Dochter (18)

We waren vijf dagen op Vlieland. Op Vlieland kun je weinig doen, dus we hoefden ook niet teleurgesteld te zijn over alles wat we niet konden doen met S. Bovendien deed de zeelucht haar erg goed: ze sliep veel, zeurde minder om borstvoeding en at flink. We hadden alle avonden vrij en een keer sliep ze zelfs van halfacht tot halfacht. Het was nog wel een heel gedoe om er te komen. We dachten dat we alles heel ruim hadden ingeschat, maar elke marge kan verdwijnen. S. is elke keer zo vroeg wakker dat we dachten dat we geen wekker hoefden te zetten, maar dit keer was ze nóg vroeger wakker en ging ze daarna nog weer slapen. De laatste spullen inpakken duurt langer met haar. Daadwerkelijk vertrekken. Alles in en uit de auto laden. We stopten te lang om te lunchen, S. moest natuurlijk ook nog gevoed. Parkeren bleek lastiger dan gedacht. En dus hadden we alsnog zowat de boot gemist en was het, eh… niet heel gezellig. S. vond het ook niet echt leuk op de boot, en dan duurt anderhalf uur best lang. Ze had nog wel een onderonsje met een ouder kindje, waarbij ze een menukaart aanpakte en die weer wegsmeet. ‘Wild,’ concludeerde het andere kind, dat daarna een hele poos zoet naar verhaaltjes over Jip en Janneke ging zitten luisteren. Ik vrees dat het niet alleen aan de leeftijd lag.

De trap in het huisje durfde S. niet op en het traphekje boven aan de trap durfden we niet meer dicht te doen nadat een man ons moest komen helpen omdat we het met geen mogelijkheid meer open kregen. Gelukkig sliep S. prima in haar tentje.

We gingen naar het strand, S. in de draagzak op mijn rug. Ze was even vergeten hoe dat was, ik draag haar op dit moment weinig, maar toen ze er eenmaal in zat vond ze het geweldig en bleef ze maar roepen. We gingen iets drinken bij een strandtent en zij stak haar vinger op toen de ober kwam en zei: ‘Twee warme chocomel.’ Op de terugweg viel ze op mijn rug in slaap, waarbij haar hoofd steeds naar achteren hing. In het huisje legde ik haar op ons bed, de draagzak nog onder haar. Je zou zeggen dat dat niet zo lekker ligt, maar ze bleef slapen.

Ze gaat hoe dan ook rellen als wij gaan eten. En ze eet zelf dus nog steeds bijna niets. Ik vind het best lastig. Ik dacht even dat ze potjes misschien lekkerder vond dan het eten dat wij voor haar maken, maar er lijkt toch weinig verschil te zijn. Ze eet meestal hoogstens een paar hapjes en spuugt het dan uit. Gelukkig groeit ze prima en eet ze wel fruit, brood en yoghurt, maar voor mij idee is ze nu nog steeds heel erg afhankelijk van de borstvoeding, ik zou het fijn vinden als dat wat minder was. Ik zou nog steeds het liefst hebben dat we het zo’n beetje vanzelf kunnen afbouwen, maar ik zie dat eigenlijk niet zo een, twee, drie gebeuren. Ja, op Vlieland had ze ineens genoeg aan drie voedingen, maar zodra we thuis waren werden dat er weer vijf, waarvan een nachtvoeding. Ik heb nog steeds niet echt een plan.

Het spelen wordt alsmaar leuker. Ze speelt graag met de bal, vooral als ik ‘scoor’ in de wasmand. Ze kan de bal eindeloos aangeven met een hoopvolle blik op haar gezicht.

M. had gelezen dat baby’s van elf maanden zelf grapjes beginnen te maken. Wat S. grappig vindt: haar hoofd schuin houden, vooral als je haar dan nadoet.

Ze is laatst helemaal goedgekeurd door het consultatiebureau, ze groeit ergens tussen het gemiddelde en +1, is nu zo’n tien kilo en 76 centimeter. Ongeveer anderhalf keer zo groot en drie keer zo zwaar als bij haar geboorte. De verpleegkundige was degene die helemaal aan het begin bij ons thuiskwam en toen opmerkte dat S. met twee weken niet het juiste ritme van eten, spelen en weer slapen volgde, dat we haar gewoon konden laten huilen en dat we dan zelf maar even moesten kijken hoelang we dat volhielden. Nu leek ze het echter allemaal wel best te vinden. S.’ timing was dan ook wel perfect: de verpleegkundige vroeg of ze kon klappen of zwaaien en wij wilden net vertellen dat ze dat inderdaad kan, maar niet op commando, toen S. prompt in haar handen begon te klappen. En verder raapte ze keurig met duim en wijsvinger een propje papier op en bleef ze stevig zitten toen de verpleegkundige haar om probeerde te duwen. S. krijgt nu natuurlijk meer mee van de vaccinaties, dus dat is wel even moeilijk. Maar goed, zoals M. dan zegt: polio is ook niet alles. En ze heeft er gelukkig weinig last van gehad, we zijn zelfs die avond nog uit eten geweest terwijl C. en B. op S. pasten. Daarvoor was ze wel net in slaap gevallen op mij, maar toen C. en B. binnenkwamen leefde ze weer helemaal op.

Ze houdt van ritsen en kan ze tegenwoordig soms open krijgen. Niet heel handig, vooral niet bij haar slaapzak.

A. kreeg de ‘dagvlag’ op de crèche: ze was voor het laatst omdat ze vier is geworden en trakteerde op peren met kaartjes met ‘Ik peer ‘m’ eraan. Schoonmoeder werkt als peuterleidster en kende ‘m zoals verwacht al, maar ik vond hem toch wel geestig. Zo gaan die dingen, maar ik zal A. best een beetje missen, ze lette altijd goed op S. en kwam vaak even iets vertellen als ik S. kwam halen.

S. zegt tot nu toe ‘die’ en ‘mama’. Ze doet haar mond open en dicht bij het woord ‘vis’ (ook als ze het hoort in ‘In de maneschijn’, tot mijn verbazing!). Op vakantie hoorden we haar uitproberen: ‘mama’ (normaal), ‘mama’ (met een soort Italiaans accent), ‘mama’ (heel laag). En toen: ‘Woeoeoe’, dus die laatste uitspraak beviel haar blijkbaar het best. Ze zegt soms ‘nà’ als ze ‘nee’ bedoelt en zwaait daar dan bij met haar wijsvinger. Daarmee corrigeert ze soms ook zichzelf. Dat vind ik heel knap en heel sneu als ze het doet terwijl ze niets doet wat niet mag. Als ze haar armen omhoogdoet, wil ze worden opgetild.

Op vakantie hebben we heel hard geoefend met babygebaren en eindelijk begint ze ze op te pikken. Het heeft lang geduurd. Niet onverwacht lang, geloof ik, maar ik voelde me toch soms best belachelijk als ik er de afgelopen maanden mee bezig was zonder dat er enige reactie kwam. Het hielp dat E. alle dieren uit S.’ boekje bleek te kunnen gebaren toen we daar waren en zij heel positief was over de methode. En nu begint het dus eindelijk effect te hebben. Ze gebaart zelf nog niet heel veel buiten ‘mama’ en dus ‘nee’, maar we hebben het idee dat ze best wat begrijpt (‘verschonen’ en ‘meer’, bijvoorbeeld). Ze gebaart soms ook ‘slapen’. O, en ‘melk’, dat is haar favoriete gebaar en gebaart ze ook echt heel duidelijk. Ik heb ergens een beetje spijt dat ik het haar heb geleerd, want nu komt ze dus steeds naar me toe en gebaart dan ‘melk’ (oftewel: ‘Hé, kan ik borstvoeding krijgen?’). Het is ook nog eens een vrij beeldend gebaar waarbij je doet alsof je een koe melkt. Zo tof dat je baby met babygebaren zelf een ‘gesprek’ kan beginnen…

Het is ook niet helemaal waterdicht. Laatst appte mijn moeder om te vragen wat Selma bedoelde als ze over haar bovenlichaam wreef. Want dat deed ze steeds stralend als ze dierengeluid uit een boekje hoorde komen. Eh, geen idee? Vooralsnog herkent niemand het als iets wat ze S. hebben geleerd, dus het lijkt erop dat ze ook zelf gebaren verzint. Mijn moeder vertaalde het met: ‘Het zit in mijn hart.’ ♡