Lief Dagboek (10)

Zondag 8 september

Laten we nu eindelijk eens proberen om op tijd onze spullen in te pakken. Het lukt best goed, ook al ben ik heel erg moe. Ik moet ’s middags echt even slapen. We doen ook nog boodschappen en zien S. van de crèche in de supermarkt. De moeder van S. reageert een beetje gek, of eigenlijk kijkt ze vooral alsof we haar kind komen ontvoeren. Ik kan er ook niks aan doen dat mijn kind veel namen weet en dat niemand mij ooit herkent.

S. vindt het heel spannend dat we op vakantie gaan. Daardoor probeert ze D. pijn te doen. Heel vervelend en ingewikkeld. Wat wel nog echt superlief was, alleen niet van vandaag: M. zong voor D. ons zelfverzonnen slaapliedje ‘Lieve, lieve D., ga maar lekker slapen’. S. lag al in bed. Op een gegeven moment stopt M. halverwege met zingen en blijkt dat S. lag mee te luisteren, want ineens klinkt er een stemmetje: ‘Ga maar lékker slaaaaaaapen!’

Maandag 9 september

We gaan op vakantie! Eerst nog de laatste spullen inpakken. Onze auto is voor een groot deel al vol als we de kinderwagen inladen. We hadden daarom een Landal-park dichtbij gekozen, zodat we eventueel twee keer konden rijden, maar mijn tante heeft aangeboden om mee te rijden in haar auto, superlief. We zijn zover als ze komt, en dat is best uitzonderlijk. S. wil eigenlijk ook nog haar aap meenemen, maar ze heeft al zes andere knuffels ingepakt, dus Aap moet op het huis passen. Mijn tante heeft echt altijd ruzie met haar navigatie, gelukkig is het een makkelijke route. S. is bang dat we weer heel ver moeten rijden, maar het is dichterbij dan de Efteling of M.’s familie, dus dat treft.

Op het park gaan we eerst lunchen met mijn tante. Oesterzwamkroketjes, mmm. Helaas vliegen er enkele wespen door het restaurant. S. is sowieso erg bang voor allerlei beestjes, en wespen vind ik zelf ook naar, dus dat is jammer. Mijn tante weet er een te verdrinken in S.’ appelsap en S. krijgt ongevraagd een nieuw glas van de serveerster. Na de lunch kan S. geschminkt worden. Ze is erg verlegen, maar wil uiteindelijk wel een prinses worden. Bollo (de mascotte van Landal, je zult nog van hem horen) blijkt ook een aantrekkelijke optie voor het animatieteam: gewoon het hele gezicht bruin. We blijken al in het huisje te kunnen. Ik vind het erg lastig om naar het huisje te rijden. Het is niet ver, maar ze zijn met de weg bezig, overal zijn mensen en andere auto’s en ik weet niet waar ik de auto kan parkeren. Pfff, stress. M’n tante gaat naar huis. Ik heb echt even tijd nodig om te acclimatiseren. We hebben een kinderbungalow. Het was ons met name te doen om de babykamer met ledikantje en commode, maar er hoort ook een bolderkar bij. S. heeft een tasje gekregen met wat dingetjes (kleurpotloden, een spons in de vorm van een kikker, badschuim) en er hangen krijtborden op de deuren om op te tekenen en op te schrijven wie waar slaapt. Ook S. moet echt even acclimatiseren, waarschijnlijk gaan we extra luiers nodig hebben deze week… Ze ligt al wel vast even onder in het stapelbed in de vorm van een huis (oftewel haar ‘huisjesbed’), maar slaapt niet. D. slaapt daarentegen vrijwel meteen. Uiteindelijk lukt het ook om de wifi aan de praat te krijgen en het activiteitenprogramma op te snorren. Het is erg fijn om wat leuke dingen aangereikt te krijgen.

Deze middag is er voorlezen met Bollo. S. is gek op Bollo, noemt de vakantiebestemming ook ‘naar Bollo’, dus daar gaan we heen. Het voorlezen stelt weinig voor, het verhaal is saai en veel te moeilijk, maar S. kan in ieder geval Bollo begroeten. Waarna ze uiteraard van het podium valt, brokkenpiloot die ze is. Een moeder biedt onmiddellijk builenzalf aan, maar M. verstaat haar niet. Het Bollo-gebeuren is in de indoorspeeltuin, dus daar speelt S. vooraf en na afloop. Het is vooral voor grotere kinderen, maar er zijn toch ook al wat dingen waar S. op kan klimmen en door kan kruipen, twee kleine trampolines en enorme blokken waarmee je kunt bouwen. S. moet erg huilen als een jongetje haar toren omgooit, maar zijn vader grijpt wel in en ze bouwen een nieuwe voor haar.

S. blijkt het hele concept van de vakantie nog niet helemaal te begrijpen. Ze wil niet terug naar het huisje, want ze denkt dat we dan helemaal naar huis gaan, en ze heeft nog niet eens gezwommen. De vraag ‘Welk huisje?’ kunnen M. en ik op een gegeven moment ook niet meer horen. Uiteindelijk gaan we toch terug naar het huisje. M. en S. gaan nog even de voucher inleveren voor de tasjes met lekkers die we krijgen omdat we via de ANWB hebben geboekt (altijd welkom), ik ga koken. We hebben een restje moussaka van huis meegenomen en eten daar overgebleven wortels (op een of andere manier slepen M. en ik altijd een heleboel eten mee van thuis dat niet thuis kan blijven liggen tot we terugkomen) en doperwten bij. Dus dat is makkelijk en lekker.

S. wil na het eten natuurlijk in het bad (dat hebben we thuis niet) met de spons en het schuim. Daarna gaan de kindjes naar bed. We leggen D. toch in het slaaptentje op onze kamer, omdat ze thuis ook nog bij ons op de kamer slaapt. We kijken de documentaire waar Maxim Februari het over had in Zomergasten: De brief van de burgemeester. Hoe kunnen we die destijds gemist hebben? Echt iets voor ons. Daarna willen we Expeditie Robinson terugkijken, jaren niet gevolgd, maar nu doen Roy Donders en Mariana Verkerk mee en zitten we er toch weer helemaal in. Al kijken we niet naar de nazit, die ongetwijfeld is afgekeken van Moltalk. Het blijkt niet mee te vallen om via RTL iets terug te kijken, maar uiteindelijk lukt het, nadat we helemaal melig zijn omdat we al een keer of dertig dezelfde reclame van Nivea for Men hebben gezien.

Dinsdag 10 september

Wat er echt bij hoort op zo’n vakantie: ’s ochtends broodjes halen in het winkeltje. En sinaasappelsap. En dus die tasjes van de ANWB. Die blijken ze te hebben ingepakt voor vier volwassenen, dus nu hebben we echt te veel chocola en chips. D. doet ’s ochtends meteen weer een lang slaapje en daarna gaan we eindelijk zwemmen. Eerst gaan we nog even langs de receptie, want de lampen in onze badkamer blijven knipperen. Voor D. is het de eerste keer, het badpakje staat haar zo schattig en ze blijft er heel rustig onder. Ze lijkt het na afloop wel wat warm te hebben. S. krijgen we er bijna niet meer uit.

We lunchen in het huisje en daarna is het tijd voor middagslaapjes. Daarna wil S. per se weer zwemmen. En waarom niet? De badkleding is nog nat, maar als dat het enige is… Ik ga met haar en M. gaat wandelen met D. in de draagzak. Ze komt ook nog even kijken bij het raam, zodat ik kan laten zien dat S. van de kant af kan springen met handen vast. Het gaat nu echt wel beter met zwemmen, ze durft veel meer. Al had ik haar misschien niet moeten weggooien. Ik vroeg of ze dat wilde en toen zei ze ja, maar ze vond het toch te eng en riep daarna steeds: ‘Niet mij weggooien, hoor!’ Oeps. De rivier blijft ook favoriet, want daar kan ze doorheen drijven zonder dat ik haar vasthoud. Ze gaat ook zowaar twee keer naar de wc van het zwembad, al meldt ze de tweede keer dat ze moet plassen precies als we ons met alle handdoeken en spullen in een kleedhokje hebben geïnstalleerd om ons af te drogen en aan te kleden. Zucht. Verder begrijp ik gewoon echt niet waarom sommige kinderen geen bandjes dragen. Een peuter gaat zelfs zonder bandjes met zijn vader van de best wel hoge en steile glijbaan af. S.’ bandjes gaan om in de kleedkamer en daar gaan ze ook pas weer af, en D. heeft alleen maar op schoot gezeten in het peuterbadje, met bandjes om. Natuurlijk moet je dan alsnog goed opletten, maar dat advies is er niet voor niks, lijkt me.

Eenmaal terug in het huisje blijkt D. koorts te hebben. Alleen koorts komt zo vaak voor en is geen reden tot paniek, maar bij mij is er toch meteen wel weer paniek. We zijn gaan zwemmen met haar, zou dat het erger maken? Straks krijgt ze ook een koortsstuip. Waar is hier een huisartsenpost/ziekenhuis? Ik moet ook de hele tijd denken aan Jude, het zoontje van een Canadese vrouw die ik volg op Ravelry. Hij leek ook niet helemaal lekker, en toen werd hij niet meer wakker na zijn middagslaapje. Griep. Zo afschuwelijk. Zo zeldzaam ook gelukkig, maar toch.

We halen friet, maar de vegaburgers blijken te bestaan uit gepaneerde soepgroente en D. is erg huilerig. S. en ik gaan douchen en M. gaat in bad. We kijken Sterren op het doek met Aart Staartjes en ik maak het rugpand van mijn trui af.

Tot nu toe heb ik twee wespen, vier vliegen en een enorme spin (die ik in het holst van de nacht al zag vanuit mijn ooghoek, maar later niet meer kon vinden, ieuwl) buiten gezet, geen slechte score.

Woensdag 11 september

D. lijkt iets minder warm, maar is echt nog niet lekker. We eten de cruesli uit de goodiebag van de Coco-première. S. en M. gaan knutselen, D. slaapt. Ik ga de hele tijd bij haar kijken. We willen een paar boodschappen doen. M. heeft een supermarkt gevonden in Garderen. Geneviève (onze navigatie) wil mij zo’n klein weggetje in sturen dat ik er op mijn gemakje voorbijrijd, omdat dat het gewoon niet kán zijn. De supermarkt blijkt amper groter dan de parkshop en we kunnen er geen enkel vegetarisch product ontdekken. Maar we zijn er toch maar mooi heen gereden… En S. is helemaal blij omdat ze een snoepje van de caissière heeft gekregen. We lunchen met sardientjes op brood. Het weer is vandaag niet zo goed. Na de lunch slaapt D. op mij en lees ik mijn boek eindelijk uit. Ze blijkt toch weer flink koorts te hebben nu, dus we geven haar toch maar paracetamol. S. is ook wat jengelig, maar gaat daarna toch naar de minidisco.

Ik heb D. waarschijnlijk te veel getroost met de borst, want aan het eind van de middag spuugt ze mij en zichzelf helemaal onder, de ene golf na de andere. Ik app M. of zij en S. terug willen komen. Ik ben zo bezorgd en verdrietig en teleurgesteld dat dit nu net weer in onze vakantie moet gebeuren (niet dat het goed zou zijn uitgekomen toen ik al die deadlines aan het halen was, maar toch).

Ik weet nog best een lekkere pastamaaltijd in elkaar te draaien met wat er in dat supermarktje te koop was, al zeg ik het zelf.
Ook ’s avonds ligt D. weer voornamelijk bij mij. Ik vind het niet zo erg, want zo weet ik tenminste zeker dat ze oké is. We ontdekken Aan ‘t zand, een zandsculpturenwedstrijd van Omroep MAX. Best vermakelijk.

Donderdag 12 september

D. is nog steeds niet helemaal lekker. Vanochtend was er baby-yoga, daar had ik graag met haar naartoe gewild, maar ik wil natuurlijk niet die andere baby’s aansteken. We besluiten wel een rondje met de bolderkar te gaan doen. Als de Maxicosi erin staat, past S. er nog maar nét bij, maar het is gezellig om weer iets met z’n allen te kunnen doen, al is het dan slechts een rondje over het park met de bolderkar.

’s Middags gaan M. en S. zwemmen. Ik probeer nog een keer boodschappen te doen bij de parkshop, want we voelen er weinig voor om nu uit eten te gaan. Ze hebben daar dus bijna niets, maar ik weet wel iets te verzinnen met krieltjes, bruine bonen en een afgeprijsde groenteschotel die eigenlijk bedoeld is voor het gourmetten. En ijsjes, want die horen ook bij vakantie. Ik ga ook nog even bij het zwembad kijken, maar M. en S. zijn in het peuterbad (ondanks het feit dat S. van tevoren stoer riep dat ze metéén in het grote bad zou gaan) en het is niet zo enerverend. Ik wandel een stukje, kijk even bij de geitjes, er komt nog iemand het zwembad uit rennen in bikini vanwege een vergeten zwemluier, en dan wandel ik maar weer terug naar het huisje. Ik installeer D. buiten in de kinderwagen en daar slaapt ze zowaar nog een uurtje, terwijl ik een podcast luister en een stukje aan het voorpand brei.

S. blijkt los van de kant te zijn gesprongen, dat heb ik nu mooi gemist. Na het eten wil S. nog heel graag met de bolderkar naar het huisje van Bollo, want ze wil daar een tekening in de brievenbus stoppen. Als je op een knop drukt, klinkt er een ellenlang lied over de beer in kwestie, en als je dan denkt dat het eindelijk afgelopen is, begint het van voren af aan in het Duits.

We kijken ook maar de eerste aflevering van Aan ‘t zand terug, daarin leggen ze wat meer uit. Nu blijkt maar weer eens hoe weinig wij nog de tv aanzetten en iets kijken wat daar op dat moment toevallig op te zien is. Ik ben gelukkig niet meer zo bezorgd, maar baal er nog wel erg van dat D. ziek is.

Vrijdag 13 september

Het is alweer tijd om naar huis te gaan. S. meldt dat ze een natte eekhoorn ziet (het regent). Er zijn hier zoveel eekhoorns (ook konijnen en vogels, maar vooral eekhoorns), zo leuk. Het inpakken gaat best soepel, we kunnen mooi het afval wegbrengen met de bolderkar (een man draagt nogal bij aan de beleving door ‘Papier hier!’ te roepen). Doordat we de kinderwagen eruit laten en M. in haar eentje de auto naar de parkeerplaats vooraan rijdt, kunnen we alle bagage zolang wel in onze auto kwijt. We zijn precies op tijd uit het huisje. En dat terwijl ik een deel van de afwas opnieuw heb moeten doen omdat de vaatwasser die niet schoon afleverde. Dat nog maar even doorgegeven aan de receptie, en dan gaan S. en ik nog een laatste keer zwemmen. Ik zou het zoveel liever met z’n allen hebben willen doen (dan had ik M. ook niet onmiddellijk weer hoeven bellen omdat ze me het muntje voor het kluisje niet heeft teruggegeven). Het is wel heel leuk en lekker rustig in het bad, zoals de hele week. M. drinkt koffie, werkt haar reisverslag bij en lost ook nog even een probleem op door middel van een telefoontje (via stuntelige gebaren kunnen we elkaar enigszins op de hoogte houden). Dan is het tijd om eruit te gaan, S. gaat zowaar douchen (onder de Bollo-douche, uiteraard) en nog even naar de wc, en ze komt zowaar mee, waardoor we precies op tijd het restaurant binnenlopen, mijn tante en zusje zijn er net. D. is vandaag gelukkig weer een stuk vrolijker.

We lunchen samen en vertrekken dan naar huis. S. mag van ons gerust nog een keer worden geschminkt, maar dat wil ze niet. Het vertrek kost even wat moeite, er vliegt een wesp de auto in, ik jaag hem eruit, hij vliegt weer naar binnen, m’n tante komt vragen of het allemaal lukt, M. werkt ’m weer naar buiten en we doen snel alle deuren dicht. Er wordt vlak buiten het park ook aan de weg gewerkt, dat is ook even lastig. Ook al blijkt het vooral een kwestie van wachten te zijn. Dat kan ik, wachten.

We rijden naar huis, laden alles uit, mijn tante en zusje blijven nog een kopje thee drinken en dan zijn we ineens weer gewoon thuis. Wel heel jammer, zeker omdat we dus niet zoveel (samen) hebben kunnen doen, maar ik ben wel blij dat het allemaal goed is gegaan. En ik voel me een vrouw van de wereld als ik later op de middag zelfscannend door de grote supermarkt loop.

M. snort een foto op van S., iets ouder dan D. nu, in hetzelfde jasje, in dezelfde kinderwagen. Ze lijken zoveel op elkaar, meerdere mensen zien niet dat het twee verschillende kindjes zijn.

’s Avonds belt er ook nog iemand aan met de vraag of het zou kunnen dat wij hun kliko hebben meegenomen (of eigenlijk dat zij eerder op de dag die van ons hebben meegenomen). Ongetwijfeld. Als je je met dat soort dingen bezig moet gaan houden, ben je echt weer thuis.

Zaterdag 14 september

Er is ook gewoon weer peutergym vandaag en ik besteed die tijd nuttig door dingen uit te pakken, op te ruimen, was af te halen enzovoort. Ik ben echt heel moe en chagrijnig (of eigenlijk gewoon boos) vandaag, en dan ‘moet’ ik ook nog met S. naar de speeltuin als ze terug is van peutergym. Wat altijd best een actief gebeuren is, met haar op dingen tillen en schommels duwen. F., een groter meisje, is ook in de speeltuin, alleen. Ze staart de hele tijd naar ons, daar voel ik me een beetje ongemakkelijk door. Als S. op de nestschommel gaat, vraagt F. of ze er ook bij mag. Dat mag wel van mij, en dan komt ze los en kletst ze aan een stuk door totdat we naar huis gaan om een boterham te eten. Ik ben niet zo goed in kletsen met onbekende kinderen, maar ik vind het wel erg grappig en lief dat ze me alles vertelt wat ze weet over wanneer een kleuter nieuw is op school, omdat we ook op haar school zijn gaan kijken voor S. Bij de kleuters is het nog vooral spelen, legt ze uit, en ze corrigeert zichzelf als ze de naam van haar broer noemt, want misschien weet ik niet wie haar broer is. Daarna verschijnen N. en J. met hun vader. Ik weet dat N. sinds kort ook op die school zit en wil die vader daar het liefst van alles over vragen, maar ik ken hem eigenlijk niet, dus dan vind ik het ook weer raar staan om daar onmiddellijk over te beginnen. Terwijl N. ondertussen S. van de schommel probeert te krijgen, omdat hij er alleen op wil. Dus we gaan maar die boterham eten.

D. kan tijgeren! Het is zo cool. Ze is er wat later mee dan S., maar die was dan ook erg vroeg en de noodzaak is er voor D. minder, want S. komt alles toch wel naar haar toe brengen :P We moedigen haar zo enthousiast aan dat S. vanuit haar bed brandt van nieuwsgierigheid naar wat D. aan het doen is.

Ik regel eindelijk dat ik de kapotte laptop terug kan sturen. Er staat een gigantische rij bij het postpunt, maar ik heb niet voor niets die hele doos naar het winkelcentrum gesleept. M. en S. gaan vast kijken wat Campina staat uit te delen. Als ik in de supermarkt aankom, blijken M. en S. daar nog niet te zijn, omdat er ook een springkussen staat opgesteld. Kom daar maar eens om in Garderen.

M. wilde pompoensoep eten en moet uiteindelijk bijna alle pompoen zelf snijden doordat D. weer niet te genieten is. We kijken Donderen in Keulen af (zo flauw, prima geschikt voor nu).

Zondag 13 september

Weer een erg slechte nacht. We gaan naar het Utrechts Uitfeest vandaag. Nog een geluk dat M. van tevoren opzoekt of de treinen rijden, want die rijden dus niet. Nou ja, via Hilversum, wat we niet echt zien zitten met de kindjes. We besluiten daarom met de auto naar een P+R te gaan. Na D.’s achterlijk vroege voeding zijn we nog weer in slaap gevallen, dus nu is er enige stress om op tijd de deur uit te komen, maar uiteindelijk zijn we ruim op tijd en kunnen we rustig nog tanken. In de P+R is het ook erg rustig, prima zo. Er is zelfs een toilet, maar dat blijkt op slot. Ik vind het goed van mezelf dat ik durf te vragen of het open kan aan zo’n man die daar werkt. Die heel aardig reageert en zich verontschuldigt, hij is er pas net, willen we de baby ook verschonen, gaat het allemaal lukken zo? Echt heel fijn. Daarna met de bus naar het centrum. We willen naar een babyconcertje, maar daar is het nog wat te vroeg voor, dus lopen we eerst nog even naar de boekenmarkt. O, en S. eet een mandarijn, want die wil natuurlijk alweer eten. Ik zie een studiegenoot die een eigen uitgeverij heeft. Ik dacht dat M. in het buitenland zat, maar ze is er, en ze organiseert natuurlijk weer van alles vandaag. Ik ben toch nog niet helemaal weg hier.

Het babyconcert is in de trouwzaal van het stadhuis, waar M. en ik ook zijn getrouwd. We zijn mooi op tijd en hebben een kleedje, een boekje en een visje, allemaal niet vanzelfsprekend, want het is stampvol. Tot verbazing van de organisatie, maar ja, gratis, hè. D. heeft er niet zoveel zin in, maar S. vindt het erg leuk. Ze noemt ’s avonds zelfs de vrouw die optrad bij naam (wij waren die naam inmiddels alweer vergeten, dus het duurde even voor we doorhadden over wie ze het had) en vooral het bellen blazen sloeg aan. D. laat haar visje niet meer los.

Na het concertje hebben we afgesproken met C. Het duurt even voor we haar hebben gevonden, S., het verwende snotje, wijst ondertussen al allemaal restaurantjes aan waar ze wil gaan lunchen. We lunchen ergens waar we binnen kunnen zitten in verband met de wespen, en het komt ook wel goed uit dat veel andere mensen buiten zitten, want daardoor is er binnen mooi ruimte voor mij om rond te lopen met D. in de draagzak, zodat die eindelijk even gaat slapen. S. had haar zinnen gezet op een tosti, maar die hebben ze hier niet. ‘We hebben wel een broodje hagelslag,’ zegt de ober. Krijgt S. van ons nooit, dus die is weer een bofferd. Na de lunch besluiten we nog even over de boekenmarkt te lopen. Daar zie ik A., een vriendin van mijn moeder, die op zoek is naar haar telefoonloze broer. A. wil graag een foto maken voor mijn moeder (en Facebook, zo blijkt later), dus die maakt C. We kopen een overprijsde Kleine Pluis en dan is het wel weer mooi geweest. Altijd lastig dat alles maar zo kort kan. We besluiten nog even te kijken voor wat kleren voor S., wat uitmondt in een behoorlijke shopsessie, ook al gingen we eigenlijk voor broeken en vinden we die weinig. Het scheelt dat C. er nog steeds is en zij kan helpen, vooral met de moed erin houden bij S. Als je niet zo van ruches en eenhoorns houdt, kom je toch al snel uit op de jongensafdeling (zolang we invloed op haar kleding hebben, doen we die gelden, want mijn god, sommige kleren). Uiteraard is het daarna weer tijd om beide kinderen te verschonen en D. te voeden, het valt niet mee om goed voor twee kindjes te zorgen midden in een stad. Daarna besluiten we naar huis te gaan.

Het is al na vieren als we thuiskomen, dus we hebben het behoorlijk uitgehouden. Mijn moeder belt, ik dacht omdat ze de foto van A. had gezien, maar het blijkt zomaar te zijn. D. tijgert lekker verder. Een jongen komt een bal terugvragen, maar vindt die niet in onze tuin (wellicht zegt dit iets over de status van onze tuin, ik zal zelf ook nog eens kijken).

We hikken allemaal aan tegen het echte einde van de vakantie. Wat moet er toch veel gebeuren steeds. En ja, op vakantie is het vaak same shit, different place, maar dan is het in ieder geval ook vakantie.