijl in werkelijkheid archiefmedewerker Y al het werk heeft gedaan en BN’er X alleen maar even langskomt om te proberen een stukje voor te lezen uit een interessant document, maar ik had wel verwacht dat ik bijvoorbeeld zou kunnen zeggen: ‘Ik weet dat deze persoon dan en dan failliet is gegaan, het faillissement is uitgesproken door deze rechtbank, waar zou ik daar meer informatie over kunnen vinden?’ En dat zij dan zouden zeggen: ‘Dan moet je dit deel van het archief hebben, en dat kun je op deze manier doorzoeken.’ Het was nu alsof ze alleen maar daar waren om stukken op te diepen uit het archief, en alsof ik dus al precies moest weten welke stukken ik moest hebben. Wat ik dus niet weet. Misschien was ik er op een verkeerde dag.
Haakpatroon uitwerken
Het is een breipatroon geworden, maar hier ben ik echt ver mee. Ik heb een sample gebreid, ik heb het patroon uitgewerkt en ik ben nu bezig met een paar testbreiers. Alles is nieuw voor me, het is een slechte tijd testers te vinden door de feestdagen en het loopt dan ook nog niet al te soepel. Mensen hebben zich verkeken op het patroon of laten überhaupt niets meer van zich horen. O, en ik heb het voor elkaar gekregen om een gigantisch schema te laten verdwijnen in de krochten van internet, en denk maar niet dat de (betaalde!) site daarop iets laat horen. Maar het patroon is er in principe, en door de weinige feedback die ik tot nu toe wel heb gekregen, wordt het alleen maar beter. En ik word er zo gelukkig van, van het feit dat ik het heb bedacht en geschreven, van de mensen die dan reageren met: ‘Ik kan het patroon helaas niet voor je testen, maar je moet het me echt laten weten als je het publiceert!’ (Ik had er geen idee van, maar dat is dus blijkbaar een ding op Ravelry, dat mensen dan om een zogenaamde ‘earburn’ vragen). Van dat ik dit echt helemaal zelf kan doen, ik kan het straks gewoon online zetten en dan kunnen mensen het kopen. Ongeacht of mensen dat dan ook gaan doen. Ik geloof dat ik nu nog beter snap waarom mensen voor uitgeven in eigen beheer kiezen. Ik hoop dat ik het patroon nog kan publiceren voor de baby geboren wordt. En dat er meer zullen volgen.
Minder werken
Hm, dit ging wisselend. Toch weer regelmatig ‘s avonds en in het weekend moeten werken. Soms liep m’n planning in de soep doordat er iets gebeurde (meestal iets met een ziek kind), soms liet ik ‘m in de soep lopen door te weinig discipline. Door de zwangerschap was en ben ik extra moe, zijn er extra afspraken. Ik heb ook getwijfeld dit jaar of ik ermee door moet gaan, of in ieder geval of ik er zo mee door moet gaan. Ik heb weer veel mooie opdrachten mogen doen in 2018 en sommige dingen zou ik zonder meer altijd willen blijven doen. Ik zou trouwens ook niet weten wat ik anders zou willen en kunnen en hoe ik dat praktisch geregeld krijg. Maar het moet wel haalbaar blijven, qua tijd, financieel… Ik moet wel kwaliteit kunnen blijven leveren en afspraken kunnen nakomen. Nu heb ik natuurlijk eerst verlof en dan een baby, dus ik heb alle beslissingen daarover voorlopig voor me uitgeschoven. Die luxe heb ik gelukkig ook, en daar ga ik gebruik van maken. Wat dat betreft komt het minder werken nog, want ik ben sinds kerst met verlof en neem ook wat langer verlof dan bij S. Vanaf 1 juli hoop ik weer wat werk op te kunnen pakken en ook dan hoef ik niet meteen te weten hoe en wat. Het komt allemaal wel. Jaren geleden zei ik dat ik mijn geld het liefst zou verdienen met redigeren, schrijven en handwerken. Tot nu lukt het voornamelijk met redigeren, maar misschien zijn er best mogelijkheden om het meer te verdelen.
Thuis zijn in ons nieuwe huis
Dit is best goed gelukt. In ieder geval woon ik hier graag en wordt het steeds moeilijker om me voor te stellen dat we in ons appartement woonden. Ik vind het moeilijk dat we voor veel (klus)dingen afhankelijk zijn van anderen, en ik blijf het een hele verantwoordelijkheid vinden. Maar het is een heel fijn huis, en we hebben best het een en ander bereikt. Eigenlijk hebben we vooral ook veel uitbesteed, voor ons een hele stap, maar het helpt. De nieuwe meubels staan. We hebben de tuin laten doen. Dat was wel nodig ook, nadat de buxusmot alles aangevreten had (de oude bewoners hielden nogal van buxus). De tuin is nu ook een stuk veiliger, we hebben de vijver eruit laten halen en de uitgang is verplaatst, waardoor we nu niet meer panisch om een hoekje hoeven te gluren of er iets aan komt terwijl we half naar beneden storten met onze fiets. En zelfs ik, binnenzitter eersteklas, vind het fijn om een tuin te hebben. Om zo naar buiten te kunnen stappen. Dat S. een zandbak heeft en M. overal vogelvoer ophangt. Dat we laatst in onze eigen tuin een sneeuwpop konden maken. Het komt wel goed met die tuin, desnoods laten we de hovenier zo nu en dan terugkomen. We hebben ook eindelijk de glazenwassers weten te strikken (de oude bewoners haalden halsbrekende toeren uit om de ramen zelf te kunnen lappen, op het dak klimmen en zo, ons niet gezien) en zelfs een schoonmaakster. Dat laatste is misschien wel de grootste stap. Het heeft zo lang geduurd voor ik daaraan toe was. Het is een goede beslissing, want het lukte ons nu al niet en we hebben straks twee kinderen, we willen niet elk vrij moment besteden aan schoonmaken of stressen over hoe ons mooie huis vervuilt, maar het is ook moeilijk. Ik vind dat ik het eigenlijk allemaal zelf moet kunnen/doen. Er komt een vreemde in je huis. Maar ik hoop dat het dit jaar nog meer rust gaat opleveren en minder stress.