Het zijn stressvolle tijden hier. En dat is goed, want het betekent dat ik veel werk heb, maar het is ook… nou ja, stressvol dus. Moeilijk om rust te vinden en moeilijk om me niet dood te ergeren aan iedereen die lawaai maakt (er moet hier elke dag dringend iets gebeuren aan de straat of het plantsoen, aan iemands heg of huis). Aan iedereen die me lastigvalt. Dus als je een stel nepcollectanten bent of de politie die een uur na mijn melding dat er misschien een stel nepcollectanten is langs geweest terugbelt om te vragen of ze toevallig nog in de buurt zijn of iemand die zijn witte kat kwijt is of een kindje dat minstens een uur rondcrost in een oranje elektrisch autootje, blijf maar even uit mijn buurt.
Zondag nam ik even een break bij Struinen in de Tuinen. Het concept van dit festival: mensen stellen hun tuin open voor publiek en daar wordt dan een bepaalde act opgevoerd. Er is ook een binneneditie, Gluren bij de Buren. Veel over gehoord, nog nooit bezocht. Maar nu konden we gaan en we wilden graag De Koorts zien, een ‘Nederlandstalige indierockband’. De zanger kende ik van naam, hij heeft op mijn middelbare school gezeten, en we hadden online een paar liedjes van ze geluisterd. Best wel vaak zelfs, omdat we het zo tof vonden. Dus daar moesten we absoluut heen. Ik zie nu pas dat ze ook op de poster staan, dat zal van vorig jaar zijn.
Het was geweldig om daar een halfuurtje te spijbelen van alles. Iedereen was supergastvrij met koffie, thee, koekjes en bloemetjes op tafel. En ook in het echt waren ze enorm goed! Ze bewijzen voor mij dat het dus wel kán in het Nederlands: stevig, niet het suffe geneuzel waar de jury van DBSSW telkens weer voor valt. En dat terwijl ik altijd nogal kritisch ben op Nederlandse teksten. Hier vind je een filmpje van een van de nummers die ze zondag speelden.
Onze middag kon daarna al niet meer stuk, maar we zijn ook nog gaan kijken bij de theatersport van Voorheen met Matthijs (bonuspunten voor de groepsnaam!). Ik geloof dat ik het ook prima had gevonden als ik gewoon een tijdje bij die mensen in de tuin had mogen zitten zonder dat er iets gebeurde, maar het was toch wel vermakelijk. Vind de toepasselijke (ook geïmproviseerde) muziek trouwens altijd minstens net zo knap als het spel, in dit geval verzorgd door Luciën Greefkes.
Dit weekend zal er niet zo veel gestruind worden (al helemaal niet in tuinen van vreemden) wegens allerhande deadlines, maar dat haal ik later wel weer in.