Dochter (23)

Ze zwaait nu vaker op toepasselijke momenten. Als er jassen aan gaan, of juist als er mensen binnenkomen. Soms groet ze er ook bij: ‘áá-haa!’

Ze heeft geen mensen of meubelstukken meer nodig om zich aan op te trekken, ze komt nu zo overeind. Ze is nog zo lenig dat ze haar handen plat op de grond kan leggen als ze staat. Ze loopt steeds beter, al rent ze niet zo snel als N. We hebben afgelopen weekend schoenen voor haar gekocht, in de speciale kinderschoenenwinkel in de stad omdat we geen idee hadden. Ze heeft nu maat 22. Het opmeten en passen vond ze best, al heeft ze er nog nauwelijks een stap op gezet. Er waren natuurlijk andere kinderen in de kinderschoenenwinkel. USP. We wonen niet meer op loopafstand van het centrum en we wilden de kinderwagen mee, dus besloten we met de bus te gaan. S. vond het om de een of andere reden verschrikkelijk in de bus, zowel op de heenweg als op de terugweg. Het was nogal confronterend. Ze was wel lief met koffiedrinken.

Ze kan het gebaar ‘meer’ nu heel goed, ze gebaarde zelfs al dat ze meer borstvoeding wilde door ‘borstvoeding’ en ‘meer’ achter elkaar te gebaren. Ze maakt er ook geluid bij, waaruit vooral blijkt dat onze stemmen omhooggaan als we het haar vragen.

Lampen hebben momenteel haar interesse. Soms moet elke straatlantaarn worden aangewezen. Ze vraagt ‘open?’ en wijst dan naar de gordijnen. Ze blijft soms heen en weer wijzen tussen mijn horloge en de klok. Tiktak, tiktak! Ze vindt het geweldig als ik mijn horloge bij haar oor houd.

Ze is heel erg bezig met boekjes (tot onze grote blijdschap, uiteraard!). Zeker nu ze alweer een paar dagen niet lekker is. Boer Boris is een favoriet van dit moment. In september schreef ik dat de verhaaltjes misschien nog wat te lang waren, maar ze vermaakt zich er nu prima mee, in ieder geval met de plaatjes. We hadden ook een telboekje uit de bieb geleend. Daardoor kent ze nu schapen en varkens, de gebaren en de geluiden. Haar gemekker klinkt vrij hysterisch. In het telboekje zit boer Boris ook in een gigantische gele machine. Hij zwaait, en S. zwaait dan terug. In een ander boek gaat Boer Boris appels plukken met diezelfde machine. Zodra S. dat zag, begon ze weer te zwaaien. Ze doet ook steeds meer mee met Nog even mijn haartjes wassen. Gisteren gebaarde ze in haar kinderstoel dat ze weer een boek wilde gaan lezen. Ze liep onmiddellijk naar de kast toen ik haar op de grond zette.

Ze kan nogal hard schreeuwen, maar doet ook mee met fluisteren als je daarmee begint. Dat is erg schattig.

M. probeert onze tuin dus te veranderen in een vogelparadijs, en heeft in ieder geval S. als kleine vogelaar. S. let heel goed op of ze vogels ziet, ziet ze vaak als eerst en roept en wijst dan. Ze kan ook het gebaar voor vogel, zelfs op de goede plek in ‘In de maneschijn’. Ze heeft een geluidenboekje met een aantal vogels, en om de een of andere reden is de koekoek favoriet. Het was niet de allerbeste keuze als verhaaltje voor het slapengaan, want ze bleef nog lang doorgaan vanuit haar bed: ‘Koekoek, koekoek!’

In het nieuwe huis moesten traphekjes komen. We hoopten eindelijk eens iets zelf te kunnen doen, maar toen bleken klemhekjes niet veilig genoeg voor boven aan een trap en moest er toch geboord worden. Ik en P. togen naar de winkel voor die hekjes. We waren er vrij snel uit, we hadden alleen nergens naar gekeken, waardoor we geen witte hekjes gekocht bleken te hebben (zoals we dachten, zoals het voorbeeld), maar ‘titaniumgrijze’. De titaniumgrijze hekjes staan veel mooier bij de trap dan de witte ooit gestaan zouden hebben. Het is fijn dat S. nu gewoon rond kan lopen boven.

We oefenen met het aanwijzen van lichaamsdelen. Het gaat al best goed: oren, neus, mond, haar, nek (ook al vindt m’n schoonmoeder dat we het haar verkeerd leren omdat we geen onderscheid maken met keel), handen, tenen, maar we kunnen voorlopig nog wel even vooruit! M. beweert dat S. in de war raakt van onze accenten en dat ze daarom ogen nog niet weet :)

Ik geloof niet dat ze al een hele nacht in haar eigen bed heeft geslapen sinds we hier wonen. Zucht. Soms slaapt ze na de eerste, belachelijk vroege voeding wel uit.

Met 14 maanden is de beruchte BMR-prik en dus weer een afspraak op het consultatiebureau. M. kreeg puur uit interesse een discussie met de arts over of ze in het been of in de arm zouden prikken omdat B. diezelfde week in zijn arm was geprikt en de arts beweerde dat ze dat nergens meer deden, maar met S. was alles in orde. Goed gegroeid en ze liet ook even zien hoe actief ze kan zijn door uitgebreid met een popje van daar te gaan zwaaien en het hele speelkeukentje leeg te trekken. Het grootste drama was dan ook niet dat ze prikken kreeg, maar dat ze daarvoor op schoot moest komen zitten. We maken nu steeds grapjes over het woord duster omdat de arts de peuter na S. daarmee complimenteerde en we gewoon zeker wisten dat zij en haar familie dat woord niet kenden.

Zondag waren we weer samen met de mensen van Samen Bevallen, het was erg moeilijk om een geschikte tijd te vinden vanwege alle verschillende slaapjes, dus het was kort en het was natuurlijk hectisch met drie lopers, een billenschuiver en een klimmer, maar het was fijn. S. klom in het loopkarretje van B. en B. duwde haar. Ze pakte speelgoed van R. af (ze begreep niet dat dat niet mocht, toch mocht het niet) en wist te voorkomen dat R. speelgoed van haar afpakte. We zagen zo ongeveer allemaal voor het eerst wat langer hoe ons kind is in het bijzijn van leeftijdsgenootjes. Dankzij de bellenblaas lukte het weer om een foto van de vijf te maken. Ergens was het ook juist heel rustgevend. Er is zoveel veranderd, maar zij weten daar alles van, zij waren erbij, daardoor kennen we hen. Het klopt voor mij als we samen zijn. Nog steeds heel dankbaar voor.