Lief Dagboek (9)

Maandag 2 september

M. is vrij, dus we kunnen de kindjes samen naar de crèche brengen. S. blijkt nu gelijk naar het peuterspeelzaalgedeelte te mogen. Pff, ze wordt zo groot. Het is aan de overkant van de gang en dus alleen voor de ochtenden, er gaat een juf van de crèche mee, en toch vind ik het best een mijlpaal. Maar het is ook fijn dat ze nu eindelijk mag, nu er veel kinderen vier zijn geworden. S. hoopte er zelf al op. Ze praat wel veel over de kindjes die nu niet meer naar de crèche komen (‘Toen we courgettesoep gingen maken was E. er nog.’) En ze blijken een hartverscheurend liedje te zingen als er een kindje weggaat, iets van: ‘Zeg maar dag met je hand, wat jammer dat je weggaat en je ons nu alleen laat.’ Ze zingt vast niet mee bij het daadwerkelijke afscheid, maar thuis krijgen we het allemaal te horen. Over liedjes gesproken, we vermoeden dat ze bij verjaardagen ook ‘Hankie pankie Shanghai’ zingen, inclusief spleetogen, want waar zou S. dat anders vandaan kunnen hebben? Niet oké. De manager zegt dat ze het zelf niet op haar repertoire heeft staan, maar dat ze eens zal rondvragen. Ze reageert welwillend, maar ook nogal onnozel (‘Ik dacht dat het gewoon een liedje in een andere taal was’). Ik ben toch blij dat ik het heb aangekaart.

’s Middags gaat M. naar de stad om kleren te kopen en ’s ochtends is ze ook al naar de kapper geweest. Ik baal dat ik niet mee kan naar de stad, maar ik moet echt werken. Ik zeg voor de grap dat ze maar foto’s moet sturen vanuit de paskamer, en dat doet ze, ze slaagt goed. S. heeft het naar haar zin gehad bij de peuters.

’s Avonds probeer ik mijn nieuwe laptop uit. Waardeloze avond, want het touchpad blijkt niet goed te werken. Ik kan de cursor wel bewegen, maar niet klikken. Weer het gevoel ‘dit kan ik er echt niet bij hebben’. Op z’n zachtst gezegd.

Dinsdag 3 september

We gaan vandaag naar mijn schoonmoeder en voor de verandering rijden we ongeveer zo laat weg als we hadden gepland en past alles nog steeds in de auto (net, we hadden eerder al speciaal gecheckt of de buggy en de kinderwagen er allebei in pasten). We luisteren onderweg de Efteling-cd, de kindjes slapen een deel van de rit allebei, en dus gaat S. bij aankomst keihard krijsen. De buurman van mijn schoonmoeder kijkt gealarmeerd, maar we zijn er!

De buren hebben sowieso niet veel geluk, want de buurvrouw komt een kijkje nemen, maar zodra ze D. aanspreekt, gaat die keihard huilen.

Na de lunch doe ik eerst een dutje en daarna werk ik op de laptop van mijn schoonmoeder. De rest gaat nog even boodschappen doen (S. is blij, want er zijn autowagentjes) en verder spelen de kindjes vooral. Misschien komt het door het andere speelgoed, maar S. kan zich altijd zo goed vermaken daar, heerlijk. Op een gegeven moment wordt ze echter wel wat ongeduldig: ‘Tante C., waar blíjf je nouhou?’ M’n zusje moest werken vandaag en arriveert vlak voor het avondeten. Het is best gek dat zij ook komt logeren, maar ook weer niet, de sfeer is prima. M’n schoonmoeder blijkt de superlekkere zoete-aardappelstamppot te hebben gekozen die wij ook vaak maken. Konden we haar er mooi van overtuigen dat de hoeveelheden uit het recept echt te klein zijn. Dat kostte moeite, maar het is gewoon echt zo.

Uiteraard gaan de kindjes meteen lief slapen nu we niet thuis zijn, zodat iedereen weer denkt dat we overdrijven. D. slaapt voor het eerst in het slaaptentje en dat ziet er erg schattig uit. Ik werk nog even en dan brei ik verder aan m’n grijze trui terwijl we naar We zien ons kijken. Het is een docuserie zoals ik ze graag zie, met een zwakke plek: de voice-over is zogenaamd St. Barbara, de patroonheilige van de mijnwerkers. Dat is net zo suf en gekunsteld als het klinkt.

Ik probeer wat minder met social media bezig te zijn. Daar merkt verder niemand iets van, want ik post bijna nooit iets, maar ik ben een enorme lurker en merk de laatste tijd dat het niet goed voor me is. Ik zie alleen maar mensen die wél dingen bereiken, boeken schrijven, banen vinden reizen maken, vrije tijd hebben. Ik word erg nerveus van de plannen voor zelfstandigen en de minachting van mensen, en ook van hoe keihard er wordt geoordeeld over en door makers op Instagram.

Woensdag 4 september

Eindelijk is het zover: we gaan naar de Efteling! We zouden eigenlijk al in juni gaan, aan het einde van mijn verlof, maar toen werd er meer dan 35 graden voorspeld en dat leek ons niet te doen, zeker niet met twee kleine kinderen. Nu is de weersverwachting erg slecht, maar we gaan toch. We willen om negen uur wegrijden bij m’n schoonmoeder en om vijf over negen rijden we weg, met drie auto’s, want iedereen wil vanavond weer naar haar eigen huis. M’n schoonmoeder alarmeert m’n zusje nog doordat ze achter haar auto aan lijkt te rennen (eigenlijk gaat ze de papiercontainer ophalen), maar dan kunnen we weg. Wij natuurlijk als laatst, want meer kinderen en meer spullen.

M’n schoonmoeder woont eigenlijk helemaal niet zó dicht bij de Efteling, maar wel iets dichterbij dan wijzelf. We rijden een keer een klein beetje verkeerd (zoals zo vaak als er twee zijstraten vlak na elkaar zijn), maar verder gaat het prima, we kunnen dicht bij de ingang en dicht bij de rest van het gezelschap parkeren.

Het park is net open. Zo fantastisch meteen met die muziek en iedereen die zich opmaakt voor de dag. Hier hoopte ik op, dat ik dit op een dag zou kunnen doen met m’n gezin. M. heeft het koud, dus ik leen haar mijn sjaal, maar het is vooralsnog droog! Eerst naar de wc (daar heeft S. natuurlijk geen zin in) en dan weet C. een afsteekje naar het Sprookjesbos, waarmee ze een hele meute mensen lokt, haha. Vorig jaar hebben we veel tijd doorgebracht in het Sprookjesbos, maar nu kan het S. niet zo boeien. Ze vindt het vaak eng om ergens naar binnen te gaan. Ze gaat zelfs in de buggy zitten, als een soort veilige plek, terwijl we vooraf twijfelden of we die überhaupt mee moesten nemen, omdat ze er normaal gesproken eigenlijk nooit meer in zit. De paddenstoelen vindt ze wel nog steeds leuk, en bij de Indische Waterlelies is ze gelukkig niet bang (‘Het lijkt wel een berengrot!’). De nieuwe kleren van de keizer had nog niemand van ons gezien en is heel leuk. M. wil net iets zeggen over dat de Sprookjesboom toch niet veel aan is als S. vol enthousiasme die boom vertelt hoe ze heet en hoe oud ze is (wat ze anders echt niet zo snel doet).

Maar daarna wil ze ergens in. Vorig jaar liep ze een trauma op in de Stoomcarrousel en wilde ze daarna nergens meer in, dus laten we eerst maar eens in de Stoomcarrousel gaan! Ze gaat meteen drie keer achter elkaar. Ik ben de eerste keer wel bang dat ze van een paard zal vallen, want ze zit er alleen op en m’n schoonmoeder blijkt er niet bij te mogen blijven staan, maar het gaat allemaal goed. Daarna gaan we naar Carnaval Festival, waar ze al vaak het filmpje van heeft gezien. Ook dat is leuk, al noemt ze het de traptreintjes omdat ze er met m’n zusje in gaat en die had gezegd dat ze samen in de traptreintjes zouden gaan.

Daarna gaan we lunchen. Ze hebben voor kinderen een soort torentje met een tomaatje, schijfje komkommer, broodje kaas, chocholadebroodje en appel, en zoiets is wel aan S. besteed. Ze hebben er trouwens ook lekkere broodjes gerookte zalm. Natuurlijk moet D. nu ook een voeding en moet iedereen weer naar de wc. S. heeft haar zinnen gezet op de speeltuin achter het restaurant, die inderdaad heel leuk is, dus die krijgen we weer bijna niet mee naar de wc en naar de afruimband (ondanks het feit dat het er een is met Pardoes en allemaal lampjes). Ze speelt een poosje in de speeltuin, waarbij een ander meisje denkt in S. een nieuw vriendinnetje te hebben gevonden, ze rent haar de hele tijd achterna en wil haar hand vasthouden. S. heeft daar meestal niet zoveel mee, maar het gaat nu vrij goed.

Eenmaal uit de speeltuin gaat het dan toch richting traptreintjes. S. kan nog niet bij de trappers, dus het is nog best zwaar voor C. Ze zien er allebei wel erg gelukkig uit. Daarna komen we bij de oldtimers, die zogenaamd van allemaal verschillende winkeltjes zijn, leuk gedaan. D. is wakker, dus die mag ook mee, in de auto bij C. en mij. Een van de hoogtepuntjes van de dag, ze kijkt er supervrolijk bij. Daarna wil S. ook nog in de Polka Marina. Die lijkt me best snel gaan voor haar, maar ze roept: ‘Joehoe, naar boven en naar beneden!’ En na afloop: ‘Op welk plaatsje zaten wij?’ Het is inmiddels 14.00 uur, en nu regent het dan toch. Nu pas, eigenlijk. We gaan naar Symbolica. Daar is alleen C. al eens in geweest, dus iedereen is benieuwd. We gaan in twee groepjes en het is erg mooi. S. gaat twee keer mee. C. en m’n schoonmoeder zijn gaan schuilen bij Polles Keuken, dus daar gaan wij ook naartoe vanuit Symbolica. Ze hebben er lekkere koffie en Pardoes maakt ook nog een rondje. En D. kan weer even drinken.

Daarna nog even langs Diorama, een van M.’s favorieten, waar S. helaas een ongelukje heeft. Ze heeft gelukkig een luierbroekje aan, maar het is toch jammer. Maar goed, we gaan weer verder, op naar Droomvlucht. Van tevoren twijfelde ik wel een beetje of ik S. nu juist wel of juist niet filmpjes van attracties moest laten zien, maar ik denk dat het voor haar zo extra leuk is. Ze geniet er niet minder van, zei juist: ‘Ik ben blij dat ik het nu in het echt zie!’ Het is overal zo heerlijk rustig dat ook hier iedereen met S. erin kan. M’n schoonmoeder, S. en ik komen nog wel even vast te zitten bij de trollen vanwege een ‘kleine technische storing’, maar gelukkig is die snel opgelost en hoeven we er niet uit te klimmen of zo. Het is inmiddels zelfs weer droog. We gaan nog even langs bij de Laven, bij de monorail is niemand, dus die doen we ook.

Daarna is het al zo laat dat we moeten gaan bedenken wat we als laatste willen doen. M., m’n schoonmoeder, D. en S. gaan nog een keer in Carnaval Festival (alias ‘de poppetjes’) en daarna om en om zonder S. en D. in Vogel Rok (schoonmoeders favoriet). C. en ik gaan samen in De Vliegende Hollander, die iets verder weg blijkt te zijn dan we hadden ingeschat. Als we weer zijn herenigd bij de luchtballon, is het tijd om naar de uitgang te gaan. S. mag iets uit de souvenirwinkel kiezen vanwege een volle stickerkaart en kiest een knuffel in Hollandse klederdracht uit Carnaval Festival. D. krijgt een knuffeldoekje en we kopen ook nog een fotoboekje om na te genieten (daarom hebben we ook een parkplattegrond meegenomen). Vlak bij de uitgang is nog een restaurantje open, en we besluiten om daar wat te gaan eten. Ze hebben helaas geen vegaburgers, maar wel lekkere frietjes.

En dan is het toch echt tijd om naar huis te gaan, tot groot verdriet van S. En eigenlijk van iedereen, we kunnen zo nog van alles opnoemen wat we óók nog hadden willen doen, en dat terwijl we praktisch nergens hebben hoeven wachten. Er zit niks anders op, we moeten een keer blijven slapen. Uiteraard vergeten we m’n schoonmoeder haar fietsslot terug te geven, dat we hebben gebruikt om de kinderwagen op slot te zetten na berichten over gestolen kinderwagens. Ik rijd naar huis, D. moet op een gegeven moment erg huilen, maar valt uiteindelijk toch in slaap. S. is vrijwel direct in slaap gevallen, dus we kunnen nu ook niet makkelijk stoppen. Rond 20.30 uur zijn we thuis en is S. uiteraard ontroostbaar. Totaal overprikkeld en doodmoe. En D. kan niet slapen. Het was het waard, zullen we maar zeggen.

Donderdag 5 september

Het komt natuurlijk superslecht uit, maar de kindjes gaan vandaag wel gewoon naar de crèche, want ik moet werken en M. heeft een afspraak. Als we aankomen blijkt dat S. voortaan op beide dagen naar het peutergebeuren mag. Dat begint stipt om negen uur, en we zijn bijna te laat. Best irritant dat ze dat niet even hebben gezegd, want ik heb voor de zomer een paar maanden lang steeds geprobeerd om er om negen uur te zijn omdat ze er dan misschien heen mocht, en toen mocht ze uiteraard nooit.

Iedereen is gewoon heel erg moe, dat is denk ik wel een goede samenvatting van deze dag. Ik probeer wat te werken en fileparkeer als een pro omdat er nu wel weer plek is in de parkeervakken bij ons huis. Bijna jammer dat niemand het ziet. ‘s Middags besluiten M. en ik uiteindelijk toch nog naar het Catharijneconvent in Utrecht te gaan voor de tentoonstelling Bij ons in de Biblebelt, omdat het er anders waarschijnlijk niet meer van komt. Ik ben blij dat we het alsnog hebben gezien, vooral de foto’s en filmpjes zijn leuk, en ik wilde natuurlijk met eigen ogen zien waar Teunie over schreef. Het is wel erg druk met babyboomers die tegen je op lopen en met een ‘pardon’ recht voor je neus gaan staan om te bekijken wat jij aan het bekijken was. We hebben niet veel tijd meer en de rest van het museum geloven we wel, dus rennen we door de regen naar Jozef voor koffie en cheesecake.

Ik heb al een paar keer op m’n telefoon gekeken of de crèche niet had gebeld, alsof ik een voorgevoel heb. Helaas gaat er iets mis en bellen ze M., die dat pas ziet als we al op de terugweg zijn. D. blijkt een slechte dag te hebben, waarschijnlijk toch te druk voor haar geweest gisteren. Best wel zielig, we voelen ons ook echt wel ontaarde moeders, maar ja, anders kun je nooit iets doen, en ik heb al altijd het idee dat we nooit iets kunnen doen. Wat dus ook niet echt kan, zo blijkt. We gaan ze maar zo snel mogelijk ophalen. ’s Avonds werk ik nog weer wat.

Vrijdag 6 september

Vandaag werk ik vooral. Ik maak de grote opdracht af voor zover dat nu kan. Al die bewerkers, een thema als genderdiversiteit lijkt nog erg nieuw voor ze te zijn. Dat zorgt er helaas voor dat de afronding erg veel tijd kost. Ik heb ook een paar keer toevallig iets gelezen over onderwerpen. Dat betekent dat ik kan aanvullen en corrigeren, en dat geeft me altijd een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het tof om te kunnen meepraten, ik help graag, ik leer graag, aan de andere kant blijf ik natuurlijk een leek en zijn er ook vele onderwerpen waarover ik níét toevallig iets gelezen heb, daar vrees ik dan toch een beetje voor. De andere opdracht heb ik ook bijna af. De redacteur heeft nog laten weten dat ze er niet is vandaag, dus dat ik het ook wel maandag in mag leveren, omdat het anders zo ‘in een zwart gat valt’. Heel fijn, zeker aangezien ik dus onlangs nog een opdracht in een zwart gat bij iemand anders heb gegooid.

Onder het eten blijft D. maar ‘bvvvvvv’ in mijn oor roepen, stapelgek word ik ervan.

Zaterdag 7 september

Het lukt om de andere opdracht ook af te maken als M. en S. naar peutergym gaan. Ik ben er wel ineens weer ontzettend onzeker over, naar gevoel. ’s Middags werk ik ook nog m’n administratie bij. Het lukt zowaar om de printer te verplaatsen en aan te sluiten op M.’s computer, dus we kunnen weer printen. Fijn dat er soms ook wel iets lukt.

S. struikelt over D. Hoe die twee elkaar soms in de weg zitten, zucht. S. bedoelt het meestal goed, ze zegt nu ook steeds ‘zeg ik tegen mezelf’ om zichzelf te herinneren aan instructies van anderen, bijvoorbeeld: ‘Hou je roer recht, zeg ik tegen mezelf.’ Ze is gewoon een peuter, dat zeg ík de hele tijd tegen mezelf. Ze groet trouwens ook zo ongeveer iedereen op straat, en dan evalueert ze het contact binnen gehoorsafstand (‘Die meneer zei niks terug!’). Laatst nam een bellend tienermeisje op de fiets toen ze eigenlijk al voorbij was alsnog de moeite om zich om te draaien en een groet te roepen, dat was lief. O, en alle hardlopers krijgen sinds we C. hebben aangemoedigd bij een wedstrijd een enthousiast ‘Hup, hup!’ :)

2 gedachten over “Lief Dagboek (9)”

  1. Oh, zusjes/broertjes die elkaar in de weg zitten, zo herkenbaar. K. wil E. de hele dag door knuffelen, maar doet dat veel te hardhandig. Of hij speelt politieagentje en wil E. de hele dag alles verbieden, ook dingen die E. gerust mag. En dan gaat E. dus weer huilen. Allemaal goedbedoeld van K., maar zoooo vermoeiend.

    Blijven slapen in de Efteling kan ik van harte aanraden. Wij hebben nu twee keer een weekend Bosrijk gedaan en het is zo heerlijk, relaxed het park bezoeken en het zijn echt fijne huisjes. (Disclaimer: mijn ouders doen het als familieweekend dus wij betalen er niks aan – het is wel echt prijzig namelijk.)

    1. S. kan D. ook erg goed commanderen. Het wordt vast nog erger als de kleintjes ook kunnen reageren… Het wordt voor ons inderdaad even sparen voor Bosrijk! Maar het is wel een wens.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *