Vorige week vijf dagen in Londen geweest. Het was geweldig, met als hoogtepunt Matilda. Ga erheen als je de kans krijgt. En zorg ervoor dat je een beetje vooraan zit, want anders valt er waarschijnlijk teleurstellend weinig te zien – de zaal loopt bijna niet op. Rij C aan het middenpad kan ik warm aanbevelen in verband met de actie in datzelfde middenpad en de schommels die bij ‘When I Grow Up’ over je heen komen.
Een week later ben ik nog steeds enorm onder de indruk. Wat een fantastische show, met een ijzersterke cast. In Nederland moet je er regelmatig maar een beetje het beste van hopen als er kinderen meedoen, maar deze kinderen (en volwassenen)… wow. Blijkbaar was zo ongeveer de halve cast net nieuw, inclusief Matilda Shapland in de titelrol, maar daar was niets van te merken.
Ik was niet over alle verschillen met het boek van Roald Dahl even te spreken (van mij hoeft Matilda bijvoorbeeld niet zonodig ook nog eens helderziend te zijn), maar ik vond het wel ronduit briljant dat Mrs. Wormwood (Kay Murphy) in de musical gek is op ballroomdansen in plaats van op bingoën. Enter foute machodanspartner Rudolpho (Jason Winter). Miss Honey (Haley Flaherty) ontwikkelt zich wat meer en zingt prachtig en Miss Trunchbull (Craige Els) hoort natuurlijk een beetje eng te zijn, maar was vooral ook erg grappig: ‘Miss Honey, please understand that when I say “quiet, you maggots,” you are entirely included in that statement.’ Favoriet was de lofzang op het kogelslingeren en de strikte regels die daarbij komen kijken. En ‘Revolting Children’ en ‘My House’, de muziek en de teksten van Tim Minchin en Dennis Kelly in het algemeen en en en. Zo blij dat we gegaan zijn!