We hebben een boekje uit de bieb, Kijk eens wat ik kan! van Mies van Hout, en ze doet dus echt dingen die daarin staan als we dat lezen. Klappen en zwaaien. En ze lijkt ‘boek’ te gebaren, uiteraard een essentieel gebaar in dit huishouden.
Bij die gebaren is het een beetje lastig dat ‘nee’ en ‘meer’ veel op elkaar lijken. Ik vrees dat we nog steeds de volgende regel kunnen aanhouden: is het avondeten, dan wil ze niet meer. Is het iets anders, dan wel. Het is fijn dat ze fruit, brood en yoghurt goed eet, ze krijgt nog steeds borstvoeding, groeit goed en eet soms iets van het avondeten, maar het blijft gedoe. Op de crèche gaf een leidster nog als tip om ‘s middags warm eten te proberen op de dagen dat dat kan. Wie weet. Wat ze onlangs at: wat erwtjes (erwtje voor erwtje, je beheerst de pincetgreep of je beheerst ‘m niet), omelet (waarin ik wat groente had proberen te verstoppen, maar die filterde ze er grotendeels uit) en de babyproofversie van onze erwtensoep (als we stukjes brood erin doopten). Gisteren bleek ze een banaan zo te kunnen afhappen. En mandarijn (ik snijd de partjes dan wel in kleine stukjes) blijkt ze ook lekker te vinden.
Er zijn veel mensen in onze omgeving die ons te streng vinden met eten. Dat begint op te vallen nu S. ouder wordt, ze blijven vragen of ze dit of dat mag hebben. De opvattingen over eten zijn de afgelopen dertig jaar natuurlijk behoorlijk veranderd en ik denk dat ze er ook vanuit hun eigen perspectief naar kijken. Dat ze het zielig vinden voor S. omdat zij geen rijstwafels lusten en er niet aan zouden moeten denken om alleen maar water te drinken. Dat ze haar graag willen verwennen met iets lekkers. Ik zie mezelf ook helemaal niet als iemand die streng met eten omgaat, maar het klopt dat we erg opletten met suiker en zout voor S. Lastig wel.
Ze loopt nog steeds niet los, maar ze kan nu hoekjes om. Ze gaat nu ook vaak op haar knieën zitten, dus misschien staat ze binnenkort op en loopt ze weg. En misschien duurt het nog wat langer. Ik maak me er totaal geen zorgen om.
Mijn nicht appte me een link naar dit artikel. Ondanks alle onzekerheid en ‘adviezen’ van mensen, sta ik er nog steeds zo achter dat we S. niet laten huilen. En ik vind het superfijn om dingen met mijn nicht (die twee geweldige kindjes heeft) te kunnen delen.
Ze helpt graag met het open- en dichtdoen van de gordijnen. Ik heb haar dan op mijn arm en loop, zij houdt het gordijn zo’n beetje vast. M. had haar gisteren een stofdoek gegeven, dus het niveau van helpen gaat omhoog. ;)
Als ze in haar badje zit, gaat ze vaak hozen met een plastic bekertje. Gelukkig doen we haar nu in de badkamer in bad.
Ze vindt het geluid van de staafmixer blijkbaar een leuk geluid, dan gaat ze ‘swingen’. Laatst ook al toen ze hem alleen maar zag.
Tandenpoetsen is soms lastig, vooral als ze weer een tand krijgt. Tand 8 lijkt onderweg, op dit moment heeft ze het met alles moeilijk. Ze kwijlt en krijst, is veel wakker ‘s nachts en wil haar speen niet. En daarvoor deed ze natuurlijk niet aan de wintertijd, dus het gaat weer lekker. Maar ze lijkt beter door te hebben wat tandenpoetsen inhoudt, zegt vaak ‘aaaa’ en probeert ook echt te poetsen nadat wij klaar zijn (en soms probeert ze ook haar tandenborstel in onze mond te duwen).
Ze speelt nog steeds heel graag met lege dozen en tijdschriften die we nog willen lezen. Op de crèche was een afwasborstel van de week favoriet. En spelen komt vaak neer op iets aan ons geven en hopen dat we er iets leuks mee doen (ze is dus in ieder geval nog heel gul!). Maar ze weet in welke bak haar speelgoed zit en kruipt daar vaak ‘s ochtends meteen naartoe.
‘Ze is een beetje rossig, hè?’ Hoe vaak ik dat al niet heb gehoord. Ik zie het eerlijk gezegd niet zo, maar we zullen zien welke kleur haar ze krijgt. Ze krijgt in ieder geval steeds meer en langer haar, maar het is nog niet lang genoeg om er iets mee te kunnen. Ik verwacht ook niet dat ze daar zin in heeft. Ik op zich wel.
Ze gebaart soms ‘slapen’ als ze moe is, schreef ik al. Oftewel: ‘Mag ik naar bed?’ Dat zei mijn broertje toen hij klein was. Hij zal het misschien twee keer hebben gezegd, maar dat is zo’n uitspraak geworden die blijft terugkomen in onze familie. Ik geloof dat dat een van de redenen is dat ik deze blogs schrijf, in de hoop meer te kunnen bewaren dan dat.