Ze is nu anderhalf en ik hebmaak zo weinig tijd om te schrijven.
Ze is vaak zo lief en behulpzaam. Ze wil helpen met het uitruimen van de vaatwasser. Met stoffen en stofzuigen. Met insmeren met zonnebrand (ik wil voor altijd onthouden hoe haar kleine wijsvingertje voelt op mijn wang). Met boodschappen opruimen, natuurlijk. Als ze iets hoort over haar badje of de wasmand, gaat ze uit zichzelf proberen om die voor je te pakken.
M. is erachter gekomen dat S. ‘A, poi!’ of ‘Poie’ zegt als ze iets mooi vindt. Zo mooi. Haar navel noemt ze ‘daudol’ en veel lijkt vooral heel veel op elkaar. Ik hield een hele monoloog over sokken en dat we die op dat moment allebei niet aanhadden, tot ik erachter kwam dat ze achter me aan wilde sjokken. Boeken noemt ze trouwens ook ‘okke’, dus ze zegt ook zoiets als ze een boek wil lezen.
Ze heeft haar eigen gebaar bedacht voor bellenblaas, en voor zwembandjes. Wij zeggen ook vaak bandjes, en dus begrijpt ze het verschil niet tussen een armband een een zwemband. Ze begrijpt wel eindelijk wat een knoop is (en een rits), ze roept niet langer tik-tak als ze er een ziet.
In de Ouders van Nu is een speciale rubriek met pasgeboren baby’s, en ze vraagt telkens om daarheen te bladeren, dan gaat ze ze aaien, kusjes geven en zeggen welke baby’s slapen en welke wakker zijn.
We zijn vorige maand op vakantie geweest met mijn zusje en tante en het was heerlijk, vooral voor S., die ongelooflijk werd verwend door iedereen en lekker haar gang kon gaan. Vlak bij het huisje stond een speeltoestel in de vorm van een trein, en daar heeft ze zo ongeveer de hele vakantie in gezeten, ondertussen mijn zusje commanderend. We hebben voor het eerst met haar gezwommen. Dat vond ze erg spannend en ze wilde er nog niet zoveel van weten, maar we waren blij dat we het konden doen, want ze had vlak daarvoor waterpokken gehad en we zagen ons plan al helemaal in het water vallen. Gelukkig had ze uiteindelijk niet zoveel last van de waterpokken. Ik was vooral bang dat ik ze zelf nog een keer zou krijgen, omdat ik er zelf ooit misschien eentje gehad schijn te hebben, maar ik bleek toch voldoende antistoffen te hebben. Ze had het naar haar zin op de kinderboerderij, waar ze geiten leerde kennen en een kip wilde aaien. Ze gedroeg zich prima als we ergens iets gingen eten of drinken, haar roze petje stond haar zo schattig en ze was fan van Bollo de Beer (ze heeft een ansichtkaart van hem gekregen, en nu wil ze nog steeds de ‘Bollo Berendans’ doen als ze die ziet, op haar manier).
Er waren weinig moeilijke momenten, ook al hebben we erg veel luiers moeten verschonen, was ze elke ochtend ontzettend vroeg wakker (thuis helaas ook nog steeds) en kon ze ‘s avonds moeilijk in slaap komen door alle indrukken. Het was wel jammer dat we tijdens de ‘Escape Walk’ (een soort puzzeltocht op het park, superleuk en we deden hem als enigen op dat moment, waardoor we het idee hadden dat we meededen aan de Mol) terug naar het huisje moesten omdat het voor S. te lang duurde. Maar met het huisje als ‘controlroom’ hebben we hem alsnog af kunnen maken terwijl S. sliep. Het blijft moeilijk om geen verwachtingen te hebben.
Hoeveel alles ook op elkaar lijkt en hoe onverstaanbaar het vaak ook is, ze praat steeds meer en dat is zo leuk. We hebben zelfs al de eerste zinnetjes gehoord. Je hoort altijd dat het zo belangrijk is om je kind keuzes te geven, dus dingen als boeken en broodbeleg mag ze kiezen, maar ze lijkt het nog niet echt te snappen. We hielden haar twee boeken voor en zij zei: ‘Deze. Die ook.’ Of ze wilde ze gewoon echt allebei :) ‘Ook’ vindt ze sowieso een handig woord. ‘Aap zitten ook,’ zei ze ook een keer. En toen ze hem een keer zocht, gebaarde ze aap, zei ‘hoe-hoe-hoe’ en vroeg toen aan mij: ‘Waar?’ Er zijn al een soort gesprekjes mogelijk. Ze vult de zinnen aan van het liedje ‘De kip was zo blij’, vooral aan het eind: ‘Weet je wat het kuiken riep?’, dan roept ze: ‘Piep, piep, piep!’ En dat riep het kuiken inderdaad. Ze concludeerde ‘Uis, nee’ toen we het hadden over dat M. nog niet thuis was.
Dingen die verkeerd gaan, vallen, kapotscheuren, mensen die ergens van schrikken, zich bezeren, dat is zo’n beetje haar humor. Niveau De dikke en de dunne, zeg maar. Ze had veel last van doorkomende kiezen en we konden haar bijtring (bijtkikker) weer eens niet vinden, dus ik wilde kijken of een koud washandje hielp. Ze begreep niet wat de bedoeling was, dus ik drukte het washandje op de plekken die naar mijn idee pijn deden met mijn vinger, waarop ze haar kaken op elkaar liet klappen. Ik trok van schrik mijn vinger terug en zei: ‘Oe!’ Dat was toch wel zo grappig, het moest een keer of twintig worden nagespeeld.
Hoe lastig we het ook vinden om zorg te dragen voor een heel huis en een tuin (ik denk eerlijk gezegd niet dat het nog goed komt met die door rupsen aangevreten buxushaag), het is heerlijk om zomaar de deur open te kunnen gooien en naar buiten te kunnen lopen, om in de tuin te spelen met S. Ze is graag buiten. We hebben een zandbak voor haar gekocht. We hadden al langer de schildpadzandbak op het oog, maar ik wist niet hoe we die bij ons thuis moesten krijgen. Ik had hem al bijna online besteld, maar toen besloot ik toch eerst eens te kijken bij de speelgoedwinkel in de buurt hoe groot en zwaar hij nou echt was. Daar stelde de medewerkster voor om hem illegaal op een winkelwagentje naar huis te rijden. Dat ging best goed, waardoor ik ineens bij M. voor de deur stond met de zandbak: verrassing! De volgende dag zijn we zand gaan kopen bij de bouwmarkt. Drie zakken van 25 kilo. Er zijn weinig momenten waarop ik een man nodig denk te hebben, maar die zakken had iemand anders best voor mij mogen tillen. Gelijk weer lekker hypochondrisch over mijn bekken en rug, maar het gaat nu wel weer. En S. is heel blij met haar zandbak (en weet nu wat scheppen en harken is). Het liefst wil ze dat iemand een emmertje voor haar vult en dat omkeert, waarna ze de toren meteen sloopt.
Ik vond het meteen fantastisch toen S. mama ging zeggen, ook al ben ik niet de enige hier in huis die zo wordt genoemd. Ze weet inmiddels heel goed wie wie is, maar onze namen zijn nog wat te moeilijk voor haar om uit te spreken. Maar toen zei ze ineens Mama Col en wilde ik niemand anders zijn. ♡
Oh, hebben jullie ook buxusmot? Bij ons in de tuin zijn er ook wat planten door aangevreten. Gelukkig zijn we niet gehecht aan die buxusplantjes, willen toch wat anders met de tuin doen uiteindelijk.
(ik voel me heel burgerlijk door deze comment)
Ja, bij ons kwam er zelfs al een buurvrouw aan de deur om te zeggen dat we er echt iets aan moesten doen :S Wij zijn er ook niet aan gehecht, maar de vorige bewoners waren nogal fan van buxus, dus het valt nogal op… Maar wij willen inderdaad ook nog iets doen aan de tuin, zit ook een vijver(tje) in de voortuin dat we waarschijnlijk weg gaan (laten) halen. Wees blij dat je hier iets over te melden hebt, betekent dat je een huis hebt! :)