Ik heb het gehaald!
Mijn tijd was 1:09:40. Ik had gehoopt onder de 70 minuten te blijven, en dat is dus gelukt. In werkelijkheid was ik zelfs nog iets sneller, want de tijdregistratie bij deze wedstrijd is handmatig. Zoals de organisatie het vorig jaar formuleerde, toen iemand paniekerig in het gastenboek meldde een startnummer zonder chip te hebben ontvangen: ‘Onze tijdregistratie werkt zonder chip, maar wel heel nauwkeurig.’ :) Ik startte vrij achteraan (expres, want ik start altijd langzaam), dus het duurde ruim een minuut voor ik over de start kwam.
Het was héél warm (goh). Er werd dus ook van tevoren omgeroepen dat je al het water aan moest pakken en rustig aan moest doen. Beide was makkelijker gezegd dan gedaan. Zie je mij al hardlopend water drinken? Precies, dat wordt natuurlijk niks. Ten eerste hadden ze van die zogenaamd heel handige zakjes die je met je tanden open kunt scheuren (die kreeg ik uiteraard nauwelijks open), ten tweede ben ik altijd heel goed in water in mijn luchtpijp gieten. Misschien moet ik daar ook op trainen! Gelukkig waren er ook bekertjes, schattige kinderen die een eigen drinkpostje langs de route waren begonnen en mensen die hun tuinsproeier op de weg hadden gericht.
Mijn supporters stonden op twee verschillende punten langs het parcours. Dat was superfijn, want dan kon ik van de een naar de ander(en) lopen. In het tweede rondje leken ze alleen wel heel ver uit elkaar te staan, evenals de kilometerbordjes! Het eerste rondje ging nog, al voelde ik mijn hart alle kanten op fladderen van de spanning. Er waren toen al veel mensen die gingen wandelen en veel mensen die eigenlijk de tien zouden lopen hielden het blijkbaar na een rondje al voorzien. Dat kwam niet in me op, twee rondjes zijn twee rondjes! Nadat ik mijn fans in de finishzone gepasseerd werd het wel echt zwaar, ook mentaal. Ik liep zo ongeveer alleen, er stonden niet veel mensen meer langs de kant, ik begon een beetje misselijk te worden (ook vanwege dat water dat ik braaf probeerde te drinken maar waar ik dus steeds zowat in stikte :)) en het leek gewoon ineens nog ontzettend ver! Maar ook dat gevoel ging uiteindelijk weer voorbij, vooral toen ik ein-de-lijk bij de man in het oranje T-shirt en de man in het blauwe T-shirt was, die een hele tijd in de verte voor mij hadden gelopen. Ik haalde ze in en zag ineens dat ze ook een groen nummer hadden, en dus ook voor de tien kilometer gingen. Ik was niet eens de laatste!
Van tevoren had ik gedacht dat ik misschien laatste zou worden en dat ik dat niet zo erg zou vinden, omdat ik de wedstrijd vooral uit wilde lopen, maar toen ik eenmaal bezig was, wilde ik natuurlijk liever toch geen laatste worden. Is ook nog gelukt! Het laatste doel was blij over de finish gaan, wat niet moeilijk was onder aanmoediging (‘Kom op, Nicole, eindsprintje!’) van mijn supporters. En daarna viel ik niet eens flauw, maar zoog ik heel profi op een partje sinaasappel.
Ik vrees alleen een beetje voor de foto’s, volgens mij lijk ik nog het meest op een tomaat op pootjes. Maar dan wel een blije tomaat op pootjes :)