Op 6 november 2016 trad ik voor het laatst op. Ik schreef er hier iets over. Ik was hoogzwanger en ik herinner me dat de organisatoren vroegen wanneer ik uitgerekend was en daarop een beetje deden alsof ik nog zeeën van tijd had, alsof het overdreven was dat ik had gezegd te zullen komen, tenzij de baby dan al geboren zou zijn.
Nu dacht (hoopte?) ik zelf ook steeds dat ik nog zeeën van tijd zou hebben. Ik voelde me heel goed en genoot erg van mijn verlof. Eerste baby’s worden gemiddeld het vaakst geboren tussen 40 en 41 weken zwangerschap. Ik was het laatst uitgerekend van iedereen van de zwangerschapscursus, om de een of andere reden was ik ervan overtuigd dat we die volgorde zouden aanhouden. Nou, en iedereen was nog zwanger, dus voorlopig was ik heus nog niet ‘aan de beurt’. Toen ik vrijdagavond laat weeën kreeg, terwijl ik de maandag daarop ‘pas’ uitgerekend zou zijn, was mijn eerste reactie dan ook: Hè, nee, niet nu al! Ik wilde heus wel dat onze baby uiteindelijk geboren zou worden, maar zou het helemaal niet erg hebben gevonden als het nog een weekje langer had geduurd.
Goed, die zaterdagavond was er dus een baby. Die binnenkort ineens jarig is. Het afgelopen jaar heb ik weinig geschreven en helemaal niet opgetreden. Ik ben nergens voor gevraagd en ook zelf niets geregeld. Of nee, dat is niet helemaal waar: ik had me voor één gelegenheid aangemeld, maar uiteindelijk bleek ik daarbij als ‘gepubliceerd auteur’ in een andere categorie te vallen, namelijk in de categorie die zich niet zelf kon aanmelden maar eventueel zou worden uitgenodigd. Wat dus niet gebeurde.
Ik heb het niet gemist. Zo. Daar staat het. Dat komt goed uit, want men heeft mij ook niet gemist. Ik krijg wel regelmatig de vraag of er een tweede bundel komt. Voorlopig niet, die kan ik nog lang niet vullen en de uitgever van mijn debuut is gestopt met het uitgeven van poëzie. Ik heb zeker nog wel ideeën voor blogs, gedichten en andere teksten, maar ik heb weinig zin om me bezig te houden met waar ik mijn gezicht moet laten zien en hoe ik me moet presenteren. Met mijn zenuwen. Met waarom sommige dingen maar niet lukken, wie er allemaal meer bereiken en waarom. Ik schrijf dit niet om te laten zien hoe goed en onafhankelijk ik wel niet ben, want het lukt me vaak helemaal niet om dat soort dingen los te laten. Maar niet alles kan, en zeker niet alles kan nu meteen. Optreden heeft kennelijk op dit moment voor mij helemaal geen prioriteit. Ik weet eigenlijk wel zeker dat dat een flink nadeel is bij het verwezenlijken van mijn ambities, maar dat is dan maar zo.