Tong
Je komt er altijd net te laat achter
dat de postzegels van tegenwoordig
zelfklevend zijn.
Als je jezelf naar me opstuurde,
zou ik je in de stabiele zijligging leggen.
Ditmaal niet om te oefenen voor mijn EHBO-diploma,
maar om je nog eens aan te mogen raken.
En dat je dan voor één keer mee zou werken,
heel stabiel zou liggen wezen op mijn keukenvloer.
Ik zou me naast je kunnen vlijen
zonder me te snijden aan je woorden,
proeven dat je heus toch ook van mij –
maar misschien dat ik je ook wel
stiekem stikken liet.
Bovenstaand gedicht won gisteren niet de VUmc-poëzieprijs. Wel bij de beste tien uit bijna 350 inzendingen, maar dus niet bekroond. Het is samen met de andere genomineerde gedichten gepubliceerd in dit boek.
De uitreiking op het symposium Literatuur & Geneeskunde viel een beetje tegen. Misschien hadden ze beter iets minder lichaamsdelen kunnen uitkiezen en zich iets meer kunnen richten op literatuur (en oké, geneeskunde, als het dan per se moet) in plaats van op vieze filmpjes.
De voordracht bleek geen voordracht door de dichters zelf, maar door John Jansen van Galen van Met het oog op morgen. Daar had ik niet op gerekend. Het was ongetwijfeld goed bedoeld en een eer dat hij het voorlas en zo, maar er waren tien zeer verschillende gedichten genomineerd en hij las ze allemaal hetzelfde voor (logisch, hij is één man). En dat is natuurlijk nooit hoe je het zelf had willen doen.
De muziek door Corrie van Binsbergen en band was wel erg mooi, met verrassende ‘instrumenten’ als zo’n plastic slang die je rond moet draaien om er geluid uit te krijgen. Ze begeleidden ook de voordracht van de gedichten. De presentatrice was daar kennelijk zo door gegrepen dat ze zei dat het met zulke muziek zelfs slechte gedichten om aan te horen waren. Goh, bedankt… Corrie haastte zich toen overigens wel om te zeggen dat dat bij de genomineerde gedichten absoluut niet aan de orde was. Ik had graag gehoord wat ze bij mijn werk bedacht hadden, maar helaas was mijn gedicht als enige niet op muziek gezet. Ik denk omdat het vlak voor de pauze werd gelezen, als geruststelling na het allergruwelijkste filmpje van allemaal (geen idee verder, er werd van tevoren voor gewaarschuwd, dus ik heb niet gekeken).
Een mooi, best heftig gedicht, Nicole. Proficiat met het bereiken van deze top-tien! Mijn gedicht was een van de ongeveer 349 andere inzendingen, best veel trouwens voor een nieuwe wedstrijd. Het symposium was kennelijk geen onverdeeld genoegen voor je. Maar je staat wel op de website van het VUmc en in het boek.